Zowel hosselaars als kleine ondernemers die in binnenstad verkopen, geven aan dat het nu nog moeilijker gaat met de verkoop. Boss, die hosselaar, zegt in gesprek met Dagblad Suriname, dat hij al zat te stressen dat hij sommige dagen niets ontvangt en dat hij nu achter bezoekers moet rennen om te verdienen.
“Kijk, ik ben niet moeilijk en ook niet vrijpostig, maar als je plotseling op iemand afkomt dan lijkt het wel daar op, maar dat is het helemaal niet”, zegt Boss. “Nu anderem het niet durven, proberen wij het toch op zo’n manier om toch wat te verdienen. Voor sommigen lijkt het heel lastig, maar dat is het helemaal niet, wij hebben toch veel respect en zoeken onze hossel. Het leven is harder geworden dan dat het al was. Ik sta soms dagen hier en heb helemaal niets op zak. Als je niet werkt, heb je ook niets en kan je ook niets op tafel zetten. Wij blijven het maar zeggen, maar er komt geen oplossing. Nu sta ik ook kleren te verkopen en dan nog red ik het niet.”
Een klein onderneemster geeft aan, dat zij nu niet eens dagelijks mee doet met de verkoop. “Ook al zit ik dagelijks te verkopen, als je geen klanten krijgt zit je zomaar. Nu is het heel moeilijk om in Suriname een business te doen. Het maakt niet uit waarmee je start. Het blijkt uiteindelijk alsof je die strop strakker om je hals trekt. Je start iets met de bedoeling om te groeien, iets achter te laten voor je kinderen en het beste ervan te maken, maar dan krijg je zoveel erbij. De grootste pijnpunten zijn de prijzen en de koers, die zijn baas boven baas. Zolang de koers stijgt, mag je weten dat je bloeddruk ook zal stijgen. Ik weet het niet voor nu, maar hoop wel dat het beter wordt.”
TM
