De wereld is na de Tweede Wereldoorlog op een heel moeilijk punt beland. Er was eens na de oprichting van de VN, dus na de Tweede Wereldoorlog, iets ontwikkeld als het internationaal geweten, van de internationale gemeenschap. Het schijnt dat van de internationale gemeenschap er niet veel aanwezig is. Wat er overgebleven is, zijn landen met een aantal onbreekbare allianties waarvan de sterkste zijn de banden die ooit gevormd zijn in de middeleeuwen en daarna op basis van de dreiging uit het oosten. Deze allianties zijn gebaseerd op het christendom en een hecht partnerschap met het christendom. De macht van de VN is helemaal geërodeerd. Na 75 jaar is het duidelijk dat van de VN niet veel meer is overgebleven dan een paar agentschappen en organen die wel op een basaal niveau functioneren zoals de WHO, de FAO, de Unesco en de ILO. De Veiligheidsraad is niet in staat om besluiten te nemen waardoor regionale conflicten en onderdrukking op basis van religie en etniciteit voorkomen worden. Er is in de wereld door de opkomst van Rusland en China een nieuwe wereldorde. Er worden veel proxy wars gevoerd in de wereld en de wereldorde die zorgde voor een overall stabiliteit in de wereld wordt door een aantal landen gesaboteerd. We schetsen dit omdat we zien dat na de spraakmakende historische genocide tijdens de Tweede Wereldoorlog van de Joden door Duitsland en zijn bondgenoten, waarbij 6 miljoen joden en ook anderen omkwamen, de wereld nu in een zodanige chaos is dat men niet meer opkijkt wanneer gemeenschappen worden onderdrukt. Recent zijn er twee voorbeelden waar landen ongestraft over zijn gegaan om gemeenschappen uit te roeien. De VN heeft in deze gevallen niet kunnen ingrijpen en de situaties duren voort. Ten eerste is er het geval van de Rohingiya’s in Myanmar (voorgeen Burma). Daar was/is er sprake van door de staat gestuurde genocide door Aung Sang Suu Kyi en haar regering. Militairen en volksmilities hebben ervoor gezorgd dat de grootste vluchtelingenkamp ter wereld ontstond in Bangladesh van wat de VN noemt de meest onderdrukte volk ter wereld. Alhoewel enkelen binnen de VN hebben aangegeven dat er in het geval van de Rohingiya’s sprake is van genocide, zijn de daders ongestraft gebleven. Landen met de middelen en de economische en militaire macht vinden dat het moet kunnen dat volken worden uitgemoord en vervolgd en dat ze op de vlucht slaan. De Rohingiya’s zijn moslims zonder grote moslimleiders in hun midden. De islamitische wereldgemeenschap heeft de andere kant opgekeken toen dit volk werd verdreven op basis van hun afkomst. Ook de Surinaamse moslimgemeenschappen hebben nauwelijks is van zich laten horen. Dat is de nieuwe wereldorde waarin nieuwe opkomende landen eigenlijk vanuit hun geschiedenis hebben getoond geen respect te hebben voor hun eigen volken, laat staan die welke elders in de wereld gevestigd zijn. Nu is er een tweede geval waar al 2 landen in de wereld al hebben verklaard dat er sprake is van genocide: de USA en Canada. Het gaat om het opsluiten van de Oejgoeren, ook een islamitisch volk. De Surinaamse regering heeft niets nog gezegd over de onderdrukking door China van dit volk. De Nederlandse regering heeft in tegenstelling tot Canada en de USA geweigerd om de onderdrukking ook genocide te noemen, omdat het genocidaal motief niet duidelijk merkbaar is zegt Stef Blok namens de regering. Maar er zijn al rapportages van gedwongen abortussen en sterilisaties van vrouwen door de Chinese regering. Is dat niet een poging om de groei van een volk en zijn voortbestaan te onderdrukken? De wereld heeft bewijs vanuit satellietbeelden en getuigenverklaringen dat er grote concentratiekampen met een miljoen Oejgoeren zijn opgezet waarin er dwangarbeid wordt verricht door deze volken. Oeigoerse vrouwen worden in Chinese kampen in de westelijke provincie Xinjiang stelselmatig slachtoffer van verkrachtingen, ander seksueel misbruik en marteling, meldt NOS die BBC als bron aanhaalt en getuigenissen van deze Britse omroep. Deze sprak onder anderen met Tursunay Ziawudun, een Oeigoerse vrouw die in een ‘heropvoedingskamp’ zat, zoals de Chinese autoriteiten de kampen steevast omschrijven. Ziawudun woont inmiddels in de Verenigde Staten en durft voor het eerst haar volledige verhaal te doen. De vrouw zegt dat de Chinese ambtenaren soms na middernacht naar de cellen kwamen om vrouwen uit te zoeken, om hen vervolgens naar een ‘dark room’ te brengen waar geen surveillancecamera’s waren. Gemaskerde mannen in uniformen, geen politie-uniformen, verkrachtten daar de vrouwen, zegt Ziawudun. Ze sprak eerder over haar ervaringen, toen vanuit Kazachstan. Maar daar leefde ze nog met de vrees dat ze teruggestuurd zou worden naar China. Ze was naar eigen zeggen bang dat als ze haar hele verhaal zou doen, ze eenmaal terug in China extra hard gestraft zou worden. Ook schaamde ze zich om erover te praten. De BBC zegt dat de getuigenissen moeilijk te verifiëren zijn, omdat journalisten in China geen volledige bewegingsvrijheid hebben. Überhaupt een Oeigoer te spreken krijgen is al lastig; ze durven vaak niet te praten, omdat de onderdrukking zo zwaar is. De omroep keek daarom naar documenten, de beschrijvingen die de vrouw gaf en andere getuigenissen, waarna de conclusie werd getrokken dat haar verhaal waar moest zijn. Een andere getuigenis is van een vrouw die achttien maanden in een kamp zat. Gulzira Auelkhan zegt dat ze Oeigoerse vrouwen moest voorbereiden op verkrachtingen. Ze moest hen uitkleden en boeien om ze daarna alleen te laten met mannen. De boeien moesten zo strak zitten dat de vrouwen zich niet konden bewegen. De Chinese mannen betaalden voor de mooiste, jongste gedetineerden, zegt Auelkhan. Volgens Ziawudun kwamen sommige vrouwen die werden meegenomen naar de ‘dark rooms’ nooit meer terug. Wie wel terugkeerde, mocht niets zeggen tegen de andere vrouwen. “Het is bedoeld om iedereen mentaal te vernietigen.” Ze beschreef ook de cellen: er zaten veertien vrouwen in een cel, er waren stapelbedden en er waren tralies voor de ramen. Een gat in de vloer diende als wc. Het relaas van de vrouwen bevestigt eerdere verhalen over onmenselijke omstandigheden in de kampen, waar volgens schattingen meer dan een miljoen Oeigoeren, Kazachen en andere islamitische minderheden worden vastgehouden. Al eerder waren er berichten dat vrouwen gedwongen abortussen en sterilisaties ondergaan om zo de bevolkingsgroei te remmen. De Chinese regering houdt vol dat de mensen in de kampen ‘heropgevoed’ worden. Partijleider Xi Jinping ziet de kampen als een succes. Vorig jaar voerde hij aan dat er al bijna vier jaar lang geen terroristische aanslagen meer waren gepleegd in de regio.
