Want we zeggen het altijd dat regeringen en naties die niet gewend zijn om grondig naar hun kwetsbare groepen e kijken en voor ze te zorgen, niet in staat zullen zijn succesvolle IMF-programma’s uit te voeren. Suriname heeft de gewoonte niet om te kijken naar de kwetsbare groepen; we zijn er erg zwijgzaam over en eigenlijk is het algemeen gevoel dat degenen die zak zijn door hun eigen mensen moeten worden verzorgd. En als dat niet gebeurt dan hebben ze gewoon pech gehad. Zo is het bijvoorbeeld in Suriname mogelijk om populair te worden door op social media een kiek te nemen op mensen die aan lager wal zijn geraakt.
Mensen vinden het grappig…zoals het beloven van populaire fastfood aan bedelaars die niet helemaal honderd bij hun verstand zijn. We hebben nauwelijks mededogen met de mens in nood in Suriname. We willen het op social media zetten wanneer we weeskinderen een maaltijd geven of zoals laatst wanneer we een suïcidaal persoon zogenaamd hebben gered. We hebben in Suriname een ministerie van Sociale Zaken die kwetsbare groepen eerder wegjaagt dan uitnodigt. In landen waar men oprecht kwetsbare groepen wil helpen, gaan sociale zaken ambtenaren ‘op jacht’ naar de mens in nood. Ze gaan deur aan deur en motiveren de mensen om hulp, soms tijdelijk, te accepteren en hun trots opzij te zetten. Bij ons is Sociale Zaken allang blij als de mensen weg blijven, wat dan hebben de ambtenaren minder werk. Want men moet hun hoofd niet moe maken omdat ze zelf sociale gevallen zijn en bijna niet worden betaald.
Er zijn gevallen bekend van tussenpersonen vanuit de politieke partijen die voor familie en achterban kaarten regelen. Voor die kaarten, die onterecht worden uitgegeven, moeten de fraudeurs niet uit huis; het wordt thuis bezorgd. De echte zorgbehoevenden moeten in lange rijen staan en ze worden vernederd. Je mag ze bij drommen zien staan voor de gebouwen die gehuurd zijn maar niet bedoeld zijn om publiek te ontvangen. Er is Sociale Zaken, maar in Suriname is het vooral symbolisch bedoeld. De bedragen zijn symbolisch laag, er zijn geen duidelijke criteria. Ook de criteria die men voor inkomens hanteert om een gezin als kansarm aan te merken zijn symbolisch laag. Men werkt niet met armoedegrenzen, deze worden angstvallig geheim gehouden, niet nu maar sinds mensenheugenis. Er zitten fraudeurs in het systeem, zoals de mensen die zogenaamd werkloos zijn. Wat is de straf als deze mensen op heterdaad worden betrapt? We hebben sinds we ons kunnen heugen geen gevallen gehad waar medegedeeld is wat voor sancties tegen fraudeurs zijn toegepast.
Het IMF heeft een sociale paragraaf, maar burgeronvriendelijke regeringen met een niet functionerende Sociale Zaken zullen niet in staat zijn deze paragraaf uit te voeren. Ook nu vrezen we met grote vreze dat onze Sociale Zaken niet in staat zal zijn om de sociale paragraaf uit te voeren. We merken aan niets dat Sociale Zaken ook betrokken is in het IMF-programma. Het gevolg zal straks zijn dat er alleen op het fiscale en financieel-monetaire vlak maatregelen zullen worden getroffen, maar dat er op het sociale vlak er zeer povere realisaties zijn. Dat komt dan niet door het IMF, maar door een zwakke Sociale Zaken. Maar, de bevolking zal dat niet weten en men zal denken dat het IMF de boosdoener is.
De regering die zal verborgen houden dat door haar eigen schuld er zoveel armoede is ontstaan omdat men aan de zwakke huishoudens de begrote hulp niet heeft besteed. Men zal als regering de zaak zo laten, de schuld is dan primair aan het IMF en secundair aan de regering die met het IMF zaken is gaan doen. Het IMF zelf heeft de gewoonte en de traditie niet om direct in communicatie te treden met de bevolking om zich bijvoorbeeld te verdedigen. En daarom is het IMF meestal de boeman omdat zwakke regeringen die hun programma niet goed en volledig hebben uitgevoerd, die impopulariteit van IMF in de hand werken om hun eigen hachje politiek nog te redden.
Wat het IMF wel moet doen is om bij de evaluatie die om de drie maanden zal geschieden, nagaan of de regering ook de sociale paragraaf heeft uitgevoerd. Is dat niet volledig uitgevoerd en zijn de geprojecteerde bedragen niet uitgegeven aan de zwakke huishoudens, dan gaat de volgende tranche niet overgemaakt worden. Wat we doorgaans zien, en dat is iets dat het IMF wel nalaat, is dat het instituut bij de beoordeling voornamelijk kijkt naar de economische parameters en puur op basis daarvan besluiten voor de voortgang neemt. Klaarblijkelijk is dat al een hele klus, maar er moet ook door Sociale Zaken en Binnenlandse Zaken rapportage worden gedaan, strenge rapportage. De huishoudens hebben het zwaar te verduren gehad, die hebben geen steun van de regering gehad. In de krant verschijnen er berichten van moeders die van de burg willen springen en waar moeders geen brood voor hun kinderen kunnen kopen.
We vermoeden zwaar dat Sociale Zaken en Biza niet hebben gedaan op het sociale vlak wat ze moeten doen. Ze denken alleen aan politiek scoren en partijvolkswinkels draaien, maar dat is niet waar het IMF het over heeft. Wij stellen dus daarom deze vragen aan Sociale Zaken: hoeveel was precies voor ondersteuning van zwakke huishoudens in 2021 begroot? En hoeveel is daarvan besteed? Als alles is besteed dan zeggen we dat de begrote bedragen niet kloppen. Als minder is besteed, dan willen we wel weten waarom men de bevolking in de kou heeft gelaten. Sociale Zaken moet uit haar schulp kruipen en ons die informatie geven.
