In Suriname is enige discussie ontstaan en ook ontevredenheid naar aanleiding van opmerkingen die in de media gemaakt zijn door de minister van Volksgezondheid naar aanleiding van de traditionele genezers die er ook aanwezig zijn in Suriname. Dit onderwerp is weer actueel geworden vanwege de covid-19 pandemie. Er zijn nog steeds geen medicijnen uitgevonden voor de besmetting met het virus, wel zijn enkele vaccins reeds ontwikkeld die moeten voorkomen dat mensen besmet raken. Intussen hebben er zich mutaties voorgedaan en blijkt dat bepaalde vaccins minder bestand zijn tegen mutaties en zijn medicijnfabrikanten bezig om hun vaccins bij te stellen. In Suriname worden er al geruime tijd middelen aan het volk aangeboden die ertoe moeten bijgedragen dat de weerstand wordt verhoogd, zodat mensen geen ernstige levensbedreigende gevolgen ontwikkelen na een besmetting. Door Volksgezondheid is een consistente lijn aangehouden wat betreft de middelen die door natuurgenezers van Suriname worden aangeboden. Volksgezondheid promoot deze medicijnen niet, noch wordt het gebruik ervan sterk aangeraden. Wel zegt het ministerie, terecht, dat uitgegaan wordt van de westerse geneeskunst (zoals het altijd is geweest) en medicijnen die op basis van de wetenschap zijn ontwikkeld en door de WHO zijn goedgekeurd. Wij hebben geen sterke farmaceutische industrie die medicijnen ontwikkeld, onze universiteit is ook niet van dien aard. We hebben geen sterke autoriteit die zelfstandig na gedegen onderzoek en experimenten medicijnen kan goedkeuren of doen ontwikkelen. Suriname is afhankelijk van wat andere grote voedsel- en warenautoriteiten en medicijnenautoriteiten beslissen over vooral de medicijnen en hun veiligheid. We kijken dus af wat de grote landen doen met sterke laboratoria, goed ontwikkelde industrieën en wetenschappers. Wanneer er in landen als Nederland en Amerika groen licht wordt gegeven, dan geven wij ook groen licht. Wij kijken ook naar adviezen van de WHO en de Paho. Nu weten wij dat de Surinamers beterschap zoeken ook in de traditionele geneeskunst die alle bevolkingsgroepen in Suriname hebben. Zo hebben wij de geneeskunst van de inheemsen en ook van de marrons. Van de marrons is bekend dat ze complexe botbreuken waarvoor de westerse geneeskunst geen oplossingen heeft, wel heel stabiel kunnen genezen. Het is niet zomaar dat professionele sporters die in dienst zijn bij de grootste en bekendste sportclubs in de wereld met alle medische ondersteuning, naar Suriname komen en hier genezing hebben gevonden in de binnenlanden, bij mensen die geen universiteit hebben bezocht en niet zijn gepromoveerd. Vanuit de christelijke oriëntatie, waarop onze Surinaamse samenleving is gebaseerd, is er niet veel waardering geweest voor de waarden en de normen en ook de geneeskunst van de inheemsen en de marrons. Dat disrespect is vanuit de koloniale overheid overgegaan door de Surinaamse regeringen vanaf 1954 en uiteindelijke ook na 1975 toen we volwaardige Surinaamse regeringen krijgen. Duizenden mensen uit alle geloofsrichtingen in Suriname hebben zich door de marron-genezers laten genezen en zijn naar de stad teruggekeerd, maar nog steeds heeft men in de stad nagelaten om te werken naar erkenning van de traditionele geneeskunst in Suriname. Patiënten zitten gevangen in verzekeringssystemen onder strenge polisvoorwaarden. Weleens is er geen genezing te vinden in de westerse geneeskunst, maar zijn er geen mogelijkheden om de traditionele geneeskunst met financiering van de verzekering aan te spreken. De kans is er dan dat wanneer men de niet helpende westerse medische hulp verlaat of aanvult met de traditionele geneeskunst dat verzekeringsvoorzieningen vervallen. De geneeskunst van de inheemsen en de marrons is echt, er zit veel kracht erin en het is gebaseerd op bladeren, boomschorsen en wortels. Het is allemaal gebaseerd op de flora en een enkele keer ook de fauna. In Suriname zouden wetenschappers naar het binnenland zijn gegaan en medicijnen hebben gekopieerd en meegenomen en er patent op gevestigd. Op welke schaap dat is geweest weten wij niet, maar de machtige farmaceutische industrie heeft niet terug gegeven aan de gemeenschappen in de binnenlanden van Suriname. De bevolking met Aziatische roots hebben ook gebruiken die gebaseerd zijn op de Ayurveda en de Chinese accupunctuur. De westerse wereld is het meest bereid, door de faam van de Indiase en Chinese cultuur, om de Ayurveda, de yoga en de Chinese geneeskunst en accupunctuur te accepteren en te incorporeren in verzekeringspakketten. De Indonesische geneeskunst waarvan aspecten ook door de immigranten naar Suriname is meegenomen, heeft ook zeer potentiele geneesmiddelen, maar ook daarvoor is er in de formele geneeskunst weinig erkenning vanwege de overheid. In Suriname loopt het ministerie van Volksgezondheid wel een straatlengte achter op de ontwikkelingen in de wereld op het gebied van de alternatieve geneeswijzen. Door de vorige regering is een commissie in het leven geroepen om te geraken tot de certificering van de traditionele geneeswijzen in Suriname, het officieel erkennen ervan en het laten opnemen van deze alternatieve geneeswijzen (complementair/aanvullend dus niet vervangend) in de verzekeringspakketten. Daarbij is onvermijdelijk dat Suriname goedkeuring van medicijnen en therapieën en certificeringen afhankelijk maakt van het oordeel van instituten en autoriteiten buiten Suriname (Nederland, USA en de EU) en wel via een formele samenwerking. De commissie is begin 2019 ingesteld door de minister van VGZ toen. Hoever deze commissie is gekomen en of het uit deskundige personen bestond, is onbekend. De regering zou er goed aan doen om de commissie eventueel aangevuld en gereshuffeld een nieuw mandaat en opdracht te geven.
