Er is een zeer gevaarlijke tendens van het aanwakkeren van haat gaande in het land. De politieke coalitie die in het land is gesmeed is niet in staat om actief bij te dragen aan een harmonische samenleving. Het is zeer beangstigend om te aanschouwen wat voor racistische commentaren door personen vanuit allerlei echte en nepprofielen uit Suriname en Nederland worden gegeven op bijna elk besluit dat tegenwoordig genomen wordt door de Surinaamse regering. Er zijn politici die uit deze situatie winst proberen te behalen. Zo heeft een politicus onlangs de president opgeroepen om te stoppen met racisme, zonder dat hij de moeite heeft genomen om voorbeelden te noemen over gevallen van racisme waaraan de president zich schuldig heeft gemaakt. Er zijn mensen die samenwerken met personen van verschillende komaf, maar op social media verliezen ze hun verstand en schelden ze constant hele bevolkingsgroepen uit. De regering van Suriname en de Veiligheidsdienst van het land moet nu de opdracht krijgen om personen die geweld willen toepassen tegen andere bevolkingsgroepen te neutraliseren en hun te vervolgen. Zo is het beangstigend dat burgers in Suriname tijdens het protest van dinsdag hebben geweigerd om naar toespraken van vakbondsleiders te luisteren. Mensen hebben de massa niet kunnen toespreken. Er is door mensen gezegd tegenover de media dat men naar de stad was gekomen voor ‘action’. De vraag rijst nu wat onder action moet worden verstaan. En dan denken we aan het besluit van de regering om traangas in te kopen. Zijn er bewijzen dat naarmate 30 augustus nadert, groepen in het land tegen betaling aangezet zullen worden om geweldsdaden in het land uit te voeren en om het land te destabiliseren. Zijn mensen uit de politiek benaderd om de destabilisatie tot stand te brengen? Er zijn personen die veilig in Nederland zitten maar hier helpen om olie op het vuur te gooien. De regering moet de bevolking aanmanen en aanspreken en haar wijzen om de multi-etnische Suriname die al een feit is. Daarvoor hebben de kolonisatoren gekozen, zij hebben ons samen gebracht, wij hebben er niet om gevraagd. De naam van het land is ook door de witte mensen bedacht, het land is ingedeeld en ingericht door de kolonisatoren. Maar wij hebben er wel voor gekozen om hier in het land te blijven, wetende dat wij en onze komende generaties met mensen van verschillende komaf zullen wonen, werken en samen vreedzaam voortbestaan. De Surinaamse samenleving is een vreedzame, maar er zijn groepen die honderden jaren terug hier aankwamen en nog steeds beweren dat ze een achtergestelde groep zijn vergeleken met andere groepen die enkele honderd jaar erna kwamen. Dat bleek weer bij de herdenking van de Haïtiaanse bevrijding enkele dagen terug. De grootse bevolkingsgroep in Suriname zijn vooralsnog de hindoestanen. De marrons zijn bezig aan een grote opmars, zo bleek uit de laatste census van 2012. Het is meer dan logisch dat men in een land meer gezochten van de grootst bevolkingsgroep zal zien dan de bevolkingsgroepen die in aantallen minder zijn. En vooral wanneer deze bevolkingsgroep evenveel en meer participeert en zich ontwikkelt via onderwijs, arbeid en ondernemerschap. Wanneer een Surinaamse entiteit een afspiegeling moet zijn van de Surinaamse samenleving, dan zal je daarin relatief meer van de ene groep dan de andere zien. Er is door Bob Marley eens gezongen over de mental slavery en rond i juli zeggen we elke keer dat die mental slavery voortduurt, de ketens zijn vanuit onze handen en voeten gestegen naar onze hersenen. En dat merk je ook wanneer er op de Surinaamse televisie openlijk haat en geweld wordt gepredikt tegen een bepaalde bevolkingsgroep in Suriname. En dat heeft allemaal te maken met de wisseling van de wacht die zich heeft afgespeeld in Suriname. Een soortgelijk tendens heeft zich afgespeeld in Guyana. We hebben gezien dat vooral in Afrika en ook in delen van Azië regelmatig geweld uitbreekt waarbij volksstammen elkaar aanvallen. Afrika is bekend om geweld tegen bevolkingsgroepen, maar ook Azië. Patronen van zowel Afrika als Azië zijn herkenbaar in Suriname, dat hebben we met een zekere risico wel durven beweren in Suriname. De realiteit van de dag in Suriname is dat er bevolkingsgroepen in Suriname zijn die zodanig zijn onderdrukt dat ze bijna hun jeje hebben verloren. De witte man heeft bijvoorbeeld de slaven zodanig onderdrukt en hen als goederen verhandeld, dat men gestript werd van hun hele identiteit. Hele groepen kregen namen van de slavenmeester, soms zelfs omgekeerde namen. Met andere groepen is het niet gelukt omdat hun onderdrukking niet zo ernstig was en omdat ze voortkwamen uit een sterk cultuur van duizenden jaren oud. We zien in Suriname dat er vanuit de mensen die gestript zijn van hun ware identiteit, onbegrip is naar de mensen die hun identiteit hebben kunnen behouden. En daarover hebben we het wanneer wordt gezegd dat de gevolgen van de slavernij nog steeds voelbaar zijn. De regering wordt nogmaals opgeroepen om alert te zijn naarmate 30 augustus nadert. Exponenten uit de coalitie moeten luider gaan praten over de vreedzame Surinaamse samenleving, dan mensen die haat zaaien en bevolkingsgroepen tegenover elkaar opzetten zoals Edward Belfort van de Abop. De bevolkingsgroepen van Suriname hebben elkaar niet in katibo gehouden; allemaal zijn ze in mindere en meerdere mate slachtoffer geweest van uitbuiting door de kolonisator. In Nederland zijn ze evenveel slachtoffer van de discriminatie op bijvoorbeeld de arbeidsmarkt. Sommige groepen hebben door hun sterke cultuur en minder ingrijpende mental slavery zich snel kunnen herstellen dan anderen, maar het ging niet met broko dey en feest vieren. Het ging met spaarzaamheid en zichzelf wegcijferen voor de komende generaties. We dagen Surinamers uit om harder over liefde te gaan schreeuwen dan Edward Belfort. We roepen de Iris uit om zich uit te laten over de haatzaaierij in het land, dat een ongekend hoogte heeft bereikt. Dat hebben we elke keer als Bouterse zoor moorden gepleegd in de militaire periode dreigt in de gevangenis te belanden. Als medium en deel van de civil society bedelen we de samenleving om te leren uit het geweld in landen als Rwanda en andere Afrikaanse landen en Haïti. Alleen enkelen zijn er schatrijk van geworden.
