Weer is de alarmbel geluid met betrekking tot de alarmerende situatie in de Surinaamse ziekenhuizen. Er is eerder al bericht dat verplegenden het land aan het verlaten zijn. Er zijn berichten uit ontwikkelde landen waar gezegd wordt dat men een tekort heeft aan zorgpersoneel. Zoals de situatie is geschetst zullen mensen in Suriname of komen te overlijden of onomkeerbaar gezondheidsschade ondervinden van het uitblijven en uitstellen van medische ingrepen. Recent was gemeld dat Surinaamse genoeg primaire artsen heeft vooral in het stedelijk gebied en dat er nu gewerkt moest worden richting spreiding van de artsen. Daarna werd bericht dat specialisten uit het land zouden vertrekken. De directeur van het AZP luidt nu de alarmbel. Wat ze zegt is om slapeloze nachten van te hebben. Het heeft allemaal te maken met misplaatste trots en op irrationele gronden proberen en dwingen om een land te hebben en een land te draaien en daarvan de regeerders te zijn. Als mensen overlijden dan hebben ze maar even pech. Het wordt inmiddels duidelijk dat het runnen van een land met nauwelijks een half miljoen mensen, waarvan het overgrote deel niet eens een mulodiploma heeft, geen verstandige zaak is. Suriname heeft constant problemen, met name in de gezondheidssector. Nu zegt men dat 40-50% van de werkenden in de operatiekamers naar het buitenland zijn vertrokken. Het ministerie van Volksgezondheid dient deze zaak te monitoren en de zaak een halt toe te roepen. De vraag rijst wel wat er in de tussentijd is gebeurd om de brain drain een halt toe te roepen. We weten dat mensen getraind worden om in de operatiekamers te werken. Ze worden getraind met belastinggeld en vertrekken dan met hun diploma’s om in rijke landen te werken. Zo zijn dus de arme kleine landen bezig de rijke landen te financieren. We hebben het eerder gezegd: er moet een goed systeem komen waarbij mensen die met gesubsidieerde diploma’s vertrekken, de subsidie van hun studie terugbetalen. De vraag rijst waar dit zal eindigen en wat de reden is van het vertrek. We vermoeden dat het te maken heeft met armoede die men in ons land ervaart. Dat heeft dan te maken met een lage salariëring en slechte leef- en woonomstandigheden. De mensen die er nog zijn zouden worden overwerkt. De operatiekamers zijn dus gehalveerd en dat zal niet zonder consequenties zijn voor de mensen die hier in Suriname wonen. De Nationale Ziekenhuisraad zegt dat er over de situatie vaker aan de bel is getrokken, maar dat er niet gewerkt is aan een oplossing. De vraag rijst nu wat de oplossing in deze kan zijn. In Suriname is het nooit echt goed bekend geworden hoe de gemiddelde salarissen van de verschillende specialisten, de artsen, de paramedici en de verplegenden liggen. Er zijn alleen maar geluiden die in de wandelgangen worden opgevangen. In DNA zijn recent bij de algemene politieke beschouwingen ook vragen gesteld met betrekking tot de bestedingen in de openbare gezondheidszorg. Interessant moet het zijn om te weten hoe de betalingen bijvoorbeeld aan de specialisten zich verhouden tot onze bbp. Er zijn tijdens de vorige regeringsperiode zeer kritische en valide punten gemaakt op dit stuk, maar er zijn ook irrationele opmerkingen gemaakt onder andere vanuit het SZF. De oplossing van het probleem is om zorgpersoneel beter te waarderen zegt de Nationale Ziekenhuisraad. Er is een roep ook vanuit de samenleving om de verzorgenden beter te waarderen. Zolang de mensen geen betere lonen krijgen zal de braindrain doorgaan, wordt voorspeld. Terecht wordt gesteld dat het steeds opleiden van mensen die de bedoeling hebben met hun diploma weg te gaan, dweilen met de kraan open is. Het is een enorme kapitaalvernietiging. Dit zou een tweede groep OK-medewerkers worden opgeleid. Wat er in de media is verschenen is dat personen in Suriname lijden door deze ontwikkeling. De minister van Volksgezondheid moet nu in deze zaak verklaringen afleggen en verklaren hoe het momt dat de monitoring van het strategisch kader tekort schiet. Ook moet verklaard worden waarom er geen structurele maatregelen zijn getroffen om dit kader voor ons land te behouden. Een ding is wel duidelijk, als werkers uit de gezondheidssector weggaan, zullen Surinamers daardoor overlijden terwijl het te vermijden was. Daarom is het een zaak van leven en dood om te monitoren hoe het staat met de beschikbaarheid van verplegenden, artsen en specialisten in het land. We ontkomen niet aan de indruk dat er in de medische sector in Suriname een algemeen gevoel is dat men relatief veel meer financieel in hun studie hebben gestopt dan academici in andere beroepsgroepen. De indruk is ook dat er een algemeen gevoel is dat men na de studie die financiële middelen terug moet verdienen. Bij andere beroepsgroepen is dit gevoel niet bekend. Wat ook onderzocht moet worden in Suriname, en dan leren we wetenschappelijk onze samenleving beter kennen, waarom Surinamers ervoor kiezen om bijvoorbeeld arts te worden. Is het voor een Surinaamse arts mogelijk om zich aan te sluiten bij de Artsen zonder Grenzen, waar artsen naar conflict- en crisisgebieden gaan om bijna gratis te werken, soms met gevaar voor eigen leven? In elk geval, we zijn zoals we zijn, om levens te redden is urgente actie van de minister en de directeur van Volksgezondheid gewenst. Er moet met de zorgsector een goede cao komen tussen de regering en de vakbonden. En we besluiten met een pijnlijke conclusie: weer eens is bevestigd dat het zogenaamde diasporaverhaal maar opgeld kan en zal doen in 1 sector: de sport en dus niet wanneer het een zaak is van leven en dood. Voor de rest geldt zoals een pedagoog het vaak pleegt te zeggen het volgende: degenen die wilden weggaan zijn vertrokken, nu zijn wij over en moeten wij er het beste van maken.
