In de afgelopen periode hebben heel wat nare situaties zich voorgedaan. Op 8 augustus kwam een 1-jarige peuter om het leven door verdrinking in een goot, op 23 september is een 1-jarig kindje vermoedelijk door verstikking in een auto overleden. De eerste vraag die vaak wordt gesteld is “waar waren de ouders van deze kinderen?” Konden deze gevallen voorkomen worden?
De redactie van Dagblad Suriname vroeg enkele moeders hoe zij ervoor zorgen dat hun kinderen veilig in en rondom het huis kunnen spelen.
Chrisintha: “Het is soms teveel voor moeders, maar zolang ik als moeder mij niet buiten bevindt, is mijn dochter niet buiten. Als ik haar stem een minuut niet heb gehoord of als ik haar roep en ze geeft geen antwoord, dan kijk ik gelijk waar ze is. Ook al speelt ze met andere kinderen, ben ik altijd in de buurt.”
Romilayne: “Ik zou mijn dochtertje ook hebben verloren. Ze speelde in de kamer, waar ik bij was, met de munten van haar kassa speeltje. Ik zei d’r nog, zet die munten niet in je mond – maar je weet hoe kinderen zijn, ze willen het juist uitproberen -, totdat ze een munt heeft ingeslikt en het vast zat in haar keel, ze begon te gillen. Uit paniek heb ik haar ondersteboven gezet en begon haar rug te slaan. Gelukkig was haar vader thuis en begon zijn vinger in haar keel te stoppen en het uit haar keel te trekken. Want de munt was staande in haar keel. Mijn dochtertje was al helemaal blauw/paars. Godzijdank dat m’n man thuis was, anders had ik mijn dochtertje ook verloren. Ze was toen 4 jaar. Mama’s let goed op jullie parels, ik heb er maar één, maar het is niet altijd gemakkelijk zoals velen zeggen, waar waren die ouders dan?”
Jane: “Je kan als ouder geen ogen en handen genoeg hebben. Het is een verantwoordelijkheid die ik bewust op mij heb genomen en daarom probeer ik mijn kinderen ten alle tijde voor mijn ogen te hebben. Natuurlijk lukt het niet altijd, maar ik probeer het wel. Buiten spelen, fietsen, zwemmen gebeurt onder toezicht van mij of mijn man. We genieten samen van het leven en de fijne quality time met elkaar, maar we blijven letten op veiligheid. Soms lachen mensen me uit als ik uit de auto stap en mijn kind van 10 of 12 jaar ga halen aan de andere kant van de weg. Natuurlijk kunnen ze zelf oversteken, maar ik heb zo vaak dingen gezien en gehoord dat ik gewoon bang ben.”
Selisia: “Ik doe dat door de vader en anderen die op hen letten te attenderen op mogelijke gevaren in de omgeving. Soms zie jij als moeder een gevaar, die anderen niet als gevaar zien. Leg ze uit waarom jij het als gevaar ziet. Want als moeder ben ik maar een mens met twee ogen. Ik kan niet voorzichtig genoeg zijn. Wees goed op de buren, zodat ook zij een oogje gooien als je kind over straat speelt.”
Jessica: “Voor mezelf alle veiligheidsmaatregelen te treffen zoals kasten met kinderlock, poortjes of hekwerkjes voor deuren en trappen plaatsen, vooral deuren die naar een verdieping balkon leiden. Zijn we bezig, dan gaat de baby of het kind in een speelbox waar ik zicht op heb. Geen speelgoed met kleine deeltjes, zelfs al is het voor de grotere kids, stop ik die weg. De hoeken van tafels en stoelen aftapen met kussentjes, baby phones in de ruimte zetten waar het kind is. Zo voorkom je al een hoop verdriet en een EHBO-cursus volgen als moeder. Want paniek brengt je precies nergens en heb je je kind totaal niet geholpen.”
Heel wat moeders erkennen dat er toch een heleboel kan gebeuren binnen een paar seconden, omdat kinderen ook heel snel zijn. Ook geven ze aan, dat kinderen van alles willen proberen, maar kinderen zijn zich meestal niet bewust van het gevaar. Op de ouders rust er dus een heel zware taak. Ouders blijven verantwoordelijk voor de veiligheid van hun kinderen. Maar, ook onder toezicht van de ouders kunnen er wel eens ongelukjes gebeuren.
SK
