Albina, gelegen aan de Marowijnerivier op de grens van Suriname en Frans-Guyana, telt een paar duizend inwoners. Uit de mond van een fotoman op bezoek in Albina geplukt: “Mijn bezoek aan het grensstadje Albina heeft mij opgewekt. In die zin, dat ik ben gestuit op het een en ander dat ik wist, maar ik niet wist, dat ik het al wist.
Vreemde eend in de bijt
Tijdens dag- en avondwandelingen in het centrum van het grensstadje gedroeg ik mij schuchter. Niet omdat ik bevreesd was, het leek mij als vreemde eend in de bijt, gepast om beleefde afstand te houden. Het straatvolk is stoer en imponerend. Meerdere personen spraken mij uit nieuwsgierigheid aan. Een bootsman vroeg of ik naar Saint Laurent aan de Franse kant moest. De gelegenheid werd aangegrepen om het dagelijks leven in Albina te bespreken.
Werk en inkomsten
Wij bevonden ons langs de Marowijnerivier (Emmastraat). Wijzend naar de Franse oever op iets meer dan twee kilometer afstand. “Er is genoeg werk en inkomsten. Er gaat veel geld om in Albina. De Euro heeft het voor het zeggen. Ik vervoer passagiers en goederen. Ik verzorg niet alleen de verbinding naar Saint Laurent. Als de gelegenheid zich voordoet vaar ik ook naar dorpen langs de beneden- en bovenloop van de rivier.”
Maatschappelijke omstandigheden
Dat Albina er fysiek armoedig en onverzorgd uitziet deert de bootsman niet zo zeer. Hij maakt zich meer zorgen over maatschappelijke omstandigheden die het leven van Albinezen zuur maken. Als voorbeeld werd aangehaald: “Mijn neefje heeft een domme fout gemaakt en werd door de politie opgepakt. Het politiebureau heeft een cellenhuis. Arrestanten worden overgebracht naar Commewijne en Paramaribo. Hierdoor wordt het contact met de familie helemaal verbroken. Wie kan het zich veroorloven om arrestantenbezoek in Paramaribo dat 140 kilometer verwijderd ligt om een vader, kind of moeder te bezoeken?”
Sociaal contact
“Jongeren die om luttele fouten zijn ingerekend, kortom iedereen die in de fout gaat moet boeten. Maar het kan niet zo zijn, dat er geen rekening wordt gehouden met sociaal contact van de arrestanten en hun familie. Er moet hierin terstond verandering komen. Desgevraagd bevestigden politieagenten het bovenstaande.”
Geld is niet alles
Een gepensioneerde ambtenaar: “Albina heeft ondanks dat er vele miljoenen omgaan in het gebied, een armoedig en onverzorgd aangezicht. Alles ziet er grauw uit. Burgers die zich zorgen maken over het ongeregeld zooitje ter plaatse, wijzen een beschuldigende vinger naar de overheid. De wildgroei is niet van de een op de andere dag ontstaan. De inbreng van de overheid is zwak. Er wordt onvoldoende gedaan om orde op zaken te stellen. Hierdoor boet het overheidsgezag in.”
De lieverdjes van Albina
“Het is publiek geheim, dat het wemelt van drugs, wapens en onderwereldfiguren. Het Illegaal personen- en goederenvervoer is schrikbarend in het grensstadje. Er wordt veel verdiend aan mensensmokkel. Om niet te spreken van aan de goudvelden gerelateerde criminaliteit.”
Wederopbouw
“Albina is een zorggebied. De marrons worden onterecht verantwoordelijk gesteld voor de chaos in de regio. De recente geschiedenis van Suriname met haar vele dieptepunten heeft alles en iedereen besmet. Frustratie, depressie, geestelijke wonden en de trauma’s hebben de mens verziekt. Suriname is te vergelijken met een hol, een krabbenland. In de krabbenmentaliteit is niets recht. Alles is schots en scheef. De wederopbouw van Albina moet nog gestalte krijgen.”
T.O.P
Tijdens het gesprek met de gewezen ambtenaar moest ik aan de in Albina geboren Ascar Harris denken die destijds internationaal furore maakte met het lied T.O.P. De tekst houdt in: “…This is a message, children. So many times I’ve been waiting. Waiting for your help But now I’m tired of waiting. I’m going for myself. And I’m gonna make it. Make it by myself. I’m gonna reach the top, all by myself. T.O.P…”
HD
