De Surinaamse nationale selectie, wellicht de sterkste ooit in onze geschiedenis, is door de trainer Dean Gorre bekend gemaakt. Die historische selectie wordt bekend gemaakt enkele dagen nadat Inter Moengo Tapoe van Suriname met een monsterscore van 12-0 won van een behoorlijk zwak ploeg van St. Maarten. De selectie wordt bekend gemaakt in een periode waar wij te maken hebben met een zware covid-periode en recorddoden. Maar de selectie wordt ook bekendgemaakt in de periode waar we nog terugdenken aan de vroegtijdige dood van een unieke jonge voetballer die een lust voor de ogen was om naar te kijken: de Robinhooder en international Ivanildo Rozenblad. Rozenblad was een zeer schaarse type in het Surinaamse voetbal: een aanvaller die heel gemakkelijk kon schieten op het doel, die durfde te schieten en die zich ook steeds daartoe in de positie kon brengen. Hij scoorde heel mooie goals vanuit een afstand, het is een speler die je onmogelijk vergeet als je hem hebt zien spelen. We zien dat misschien daarom allemaal het nog niet storm loopt bij de bedrijven en in de straten om de boel rood-groen te kleuren. De trainer Gorre zei in de media dat waarschijnlijk de bevolking van Suriname niet beseft en doorheeft wat voor soort ontwikkeling zich op sportgebied heeft voorgedaan. En we denken inderdaad dat dit besef er niet is. Geheel toevallig is de koele houding van het over het algemeen warme Surinaamse bevolking echter niet. Het Surinaamse voetbal heeft op clubniveau regionaal gloriedagen gehad in de jaren ’70 met Transvaal en Robinhood. Op het nationale niveau stootten we ook door maar we werden met een monsterscore afgemaakt door Mexico. Daarna ging het bergafwaarts met het Surinaamse voetbal vanaf eind jaren ’70 om dan ergens onderaan op de Fifa-ranglijst stationair te bengelen. Sinds de jaren ’80 is het Surinaamse volk niet meer gewend om uitzonderlijke trots en motivatie te halen uit de prestaties van Natio, integendeel. We zagen dat het zelfs moeilijk werd om van kleine eilandjes met niet eens een bevolking van 70.000 mensen te winnen. Dat heeft te maken gehad met een enorm capaciteitsgebrek nationaal en in de topclubs van Suriname. Natio beweegt dus de bevolking niet, het heeft het volk niet geënthousiasmeerd. Intussen zagen we de ene topsporter na de andere met Surinaams bloed topprestaties leveren in het Surinaamse voetbal, recentelijk nog Georginio Wijnaldum die met zijn met Liverpool gewonnen Champions League ‘beker met oren’ naar Suriname kwam om ode te brengen aan het land van zijn ouders. Daarvoor zagen we ook absolute wereldtoppers met enorm veel gevoel voor Suriname schitteren in de beste teams van de wereld zoals Clarence Seedorf en Edgar Davids. Wanneer deze toppers in de spiegel kijken, dan zien ze wat ze zijn. Inmiddels zijn deze toppers ‘bezit’ van de hele wereld, ze dienen de hele aardbol, maar ze zijn Suriname en de vlag niet vergeten. Terwijl we constant Surinaamse namen zagen schitteren op het wereldtoneel, zagen we hetzelfde gebeuren met 2 landenteams die een veel kleinere pool hebben om te putten uit diasporaspelers: Jamaica en Trinidad. Deze 2 Caribische eilanden hebben al geschitterd op het WK en geen slechte beurt gemaakt: de Reggae Boys en de Soca Warriors. Omdat Natio geen traditie heeft van glorie is het enthousiasme in Suriname niet op het hoogste punt, maar we beginnen de hype al te voelen. Er zijn Surinamers die naar aanloop naar 4 juni tegen Bermuda moeilijk gaan slapen, de doelpunten van Sheraldo Becker en Mitchell Tevreden tollen al door hun hoofd, ook de internationale reporters die goal zullen schreeuwen. Er zijn Surinamers die vol ongeduld wachten op de WK-kwalificaties op 4 juni en 8 juni . We merken al slogans en een opkomende en zeer gepaste mediahype. We roepen alle Surinamers op om een Surinaamse vlag voor hun huis te planten en het huis, rood-groen te kleuren. Dat moet men dan zo laten gedurende de gehele Gold Cup. De bedrijven en de ministeries moeten dat ook doen, het witte presidentieel paleis moeten wij ook rood-groen kleuren gedurende deze periode. Het is te oordelen naar de reacties op social media duidelijk dat een groeiende deel van de bevolking in Suriname en de personen van Surinaamse afkomst die in Nederland, de Caribbean en de USA wonen, behoorlijk warm loopt voor Natio. Suriname zal uit de malaise komen waarin we door wanbestuur en lijdelijkheid van de bevolking zijn terecht gekomen. Suriname zal veel trots en demotivatie putten uit de internationaal hard doorklinkende prestatie van Natio en daardoor de gekromde rug rechten. De prestaties op de Gold Cup zullen Surinamers weer trots maken om Surinamer te zijn. En daardoor zullen ze op alle niveaus met meer inzet werken aan de ontwikkeling van de jonge republiek. En zo zien we dat Dean Gorre en Natio niet allen bezig zijn met een lekker potje voetbal, waarmee ze bezig zijn raakt de kern van de Surinaamse natie. Reden temeer voor heel Suriname om hun straten, hun huizen, hun werkplekken en hun bedrijven rood-groen te kleuren. Bribi na krakti!!!
