De massa is bij de gisteren opgeroepen vakbondsstaking van de gezamenlijke vakbonden weggebleven. De oorzaken van het wegblijven is interessant voer voor sociologen, maar zowel in binnen- als buitenland is het duidelijk dat de regering niet erin slaagt om perspectief aan het verarmd en verarmend deel van het volk te bieden. Interessant is dat een prominent lid van een belangrijke coalitiepartij de president en de regering heeft opgeroepen om af te treden. Hij heeft dus opgeroepen dat de regering vervroegde verkiezingen uitschrijft. Geheel vreemd en verrassend is zijn oproep voor ons niet, omdat de man eerder zijn aspiraties om de president van het land te worden niet onder stoelen of banken heeft gestoken. Daarbij had/heeft hij getoond dat hij egards heeft voor de voorzitter van zijn partij. Hij acht zich beter en verhevener dan de voorzitter van zijn partij. Nu dit DNA-lid luid en duidelijk de regering heeft aanbevolen en opgeroepen om af te treden, is het zo dat de regering niet door de gehele Abop-fractie wordt ondersteund. De Abop is de leverancier van de vp en van de voorzitter van de DNA. Deze partij participeert dus in de regering, maar een deel van de partij gelooft duidelijk niet in de regering. Sterker nog, een deel van de partij is bezig een politieke strijd te voeren tegen de regering waarin de partij een grote politieke verantwoordelijkheid heeft. Wanneer het DNA-lid aangeeft dat de regering niet heeft getoond de problemen van het land aan te kunnen pakken, dan komt hij zeer stoer over. Wat hij zegt is populistisch, het klinkt als muziek in de oren van het deel van de bevolking dat inderdaad dagelijks nog moet leven met zwaar geërodeerde lonen aan het eind van de maand. De agenda van dit DNA-lid is duidelijk: populair worden om met politiek draagvlak te gaan voor een hogere post. Onduidelijk is wel nu de positie van de Abop. Want bevreemdt is dat de Abop het tolereert dat onder de DNA-leden er zeker 1 lid is dat geen geloof heeft in de ettelijke ministers die door zijn partij zijn geleverd. Het is nu onduidelijk wat de positie van de Abop is onder deze regering.
Feit is wel dat een groter geworden deel van de bevolking onder deze regering in armoede is gekomen. Dat komt niet door het beleid van deze regering, maar door de uitwerking van het beleid van de vorige regering. Het gezond maken van elke vernietigde economie doet pijn, precies zoals elke operatie en therapie moeite en pijn kost. Het is voor alle financiële analytici duidelijk dat er een funest sociaal-economisch beleid is gevoerd door de vorige regering. Deze regering zegt het tij te hebben gekeerd, een tekort op de lopende rekening al binnen 1 jaar heeft omgekeerd tot een overschot. Dat is het begin van het gezond maken van een economie van een verziekt systeem van structureel meer uitgeven dan verdienen (door leningen) naar een systeem van minder uitgeven van verdienen (waardoor lenen overbodig wordt wat betreft de consumptie en de lopende rekening, dus de vaste lasten van de regering). Waarin de huidige regering faalt is het communiceren in de juiste taal naar het volk. Men is heel duidelijk geweest in het wijzen van de vinger naar de vorige regering, die boodschap is aangekomen en begrepen. Maar men heeft gefaald om aan het volk duidelijk te maken dat de regering geslaagd is om aan de spiraal van lenen en potverteren een halt toe te roepen. Die boodschap wordt in moeilijke woorden wel uiteengezet in DNA als onderdeel van lange verhalen, maar daar luistert de gewone bevolking niet naar. Die is dan bezig op het erf of het terrein wat te planten of te kweken om minder uit te geven. Of men is dan bezig aan een tweede of een derde baan. Er is vaker aan het volk gevraagd om even vol te houden, en elke keer wanneer de NDP klaar is geweest met regeren, hebben opvolgende regeringen dat aan het volk gevraagd. En de bevolking heeft het geduld kunnen opbrengen wanneer een duidelijk perspectief aan het volk is geboden, dus waarvoor men even geduld moet opbrengen. Dat is het tweede deel van het falen van deze regering om de boodschap een de bevolking te brengen. De schuld moet, nogmaals, niet gegeven worden aan het IMF, want het IMF-programma zegt duidelijk dat bij de uitvoering een deel van de bevolking moeite zal hebben met het bekostigen of bekomen van de eerste levensbehoeften. Het IMF-programma heeft een sociale paragraaf van een tijdelijke ‘cash transfer’ aan de zwakste huishoudens. Huishoudens moeten gen social welfare junkies worden, maar aan het cash transferprogramma is gekoppeld een empowerment programma waarbij ouders ook (een deel van) hun inkomsten zelf kunnen genereren. Gezinnen moeten kortom blijven eten en drinken, kinderen moeten goed gevoed de school kunnen bezoeken en hun opleidingen afmaken. Het IMF schrijft voor dat de regering dat in orde moet maken, via nieuwe en bestaande sociale programma’s eventueel met een upgrade. En precies daar heeft de regering dan moeite om aan de bevolking bekend te maken dat burgers een aantal honderd SRD’s en/of voedselrantsoen zullen krijgen. De Surinaamse regering hebben altijd moeite gehad om werkloosheidsuitkeringen aan te kondigen of cash transfer programma’s. Men is bang voor lange rijen en uitkeringsfraude. Maar dan heeft men geen vertrouwen in het bestuur en de uitvoeringscapaciteit van de eigen regering. Want als een behoorlijk deel van de bevolking tijdelijk in tijd van herstel onder de armoedegrens duikt, dan moet precies dat deel van de bevolking in aanmerking komen voor subjectsubsidie. Het maakt niet uit of rijen lang of kort zijn. De regering wil dus eigenlijk alleen bepaalde mensen hulp geven en bepaalde mensen niet. Vandaar dat de regering het sociaal programma, dat belangrijk onderdeel is van het IMF-programma, niet wil bekendmaken. En het gevolg is dat er een gevoel van uitzichtloosheid is onder groeiende delen van de bevolking. De boeman zijn de president en zijn regering en hun partner het IMF.
