Van de recente maandelijkse verhoging van de uitkeringstoelage van SRD700 naar SRD 750 voor mensen met een beperking wordt de voorzitter van Stichting Wan Okasi, Aniel Koendjbiharie, niet enthousiast, hij zegt uiterlijk dinsdag met een statement namens de doelgroep te komen. De voorzitter wilde zich in gesprek met Dagblad Suriname dan ook nog niet verder uitlaten over de inhoud van het statement.
Wel beaamt hij, dat het nog steeds zo is, dat het qua faciliteiten voor de mens met een beperking slecht geregeld is. Door de beperkte voorzieningen lopen de mensen met een beperking achterstanden op. Zo geldt er een leerplicht, maar zo laat Koendjbiharie weten, voor kinderen met een beperking worden de randvoorwaarden om te kunnen voldoen aan de leerplicht niet geschapen.
“Kunnen blinden en slechtzienden naar de Mulo en de universiteit, kunnen mensen die slecht ter been zijn naar school?” Koendjbiharie vraagt ook of er transport voor deze mensen is geregeld. Hij wijst erop, dat de overheid een leerplicht instelt, maar dat de randvoorwaarden ontbreken, waardoor de mensen zich niet kunnen ontwikkelen, terwijl de mensen binnen de doelgroep wel degelijk opleidingen en cursussen willen volgen om tot bepaalde beroepen te kunnen toetreden.
Een soortgelijke tendens zegt hij ook op te merken in het binnenland waar voor kinderen ook een leerplicht geldt, maar dat de faciliteiten vaak ontbreken met achterstelling tot gevolg. “En dan heb ik het nog niet eens over kinderen in het binnenland met een beperking”, stelt Koendjbiharie scherp.
Kijkend naar de groep die hij vertegenwoordigt, de mens met een beperking, zegt hij dat de mensen niet graag op de stoep van het ministerie van Sociale Zaken staan en dat het niet om domme mensen gaat, die graag wachten op een financiële bijdrage dat aan de lage kant is. Er zijn mensen die tolk en maatschappelijk werker willen worden. “Maar, deze opleidingen zijn niet toegankelijk voor de mensen”, zegt hij. “Hoe gaan wij een opleiding van srd 20.000 kunnen betalen?”
Koendjbiharie wijst ook op een andere faciliteit die ontbreekt, namelijk dat ouders van een kind met een beperking nergens een kind voor een weekend kunnen onderbrengen zodat zij van een noodzakelijke rust kunnen genieten. Hierdoor lopen spanningen in dergelijke gezinnen vaak hoog op. “Er hoeft maar een speld op de grond te vallen en de bom barst in zulke gezinnen”, zegt hij tot slot.
RB
