“Een ieder wil het beste, maar wat is it eindelijk het beste?”, vraagt Karin zich af. Karin is studente, opkomende moeder en woont met haar oma in huis.
“Na een relatie van zes jaren werd op een dag nadat ik aangaf dat ik zwanger ben, aan mij gezegd, het niet gaat werken het is voor het beste. Na een interview voor een werk werd aan mij gezegd, dat ik niet in dienst genomen kon worden en moest gaan voor het beste. Ik ben studente, woon bij mijn oma in heb de zorg nu van mijn opkomende kind en moet voor mijn studie betalen en je krijgt als motivatie, ga voor het beste, maar wat is nu het beste”, vraagt Karin zich af.
“De situatie is heel moeilijk en verkeerde stappen nemen kan ik ook niet. Het is een feit en ik zal ervoor moeten zorgen. Ik weet niet wat het beste is, maar nu ga je moeten proberen om dagelijks te overleven.”
Karin is 24 jaar en krijgt de volle ondersteuning van haar oma. Door haar kennis in bakken besloot zij kokosbollen te verkopen langs de straat die zij zelf heeft gemaakt. “Een werk vinden is nu heel moeilijk en in mijn situatie word je niet echt in dienst genomen heb ik gemerkt.” Karin doet van negen uur ‘s morgens tot zes uur in de middag mee met de verkoop langs de straat. Haar neef zet haar af en haalt haar weer op er zijn ook dagen waarop haar neefje samen met haar zit totdat haar neef haar op komt halen.
“Ik doe mee met de verkoop niet voor het beste, maar om te overleven en uit te komen. Werken om mijn kind te verzorgen en mijn studie te betalen is een mogelijkheid en een weg waarvoor ik koos. Een ieder die het beste adviseert weet soms ook niet wat het beste is, dus je moet dagelijks mogelijkheden zoeken om uit te komen. Het is namelijk wel zwaar, maar je gaat offers moeten brengen in het leven om te bereiken wat jij wilt in het leven.”
Karin is dagelijks van maandag tot zaterdag langs de straat, maar heeft nog geen vaste stand. “De verkoop gaat soms vlot, maar heeft ook zijn slappe dagen. Maar,in de vrije tijd heb ik genoeg te studeren en plannen te maken van hoe en wat ik verder zal doen. Ik hoop alleen dat er nog meer mogelijkheden gecreëerd kunnen worden voor dames of mensen net als ik. Alleen het feit dat je geen werk kan vinden en zorgen voor een eigen woning, geeft al aan hoe ver het land zit. Maar, ik probeer dagelijks om het te overleven voor mij en de mensen om mijn heen.”
TM
