Door de minister van Volksgezondheid is een verzoek gedaan aan meer krachten om te helpen om de covid-19 pandemie die boven ons hoofd is gegroeid, het hoofd te kunnen bieden. De strategie van de regeringen van ‘non-interventie’ komt niet overeen met de verantwoordelijkheid die de regering op zich heeft genomen. Het regulerende beleid van de regering kan niet alleen zijn het aanbieden van vaccins en dat voor de rest een beroep wordt gedaan op de verantwoordelijkheid van de burger zelf. We hebben sinds de pandemie de kop op heeft gestoken, gemerkt dat alle maatregelen indruisen tegen de manier waarop Surinamers leven. Dat is buiten in groepen, dicht op elkaar en gedurende lange tijd, waar men praat, lacht en ook danst. Waar men hokt voor verschillende winkels en sopi drinkt. Dat betekent dat de regering constant met voorlichting en pr-strategieën ertoe moest brengen om af te zien van deze levensstijl, tijdelijk, om daarna weer met enige vrijheid door het leven te gaan. We hebben ook gezien dat Surinamers veel geloven in geesten en complottheorieën. Dat komt langs omdat we heel veel op facebook zitten. De regering lijkt de hoop de hebben opgegeven en te zijn terug getreden. Maar we denken niet dat er ruimte is voor de regering om terug te treden. De ‘terugtredende overheid’ terwijl tussen de 300 en de 600 mensen per dag steeds besmet raken en elke dag tussen de 5 en de 10 mensen doodgaan, is wanbestuur. Eigenlijk moet voortaan ook worden bekend gemaakt hoeveel mensen overlijden omdat er geen plaats is in ziekenhuizen. We weten niet of we de overheidsvoorlichting goed hebben begrepen, maar het leek er even op dat niet alle beschikbare bedden in Suriname ingezet kunnen worden voor de reguliere opnames omdat er niet genoeg medisch en verplegend personeel zou zijn. We hebben online een aanbeveling aangetroffen die door een groep Suriname ‘iets meer dan een één jaar terug’ aan de toenmalige minister van volksgezondheid, inmiddels afgetreden, zou zijn gedaan. Interessant en dat is gericht om meer human resources te mobiliseren. We gaan dat hier min of meer integraal overnemen als mogelijk oplossingsmodel voor de regering. Onuitvoerbaar lijkt het niet, maar dan moet men wel administratief de handen uit de mouwen steken. Ten eerste werd aanbevolen om 1.500 van de ambtenaren uit het uitpuilende ambtenarenapparaat te selecteren en hun op te leiden tot zorgpersoneel. Hier moeten de mensen wel willen, want de hele dag zitten en niets doen is waarvan velen houden. De aanbeveling was ook gedaan om 600 militairen op te leiden tot zorgpersoneel en in geval van nood in te kunnen zetten. Daarnaast was aanbevolen om een open sollicitatie te plaatsen om opgeleid te kunnen worden tot zorgpersoneel en wel voor ongeveer 600 personen. Hiermee zou de regering dan alvast 2.700 nieuwe verplegenden tot haar beschikking hebben. Maar let wel, het opleiden van echte verplegenden kost tijd en geld, de infrastructuur daarvoor is wel aanwezig. Maar let ook erop dat getrainde verplegenden overal in de ontwikkelde wereld waar dollars en euro’s worden betaald, gevraagd is. Dus eenmaal opgeleid en met werkervaring is men zo verkast in de Caribbean of naar West-Europa. Inmiddels is het duidelijk dat wij veel kader in een ontwikkelingsland met geld van de samenleving opleiden voor de rijke landen, landen die ons gekoloniseerd en uitgebuit hebben. Zo gaat die uitbuiting dus door. Door de regering is inmiddels medegedeeld dat veel verplegenden de afgelopen tijd zijn verhuisd naar het buitenland.
De groep had ook aanbevolen om gepensioneerde zorgpersoneel op te roepen en zich te laten registeren om ingezet te kunnen worden bij nood zeker met een goede vergoeding. Hier moeten we opletten dat deze groep extra kwetsbaar is. Bovendien, Suriname heeft geen cultuur van onverplicht helpen en dingen doen.
Een andere aanbeveling was een intensieve samenwerking met onze buren namelijk Guyana en Frans Guyana aan te gaan, om in geval van nood patiënten naar de ziekenhuizen in deze landen over te brengen. We weten wel dat er burgers van ons niet alleen bij de oostgrens, maar ook aan de wetsgrens zijn die bepaalde vormen van medische hulp krijgen in Frans Guyana en Guyana. Interessant is ook de aanbeveling om mobiele ziekenhuizen te vragen aan ontwikkelde landen die het kunnen permitteren, zoals de USA, China, Frankrijk, Belgie en Nederland. Ook kan de Surinaamse regering hulp vragen om te helpen bij het opzetten van deze mobiele ziekenhuizen. Deze aanbeveling is interessant omdat zieke mensen in Suriname thuis lijden en daarna soms ook nog overlijden. Ook kunnen ruimten in districten die geschikt zijn voor opvang van deze patiënten worden verbouwd. Daardoor zijn de ruimten ready ingeval in districten zaken uit de hand zullen lopen. Dan denken we vooral aan de rurale gebieden en het binnenland. Afspraken maken met bevriende naties voor zorgpersoneel, extra tijdelijke vergoeding aan zorgpersoneel en distributie van voeding in alle wijken zonder besmettingsgevaar waren andere aanbevelingen. De groep die de aanbevelingen deed, meent dat de “gezondheidsramp” waarin Suriname thans is beland, te wijten is aan zeer slechte uitgaven en verkwistend beleid van de paarse regering, de kortzichtigheid, koppigheid en eigenwijs gedrag van de huidige minister en regering en de koppigheid van een deel van het volk.
