Agressie in de samenleving is geen uitzondering meer. “Op het ogenblik kent men geen pardon en als er wat gebeurt probeert men af te rekenen”, zegt een wat oudere, wijze man op straat. De situatie in het land wekt ook agressie in de hand. Het lukt hem niet om zijn eigen zaken te regelen. Als Christen bidt hij voor zijn problemen, maar hij vindt dat de overheid iets moet doen aan de agressie. Saamhorigheid is er niet meer.
“Er is geen liefde voor elkaar. Iedereen is voor zichzelf bezig en de huidige mentaliteit die er heerst is er een van oog om oog, tand om tand.” Hij verwijst naar een voorval dat zich kort geleden voordeed waarbij iemand een ander neerstak om SRD 20. “Waarom?”, vraagt de man. Hij noemt ook het feit dat iedereen haast heeft. Toch hoopt hij dat er verandering in deze mentaliteitskwestie komt. Allereerst bidt hij veel voor verandering, maar ook bidt hij voor de regering. “Want alleen kunnen zij dat niet.” Vooral niet, omdat iedereen op zichzelf is.
Een andere persoon vult aan, dat we minder naar andere mensen hun bezittingen moeten kijken en meer moeten concentreren op de eigen mogelijkheden. “Als je iets wilt, ga er voor zweten”, is de man zijn recept. “Maak moeite ervoor, waarom kan ik wel moeite maken en jij niet?”, vraagt de man retorisch op getergde toon.
Niet ver van het tweetal zit een man die ook zijn mening geeft. “Er moet snel opgetreden worden, anders hebben wij een verloren Suriname.” Deze landgenoot merkt op dat er weliswaar wordt opgetreden, maar te weinig. Hij stelt voor dat er meer educatieve programma’s en hardere sancties nodig zijn voor een ombuiging. Meer voorlichting vanuit het Korps Politie Suriname en of vanuit Jeugdzaken, beveelt deze burger aan. Via voorlichtingsfilmpjes kan aan een betere bewustwording worden gewerkt. Verder is zijn advies om ook te letten op het geweld dat op TV wordt uitgezonden.
“Je kan het niet uitroeien, maar nu is het wel een beetje erg”, laat de man tot slot weten.
RB
