‘Patiënten moeten zelf toiletpapier, handdoeken en wasgoed meenemen en familie komt eten brengen’
De Nederlandse ic-verpleegkundigen Maaike Stout (63) en Ikram Cardinaal (49) werken sinds kort in het ‘s Lands Hospitaal. Ze omschrijven in het AD van zaterdag 12 juni wat ze allemaal ervaren en meemaken en dat is niet altijd positief. ‘Soms moeten patiënten betalen voor hun behandeling en als ze dat niet kunnen, komt het voor dat ze de behandeling niet krijgen.’
Samen met nog 20 Nederlandse zorgmedewerkers zijn Maaike en Ikram nu bijna een week in Suriname. ‘Het ziekenhuis is heel oud, in Nederland was dit ziekenhuis al lang afgekeurd. Er is veel herrie, alle apparaten piepen en je hoort veel alarmen. Dat gaat maar door. De hele dag.’
‘We proberen de zorg te verlenen zoals we dat in Nederland doen; controleren, medicatie geven, wassen, mondverzorging… Maar, het lukt niet altijd omdat het zoveel patiënten zijn en ze zieker zijn dan in Nederland. We liepen meteen tegen materiaalschaarste aan. De eerste dag gebruikten we wat we gewend waren, maar dat was te veel voor hier. Spuiten, naalden, antibiotica; het is heel schaars en we hergebruiken dus veel. Het ziekenhuis spoelt dingen uit die wij zouden weggooien. Als iets op is vragen we via de intercom aan de hoofdzuster of we nieuwe mogen. Als het er dan niet is, moeten we het gewoon zonder doen.’
De lokale zorgmedewerkers werken veel dubbele diensten, soms wel twee weken achter elkaar. Pauze kennen ze niet. ‘Dan werken ze zo’n 8 uur in isolatiekleding, zonder tussendoor te eten, drinken, te plassen. Ondanks de situatie doen ze hun werk zo goed mogelijk, ze maken er echt wat van en daar ben ik van onder de indruk. Maar, ze hebben gewoon te weinig van alles.’
‘De bedden zijn niet goed verstelbaar waardoor je niet makkelijk bij de patiënten kunt, er zijn geen gordijnen die privacy kunnen bieden, veel lakens zijn kapot. Beademingsapparaten werken allemaal op een andere manier. Waar je in Nederland veel dezelfde hebt, hebben ze hier van alles door elkaar. Je moet van elk apparaat weten hoe het werkt, dat kost veel tijd.’
Daarnaast moeten patiënten meer zelf regelen: zelf toiletpapier, handdoeken en wasgoed meenemen en de familie komt het eten brengen.
Ikram: ‘De mensen hier zijn doodziek en verdienen óók de beste zorg. Ze zijn zo dankbaar dat we er zijn. Ik hoop dat we iets achter kunnen laten, dat onze kennis wijder verspreid raakt.’
