“Ik zit mijn hoofd te houden en weet helemaal niet wat ik moet doen. Prijzen gaan omhoog en de kleren aan mijn lichaam werden steeds verbleekt, nieuwe kopen kan ik ook niet, daarvoor moet je ook vrij geld hebben. Hoe kom ik uit?”, vraagt een burger zich af.
Melly, die ook met haar handen in het haar zit, geeft aan dat er heel aantrekkelijke acties zijn, maar je moet geld hebben om mee te kunnen doen. “Je betaalt een huur van SRD 3.000, vaste lasten samen SRD 1.500, vervoer in een maand bijna SRD 3.120, voeding ongeveer SRD 2.000 en dan heb je een salaris van SRD 2.000. Hoe ga ik niet stressen? Maand in maand uit zit je maar in schulden, je komt maar niet uit”, benadrukt Melly. “Ik heb in huis nu meer gevallen van hoge bloeddruk door stress. Als ik de enige kostwinner was, dan zou ik heb niet kunnen redden. Hoe werkt men zo, hoe wordt er verwacht dat er geen stress moet zijn.”
Een bushouder zegt, dat hij het zelfs niet ziet zitten. “Als ik niet werk dan haal ik het niet, doordat mijn vrouw ook werkt redden wij het. Ik ben mijn overgrootvader dankbaar, dat hij knap heeft gedacht. Dat ik vandaag geen huur hoef te betalen en mijn gezin en ik een onderdak hebben. Maar, toch is het moeilijk, we moeten leven, lasten moeten betaald worden. Als buschauffeur ben je dagelijks in gesprek en een ieder geeft aan dat zij moe zijn. Als burger zijn wij allemaal moe of huilen. We doen ons best om het maar te overleven en kijken hoe men maar speelt met ons leven. Ik hoop dat het jaar nog goed afgesloten kan worden en dat het komend jaar iets goeds kan betekenen, dan alleen stress. Er zijn burger die het nog erger hebben en niets zeggen, omdat zij geen stem meer hebben. Ik hoop ook dat ze hun stem terug krijgen want die wordt helemaal niet goed gebruikt.”
TM
