Nederland is een welvaarsstaat. Dat wil zeggen dat haar volk is verzorgd van wieg tot graf. Goed bedoeld maar we merken echter steeds meer dat het verkeerd uitpakt. Het volk staat afhankelijk en zeer egoïstisch in de samenleving. Ze denken en doen niets zelf meer en verwachten continu dat de staat zorgt en hun problemen oplost. Velen gaan zelfs zo ver dat ze misbruik maken van die hulp. Kijk maar hoeveel mensen misbruik hebben gemaakt van de financiële covid steun. Het was hebzucht en egoïsme wat de klok sloeg. Zodra er iets misgaat, wijst men met het beschuldigende vingertje naar de staat en niet naar zichzelf. Toen het aantal ontspoorde jongeren in Nederland steeg en men geen geld en ruimte genoeg had om deze hulpbehoevende jeugd op te vangen, werd de verantwoordelijkheid gelegd bij de staat. Men dacht dit op te lossen door meer geld te eisen. Het kwam niet in de ouders op om de hand in eigen boezem te steken en zich af te vragen hoe het komt dat het in de opvoeding van hun kind zo mis is gegaan en te proberen om die fouten te herstellen. Een recent voorbeeld is de stijging van het aantal mensen dat covid besmet is. Ik was niet verbaasd toen ik tijdens interviews de reacties van de mensen hoorde. Alle schuld werd weer geschoven in de schoenen van de regering. Ze hadden te vroeg en te veel de teugels gevierd en ze hadden dit en dat verkeerd gedaan. Men vergat gemakshalve alle protestacties tegen de covidregels, die een vreselijke druk op de regering legden en hoe blij ze uiteindelijk waren met de versoepelingen. De schuld afschuiven op een ander en geen verantwoordelijkheid nemen, schijnt de huidige cultuur te zijn in een welvaartsland. De regering mag toestaan en verbieden, maar de eindverantwoordelijkheid ligt bij de mens zelf. Elk mens moet zelf bepalen, als en wanneer hij of zij het veilig acht om zich te storten in het uitgaansleven of om terrassen te bezoeken.
Hetzelfde gebeurt in Suriname. De minister schrijft de regels voor wat wel en niet mag en wanneer. Er worden boetes en straffen uitgedeeld aan mensen die zich niet aan die regels houden. Tegelijkertijd hopen en verwachten de minister en zijn covid team ook dat het volk eigen verantwoordelijkheid zal nemen. Toen plots het aantal besmette mensen steeg, deden we de Nederlanders na door de minister de schuld te geven. Vooral de oppositie greep zijn kans om tijdens interviews kritiek te leveren op het covid-beleid van de minister en dat was niet terecht. De eindverantwoordelijkheid ligt bij onszelf. Wij moeten de hand in eigen boezem steken en toegeven dat we ongehoorzaam zijn geweest. We moeten zelf bepalen wanneer we denken dat het veilig is om weer massaal te feesten en hoe we ons tijdens de pandemie in het openbaar willen gedragen. Kortom we moeten eigen verantwoordelijkheid nemen. Het zou enorm schelen als er in de samenleving een cultuur zou worden gecreëerd waarin men elkaar in het openbaar – op een juiste wijze – op foutief gedrag kan aanspreken. Er wordt wel vaak over gesproken, meestal in de wandelgangen. Maar dan zijn de mensen waarover het gaat er zelden bij aanwezig. Geïrriteerde mensen luchten hun hart bij elkaar, maar dat lost niets op.
Waarom stellen mensen zich afhankelijk en passief op en waarom nemen ze niet graag de verantwoordelijkheid voor hun eigen daden? De meeste mensen weten wel wat verantwoordelijk gedrag is, alleen vermijden ze bewust of onbewust om verantwoordelijkheid te nemen. En dat is jammer, want het is een functionele eigenschap die bijdraagt aan de persoonlijke groei en productiviteit. Mensen zijn ‘groepsdieren.” Als ze zien dat anderen de schuld afschuiven en zelf geen verantwoordelijkheid nemen, doen ze het vaak na.
Verantwoordelijkheid leren nemen is een basis voor iedereen die zich persoonlijk wil ontwikkelen en effectief in het leven wil staan. Het vergroot niet alleen je invloed maar ook je eigenwaarde en zelfvertrouwen gaan zienderogen omhoog wanneer je verantwoordelijkheid neemt.
We proberen vaak door middel van regels en controle om anderen verantwoordelijkheid te laten nemen. We verwachten een bepaalde houding en gedrag van iemand gebaseerd op ons eigen innerlijke kompas. Dit kan werken op kort termijn of helemaal niet. Het beste is om zelf het goede voorbeeld te geven.
Er wordt vaak gezegd dat als je iets wilt bereiken, dat je bij jezelf moet beginnen. Het is erg frustrerend voor een minister om te zien dat de lijnen door hem goed zijn uitgezet en iedereen weet wat de bedoeling is en toch wordt het niet door iedereen opgepakt. Verantwoordelijkheid gaat over je dingen eigen maken. Het start met het ontwikkelen van een overtuiging dat jij als individu ook verantwoordelijk bent voor de gang van zaken, dus geloven dat ieder van ons verantwoordelijk is voor de hele mensheid. Ook zijn we niet alleen verantwoordelijk voor wat we doen, maar ook voor wat we niet doen.
De minister merkte al gauw dat op de mensen inpraten om verantwoordelijkheid te nemen niet snel positief resultaat opleverde. Daarom probeerde hij een gunstige omgeving te creëren en te faciliteren met kennis en middelen zodat mensen tot hun eigen besluiten en oplossingen konden komen. Door dat te doen en je zuiver als faciliterend op te stellen stimuleer je mensen om hun eigen verantwoordelijkheden te nemen. Een ware leider legt namelijk een besluit niet op, maar zorgt ervoor dat mensen het zichzelf opleggen door zijn voorbeeld te volgen. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat het Surinaamse volk, Nederland niet zal nadoen. Wees niet afhankelijk, leg niet de schuld voor jouw foutieve gedrag bij de regering. Neem je eigen verantwoordelijkheid.
“Until you take responsibility for your life, someone else will run your life.”
Josta Vaseur
