Het dragen van een mond- en neusbedekking lijkt helemaal weg te vallen. In de bussen zie je de passagiers grotendeels zonder een mond- en neus bedekking. Als de buschauffeur het vraagt, wordt het uit een tas of broekzak gehaald en netjes weer gezet.
“Maar niet voor het gezicht”, zegt Silvia tijdens een gesprek. “Ik als zwangere vrouw maak deze dingen vaak mee. Het gaat al moeilijk met het ademen bij mij, maar toch pas is de maatregelen toe. Het maakt niet uit waar ik ben. Maar, dan heb je van je naasten dat ze niet eens aan hun eigen veiligheid denken. Hoe werken we dan zo met elkaar? Als ik de winkel binnenstap zie je wel dat de maatregelen toegepast worden, maar waarom kan dat niet in de bus? Een taxi kan ik mij niet vaak permitteren, pas als het dringend is en het bustarief is al niet te redden en dan krijg je nog dat je gezondheid op spel wordt gezet.”
Eurel zegt, dat hij zijn moeder nu niet meer laat bussen. “Ook al ben ik op het werk en mijn moeder moet een bezoekje aan de dokter brengen, dan breng ik haar. Zelfs voor het doen van boodschappen breng ik haar naar die plaatsen. Het gedrag dat men in de bussen toepast, vind ik helemaal niet veilig. Niemand denkt aan zijn eigen veiligheid, dan hoe gaat men denken aan die van anderen? Mijn moeders veiligheid en gezondheid komen als eerst. Ik heb er maar een en met haar ben ik heel voorzichtig. Er moet toch wel een andere aanpak komen. Ook al geven de buschauffeurs het aan, dan zie je uiteindelijk een ander resultaat. Meer kan er niet door de buschauffeurs gedaan worden, want hun aandacht moet op het verkeer zijn. Als er misschien een controle door de politie gedaan wordt kan het anders worden. Maar, er moet een betere oplossing komen. We maken elkaar op zo een manier zieker.”
TM
