“Je werkt zo hard en stopt al je moeite, maar soms zit ik wel met mijn handen in het haar”, zegt een burger aan de krant. “Met inkomsten die niet eens SRD 2000 zijn, probeer ik mijn uiterste best te doen. In mijn huis woon ik met mijn man en twee broers, waarvan een met zijn vrouw en kind. Mijn man rijdt taxi en ik werk in een winkel. Mijn broers werken ook maar de ene kan niet veel doen. De andere werkt, maar drinkt vaak en er ontstaat elke dag ruzie in huis.” De burger gaf verder aan dat het haar huis is en dat zij haar broers ondersteunt door hen een onderdak te bieden, nu alles zo zwaar is geworden. “Zodra ik aanhaal dat zij een andere plek moeten zoeken, hoor je zoveel dingen. Als zus voel ik het ook, maar ik heb de belofte aan mijn moeder gemaakt op haar sterfbed dat ik voor hen ga zorgen. Ze willen nu helemaal niet meer uit het huis, ondanks ze hun eigen leven hebben. Ondanks zoveel hulp, krijg ik ze steeds weer voor mijn deur, dus ik blijf dagelijks hopen dat zij toch het besef hebben om zelfstandig te worden”, zegt de burger.
Een andere burger, die ook samenwoont met haar broers en zusje, gaf aan dat het ook moeilijk is bij hun thuis. “Het huis hebben wij samengebouwd, dus niemand kan zeggen dat het van hem of haar is. Het is op naam van mijn vader. Mijn ouders zijn beiden al oud en mijn broers hebben geen vaste baan. Mijn zusje en ik werken wel, maar de inkomsten zijn niet kostendekkend”, zegt de burger. “Er wordt vaak genoeg een vaste baan aangeboden aan mijn broers, maar die weigeren het vaak genoeg. Zolang ik niet goed verdien en mijn eigen ruimte kan bouwen, ga ik dagelijks hard moeten werken om uit te komen.” Eenieder heeft zijn of haar eigen situatie, maar ik hoop dat men heel nuchter nadenkt en kijkt wat bepaalde keuzes zullen betekenen in de toekomst, benadrukt de burger. “Als je in de gelegenheid bent stappen te maken, neem dan kansen in het leven. Als je draalt, dan ‘struggle’ je uiteindelijk.”
TM
