Er heerst maatschappelijke ontevredenheid over de vele verhogingen die afkomen op de burgerij. Laten we nemen de verhoging van de busprijzen. In de stad is een enkele stadsrit SRD 8.50 en in Wanica SRD 15. Laten we uitgaan van een normale werknemer die niet 2 maar 1 bus moet pakken om naar het werk te gaan. Indien deze wrokoman een 6-daagse werkweek heeft en dus 25 dagen per week naar Paramaribo reist, dan is alleen zijn buskosten SRD 750 in de maand. Als hij categorie 1 tarief voor stroom betaalt is dat SRD 150. Kinderen hebben voor school internet nodig. Voor internet en telefoon wordt het laagste tarief van SRD 450 betaald. In totaal betaalt deze wrokoman dan alleen aan zijn bus, stroom en internet SRD 1.350. Een normale werknemer verdient nu een minimumloon die in de buurt van SRD 8,50 per uur ligt. Iemand die 200 uren in de maand voor dit uurloon werkt, verdient dan bruto een bedrag van SRD 1.700. Er zijn ondernemers die hun werknemers die minimumloon betalen. Als je uitgaat van een nettoloon van SRD 1.500 dan blijft voor deze wrokoman precies SRD 150 over om de maand mee door te komen. Werken beide ouders een minimumloon, en hebben ze 2 schoolgaande kinderen, dan blijft SRD 900 over om daarmee eten en drinken te kopen. Als er maar 1 kind erbij is dat ook de bus moet pakken dan zakt het inkomen te besteden aan eten en drinken naar SRD 150. Een kilo kip kost tussen de SRD 42 (buitenlands) en SRD 48 (levend gewicht waarbij een deel belandt bij het slachtafval na schoonmaak. Een zak rijst kost al SRD 300 en dat is bij normaal etende gezinnen van 4 nodig voor een hele maand. Aangezien vis heel erg duur is, zal een arm gezin dat elke dag een minimale hoeveelheid eiwit wil binnenkrijgen, 30 kilo kip nodig hebben en met de huidige prijzen is dat rond de SRD 1500. Dit gezin met beide werkende ouders met een minimumloon zal niet elke dag eiwit kunnen eten. Een beetje groente zal het gezin zelf kunnen planten, maar dat zal moeilijk gaan met rijst en eigen kippen kweken. De prijs van een zak kippenvoer is ook drastisch verhoogd. Veel burgers zijn gestopt om kippen te kweken omdat door de dure prijs van voer het onduidelijk is of het voordelig is om dat te doen. De bovenstaande prijzen hebben wij aangehaald om te illustreren hoe moeilijk het leven van alledag voor de Surinaamse burger is geworden. Over kleren, waterkosten en overige studiekosten van kinderen hebben we het nog niet gehad. De loontrekker, ook die welke zwaar bezuinigd door het leven willen gaan, die in de laagste regionen verdient, is nu in een zeer moeilijke en onmogelijke overlevingsstrijd. De oproep van politici en de vakbeweging om te komen tot een goede armoedegens en een minimumloon wordt nu zeker begrijpelijk. Aan de andere kant hebben bedrijven het hoofd boven water kunnen houden door gematigde lonen te hanteren omdat ze niet in staat waren, ook door lockdowns, om loonsverhogingen toe te kennen. Met al deze verhogingen zal de burger de eerste optie hebben om te snijden in de onkosten, maar de grootste uitgavenpost is busvervoer wanneer men werkt. Wanneer men een oude auto gebruikt om met zijn tweeën in totaal 70 kilometer per uur (heen en terug Wanica-Paramaribo) af te leggen met een zuinige auto die per maand zeker een SRD 1200 aan benzine. Dat is dus goedkoper dan de samen de bus pakken. Maar bij de auto komen er ook slijtagekosten zoals van banden. Een tweedehandse band kost al gauw SRD 450. Het gevolg van al deze prijsstijgingen zal zijn dat mensen in hun huis geen lichten meer aan zullen doen. Er zijn soms gezinnen met 3 of 4 kinderen die allemaal naar school moeten en consumeren. Het gevolg kan zijn dat kinderen vroeg de school verlaten en beginnen te werken. Dat zal dan weer leiden tot kinderarbeid. Dat zal dan allemaal weer bijdragen aan de spiraal van armoede en lage inkomens. Op lange termijn zal het ook funest zijn voor Suriname. Ouders vragen zich af hoe ze hun kleine gezinnen zullen onderhouden. Nu moeten burgers ook nog voor zorg bijbetalen en dat zal betekenen dat burgers niet naar de dokter zullen gaan of ingrepen zullen vermijden. Het gevolg zal zijn uiteindelijke menselijk lijden en overlijden van burgers. Met al de prijsverhogingen is het leven enorm onaangenaam geworden in Suriname. Als we prijs van een kilo kip af-boerderij dan ligt dat op naar boven afgerond op 1 euro oftewel SRD 24. In Suriname liggen we al rond de SRD 48 per kilo bij de boer zelf dus is kip 2 maal duurder in het straatarme Suriname dan het rijke land Nederland. De tijd is dus rijp om kip uit Nederland hier in het land binnen te halen om te voorkomen dat burgers straks de criminaliteit in belanden. De regering is heel vlot in het bekendmaken van de elkaar in rap tempo opvolgende prijsverhogingen en het afbouwen van subsidie. Maar het pakket aan maatregelen aan subjectsubsidie is nog onduidelijk. Waar kan de burgerij voor ondersteuning terecht? Naar het schijnt is het deel van de bevolking dat rijp is voor subjectsubsidie niet klein. Dit alles zal weer bijdragen aan brain drain en het verlaten van de jonge bevolking naar het buitenland.
