De mens met een beperking zal ook in het nieuwe jaar verschillende uitdagingen aan moeten gaan. Veilig deelnemen aan het verkeer behoort tot een van deze zaken. Voetpaden zijn niet meer veilig, laat een persoon behorend tot de doelgroep weten. Het openbaar vervoer is ook niet toegankelijk. Kantoren en gebouwen blijken idem moeilijk bereikbaar.
Volgens de voorzitter van Wan Okasi (de organisatie die zich inzet voor de mens met een beperking), Aniel Koendjbiharie, is aanscherping van de vergunningsvoorwaarden nodig zodat wanneer mensen gaan bouwen er rekening wordt gehouden met mensen die slecht ter been zijn. “Grote bedrijven zouden tenminste een toilet voor rolstoelgebruikers moeten hebben.” Hij geeft het openbaar toilet aan de Heiligenweg als voorbeeld, waar mensen met een rolstoel geen gebruik van kunnen maken. “Het staat ook in het VN-mensenrechten verdrag wat nodig is voor de mens met een beperking.”
Koendjbiharie wijst erop, dat Suriname dit verdrag heeft geratificeerd maar dat wetsproducten nodig zijn om hier verder invulling aan te geven. “Het verdrag is geratificeerd, maar er is hierover geen discussie geweest in De Nationale Assemblee”, verduidelijkt de voorzitter van Wan Okasi. De bereidwilligheid van de overheid is nodig om zaken gedaan te krijgen.
In een reactie laat de ondervoorzitter van de Assemblee en VHP-Assembleelid, Dew Sharman, weten dat bewustwording op dit gebied belangrijk is. “Het moet zeker aangepakt worden”, zegt Sharman en benadrukt er voor alle duidelijkheid dat het gaat om volwaardige burgers.
Adviseur bij Sociale Zaken, Robert Soentik, zei eerder dat de achtergestelde positie van de mens met een beperking alleen aangepakt kan worden vanuit een integrale benadering waarbij het beleid vanuit verschillende ministeries door de regering wordt uitgezet. Volgens de geïntegreerde aanpak is het ook van belang, dat ondernemers werken aan de betere toegankelijkheid van hun bedrijfspanden en kantoren.
Toegankelijkheid
Koendjbiharie wijst op de toegankelijkheid van overheidswebsites voor mensen met een beperking. “Wanneer bepaalde zaken technologisch niet in orde zijn kan je bepaalde handelingen niet plegen op zo’n website. Het kan voorkomen, dat een aangesloten ‘screenreader’ een knop niet ziet waardoor een slechtziende of blinde een probleem heeft.” Doordat de screenreader op dat moment niet functioneert weet de gebruiker niet waar hij of zij op moet klikken om naar de volgende pagina te gaan. Ook zijn er tv-uitzendingen, waarin de commentaren in het Engels of Portugees zijn. “Maar, als je geen Engels of Portugees verstaat dan zit je daar maar voor de televisie.” Koendjbiharie noemt daarom technologische zaken als ‘audiodiscriptie’ die tijdens uitzendingen mensen behorend tot de doelgroep helpen om het beeld te kunnen begrijpen door korte omschrijvingen te geven.
Tot slot wijst een van de rolstoelgebruikers erop dat transport om te kunnen bewegen van essentieel belang is. Educatie en ontspanningsmogelijkheden zijn voor deze groep hierdoor mijlenver weg, omdat zij het huis niet kunnen verlaten. Geen vrolijk idee ,als je nagaat dat de gemiddelde mens zonder handicap al gek wordt van een jaartje lockdown ofwel avondklok.
RB
