Zodra er een nieuw jaar aanbreekt, spreken mensen een wens uit voor het nieuwe jaar. Mijn aandacht gaat dit jaar uit naar onze jeugd.
Een blik in de Nederlandse samenleving laat zien dat de jeugd afglijdt. Ze richten vernielingen aan, bekogelen hulpverleners met stenen, gooien vuurwerk naar de politie, steken auto’s in brand, kortom de negatieve handelingen van de jeugd beslaan een lange lijst. Wat is de oorzaak van het gedrag van de Nederlandse jeugd? Vergeleken met de jeugd van toen, komt de huidige jeugd niets te kort, ze hebben elke dag te eten en te drinken, gaan goed gekleed, bezitten de nieuwste technische snufjes, krijgen goede scholing en medische zorg, kortom ze hebben het goed. In veel landen hebben kinderen het minder goed. Kinderen moeten werken om hun ouders financieel te kunnen helpen. Ze lopen rond in oude kleren en vaak zelfs blootvoets. Ze zijn dankbaar als ze één maaltijd per dag kunnen krijgen. De medische zorg laat veel te wensen over. Een kind is blij als hij of zij de kans krijgt om naar school te gaan. Kortom in dit soort landen waardeert een kind elk klein gebaar.
Het Nederlandse kind echter kent de woorden waardering en dankbaarheid niet meer. Ze denken recht te hebben op alles en verplichting is voor hen een vies woord. Ik ben blij dat er kinderen zijn die in zo’n welvaartsland leven, kinderen die het goed hebben. Zo’n goed leven wens ik elk kind toe.
Jammer genoeg hebben volwassenen in welvarende landen dit mooie leven verpest voor de kinderen. Ondanks de ouders van toen het financieel niet gemakkelijk hadden, was hun oog op hun kind. Het kind kreeg hulp, liefde en aandacht op vele manieren. Zelfs een ouderwets pak slaag was een blijk van liefde en aandacht. Als het kind iets verkeerd deed, werd hij gecorrigeerd met woorden en tikken. Vele mensen zijn tegen een corrigerende tik, maar die heeft het kind juist in het gareel gehouden. Het kind leerde van jongs af aan dat pa of ma hem een tik kan en mag geven. Op de duur was de tik niet eens meer nodig. Ma hoefde hem slechts waarschuwend aan te kijken om hem te corrigeren. Een kind koesterde zich in die aandacht. Ik heb het niet over de ouder met een sadistische neiging of die uit gemakzucht sloeg. Ik heb het over de ouder die uit liefde een corrigerende tik gaf, echte aandacht schonk, echt luisterde, meeleefde en adviseerde, kortom de ouder die echt opvoedde. Het kind leerde thuis aanpakken, waardoor hij geen tijd had om leeg rond te hangen en kattenkwaad uit te halen.
Het kind van nu wordt goed gevoed maar niet opgevoed. Hij krijgt niet de corrigerende tik en de waarschuwende blik van zijn moeder doet hem niets. Hij bedreigt zijn ouders zelfs met de kindertelefoon, wordt doodgegooid met speelgoed en de modernste snufjes. Hoewel het kind alles heeft wat zijn hartje begeert, is het toch een arm, meelijwekkend kind. Hij hangt rond op sociale media en laat zich opjutten tot geweld. Op jonge leeftijd laat hij zich overhalen tot criminaliteit, moord en drugsverkoop. Hij gaat uit verveling de straat op en vernielt de bezittingen van een ander, gooit met stenen naar hulpverleners en met vuurwerk naar de politie.
De reactie van volwassenen is zorgwekkend: “Ze vervelen zich, door de covid pandemie zijn ze geïsoleerd en opgesloten in huis.” Kortom in plaats van corrigerend op te treden en te straffen, zoeken de volwassenen excuses voor dit wangedrag van de jeugd. Deze uitlatingen uit de mond van volwassenen, zijn voor de jeugd een stimulans om dit wangedrag voort te zetten. Deze vernielingen kosten de staat veel geld en omdat men excuses zoekt voor dit wangedrag denkt de jeugd dat ze het recht hebben om andermans bezit te vernielen en het vernielde niet hoeven te vergoeden. Men kweekt kinderen die denken dat ze ongestraft hulpverleners mogen bekogelen, kinderen die het respect voor ordehandhavers verliezen, kortom er wordt een jeugd gekweekt die een bedreiging vormt voor een geciviliseerde samenleving. Jeugd en volwassenen uit andere landen die zich in Nederland komen vestigen, zien dit voorbeeld en doen het na. Het gevolg kan zijn dat we zullen moeten leven in een samenleving die geen compassie kent maar slechts egoïsme, geweld en destructie.
Mijn bezorgdheid gaat vooral uit naar onze jeugd in Suriname. Sociale media en de televisie brengen al deze voorbeelden van destructie en wangedrag dicht bij huis. De jeugd is geneigd dit gedrag na te doen. We zagen het laatst toen onze jeugd de straat opging en vernielingen aanrichtte. We zien een jeugd die gewapende overvallen pleegt en gewetenloos slachtoffers mishandelt. Het is onze plicht om de jeugd voor dit duistere pad te behoeden. Daarom is mijn nieuwjaarswens ‘laten we samen proberen om onze jeugd te leren dat geweld, egoïsme en destructie, volk en land niet kan opbouwen. Laten we ze samen begeleiden op het pad naar het licht.
“We are all broken, that’s how the light gets in.” Josta Vaseur
