Er is in de samenleving veel ophef ontstaan na de aangekondigde plannen van de nieuwe directie van de SLM. Eerst verschenen in de media geruchten over een hoog salaris dat de nieuwe directeur zou toucheren. Het is niet geverifieerd, maar het zou gaan in de orde van meer dan euro 10.000 per maand en dat is tegen de officiële koersen berekend op zijn minst een SRD 170.000 per maand, enkele malen meer dan de president, de vp en de ministers. We mogen de vergelijkingen maken, omdat de SLM door de belastingbetalers wordt gerund. En dan staan lonen in een ander licht. Maar goed, de SLM is een bedrijf waarvan er al decennialang wordt gezegd dat het bedrijf op een ongezonde wijze is gedraaid. De klachten over de SLM zijn meerzijdig. Ten eerste zou de dienstverlening slecht zijn: het bedrijf heeft te maken met veel technische mankementen, veel vertragingen, een slechte communicatie met passagiers, een slechte bagageafhandeling en veel regelarij met overvracht tegen een lekkers door personeel van allerlei bedrijven, die er op de luchthaven zakendoen. Daarnaast is de klacht dat er teveel mensen bij het bedrijf in dienst zijn genomen: niet op basis van een formatieplan (afstemming output met input HRM op basis van productiviteit en efficiëntie), maar op basis van vriendjespolitiek. De loonlast is daardoor hoog en extra hoog, omdat het personeel onder een cao valt. De oorzaak hiervan is de politisering, de basis waarvan gelegd is in de NF-periode en is voortgezet. Er is een bond die politiek gelieerd is en door een stevige positie (omdat op gegeven moment management en bond van hetzelfde politieke huis afkomstig waren) weleens op de stoel van het management heeft gezeten, en indiensttredingen faciliteert. Het is een beetje te vergelijken met de machtige positie van de bond bij het voormalig bacovebedrijf Surland. Door dit alles is de SLM een inefficiënt, klantonvriendelijk en een structureel verlieslatend bedrijf, met het karakter van ‘werkverschaffing’, te vergelijken met de verschillende uitpuilende ministeries. Er zijn op gegeven moment diensten uitbesteed en zijn er dochterondernemingen opgezet, zoals Surair Catering en een bedrijf voor de groundhandling, een bedrijf voor aircargo, maar ook Mets en Residence Inn. De SLM participeert in deze bedrijven, die aparte rechtspersonen zijn. Nu is onbekend of de inkrimping ook deze dochterbedrijven regardeert, denken van niet. Een andere klacht tegen de SLM is dat teveel geregelde mensen, teveel gratis of met gereduceerde prijs vliegen. Vergelijk het dus met een bakkerij, die het brood verdeelt en ver onder de kostprijs verkoopt. Het wordt dweilen met de kraan open, wanneer besloten wordt om toch het bedrijf voort te zetten. Surinamers hebben een soort trots dat het land een eigen carrier heeft. Maar het ophouden van de trots heeft een prijs. Nu heeft de nieuwe leiding alvast gezegd dat voortzetten van de boel voor 2 jaren lang USD 2 miljoen per maand zal kosten. Dat is SRD 32 miljoen per maand, SRD 384 miljoen per jaar en SRD 768 miljoen (SRD 0.7 miljard) over 2 jaren. Terecht wordt de vraag gesteld of Suriname per se een eigen carrier moet hebben. Surinamers denken vaak dat zij uniek zijn in de Caribbean, omdat ze een eigen carrier hebben. Maar er zijn andere vliegmaatschappijen in de Caribbean die een veel grotere vloot hebben, meer passagiers per jaar vervoeren en veel meer bestemmingen bereiken. Er wordt gesproken over een presentatie van een herstelplan van de SLM aan de regering en dan wordt je wel eventjes vrolijk…totdat je verneemt dat het plan een haastig uit het hoofd geschreven stuk is van 9 pagina’s, waarvan niet alle vol geschreven. Er worden keuzen en opties gepresenteerd zonder die goed toe te lichten. Nergens zou in het herstelplan geschetst zijn hoe het bedrijf na 2 jaar van investeringen en subsidies een groei doormaakt van verlies naar break even naar winst. Er zijn geen prognoses naar een winstgevende SLM, met baseline, pessimistische en optimistische scenario’s naar bijvoorbeeld 2025 of 2028. Beweerd wordt dat het haastig geschreven document, dat ‘plan’ wordt genoemd, primair bedoeld is om de financiering van de overheid los te krijgen om 2 jaar zonder financiële kopzorgen bezig te zijn. Na 2 jaar zien we dan wel en dan is een optie dat de CEO wordt vervangen, omdat men dan in 2023 zal ontdekken dat er een lening of financiering van USD 36 is ‘secured,’ maar dat er geen gezondmakings- en groeiplan is gemaakt. In het herstelplan moet op basis van berekeningen de afvloeiing (snijden in de operationele kosten; snijden in inefficiëntie) zijn berekend, de overtolligheid moet zijn berekend, maar dat zou niet in het plan voorkomen (de berekening). De afvloeiing lijkt voor iedereen duidelijk, maar een berekening van de overtolligheid is nodig. Anders is het nattevingerwerk en dan zal blijken dat ondanks ontslagen, problemen nog niet zullen zijn opgelost. We hopen niet dat de benadering is, we proberen wat op hoop van zegen en zien wel na 2 jaar. Want als de regering en de rvc zogenaamd in 2023 wakker worden dan hebben ze zomaar 36 miljoen in het bedrijf gestoken. Ondertussen zal dan, als de Euro 10.000 per maand klopt, Euro 240.000 aan loon zijn betaald aan de CEO. Als hij dan de helft heeft gespaard, zal hij in twee jaar een Euro 120.000 op zijn bankrekening hebben bijgeschreven en enkele keren gratis hebben gereisd. Op weg naar pensionering is dat zeker een goede move. De SLM mag het dan maar verder bekijken. Er is een benadering dat de Amerikaanse overheid en de Nederlandse overheid in Amerikaanse maatschappijen respectievelijk de KLM miljarden hebben gestopt onder voorwaarden. De vraag is of wij dat ook moeten doen, omdat die landen het ook doen. Produceert de Surinaamse economie overschotten als die van Nederland, waardoor je kruissubsidies kan doen als Staat? De vraag rijst of ook de KLM getypeerd kan worden met regelarij, vriendjes en kennissen in dienst nemen, gratis en goedkoop reizen voor vrienden en familie, het werkverschaffingssyndroom en een bond die politiek gelieerd was met het politieke huis van het management. Is de KLM ook gepolitiseerd? Is de KLM een structureel verlieslatend bedrijf, dat steeds overheidssubsidie opsoupeert? Het antwoord is ‘neen’: Air France-KLM zag in 2019 de omzet toenemen met 3,7 procent naar 27,2 miljard Euro. De nettowinst daalde echter met 130 miljoen Euro naar 290 miljoen Euro. KLM boekte over heel 2018 een operationele winst van 1073 miljoen euro, dat is op een haar na hetzelfde niveau als in 2017. SLM en KLM vergelijken na wan ‘Verveer tori’…om een quote van een bekende Srananman in Holland te gebruiken. Laten we elkaar niet voor de gek houden.
