We hebben enkele dag zware regens boven het gemiddelde in Suriname als gevolg van een storing in de atmosfeer boven ons. Wanneer het overmatig regent dan doen er 2 problemen zich voor: er vinden overstromingen plaats, maar ook ontstaan er waterpoelen op plekken die ongelijk zijn. Die plekken zijn heel soms op de woonerven en voor het huis van bepaalde burgers. Waar dan in de droge tijd alles normaal lijkt, ziet men dan opeens een grote waterpoel voor het huis. En als er geen adequate tussentijdse afwatering wordt in orde gemaakt, kan zo een waterpoel enkele dagen blijven vastzitten. De afwatering kan soms in orde worden gemaakt door een sleufje te graven, maar er zijn burgers die die vaardigheid niet hebben, dat niet doorhebben of luid zijn. Maar een oplossing kan ook zijn dat het lage gedeelte wordt opgehoogd met opvulzand waardoor de grond egaal wordt. Wanneer het erf overgaat of samenvalt met een trottoir dat wordt een persoonlijk probleem van een waterplas op het erf, een probleem van de voorbijgangers. Soms zijn deze voorbijgangers kinderen die op weg zijn naar school. Een waterplas trekt kinderen aan, die gaan dus even erin lopen. Dat kan leiden tot ziekten en besmettingen. Er is in Paramaribo zo een erf van een hoekpand gelegen aan een straat die vernoemd is naar een grote NPS-leider, dat geheid bij elke regenval onder water loopt. Voor het huis wordt er vaak noeste arbeid verricht, maar dat heeft niets te maken met onderhoud van het erf; het heeft te maken met het zwaaien met een vlag. En dat mag omdat het te maken heeft met vrije meningsuiting. Maar de burger heeft wat betreft een waterpoel voor het huis een verantwoordelijkheid en zou vroeger onder de strenge controleurs van de milieupolitie een boete riskeren. Maar nu ook de naam van een partij die weleens regeerverantwoordelijkheid heeft gehad, recent in de periode 2010-2015, aan deze vertoning is verbonden, mag van de partij worden verwacht dat ze de partijpropagandist tegemoet komen met een truck opvulzand om de boel op te vullen…voor eens en voor altijd. Dan heeft het partijlid meer ruimte om allerlei bewegingen te maken met zijn partijvlag, zijn de kinderen bespaard van lopen in vies hangend water en is ook het blazoen van de organisatie van schande bespaard.
Maar het fenomeen roept wel vraagtekens op. Zo rijst de vraag of het verschijnsel wel iets te maken heeft met de armoedige situatie waarin Suriname en Surinamers zich thans bevinden. Is het zo dat bepaalde burgers in Suriname verwachten dat hun problemen opgelost zullen zijn, zichzelf zullen oplossen, indien men alleen zwaait met een vlag van een politieke partij? Is de Surinamer van oordeel dat men kan volstaan met het zwaaien van een vlag, zonder inspanningen te plegen en arbeid te verrichten of te ondernemen? Of is dit verschijnsel het bewijs dat burgers van de regering verwachten dat ze hun erf/trottoir moeten onderhouden? Is dit ook het bewijs dat politieke partijen hun leden niet aansporen tot zelfwerkzaamheid en betamelijk gedrag waardoor het partijaanzien niet wordt geschaad? Of …laten politieke partijen bepaalde leden in de steek als ze eenmaal aan de macht zijn of niet aan de macht zijn gekomen? Fenomenaal is wel de onvoorwaardelijke liefde die bij een mens kan zijn richting een partij. Een emotionele band en liefde met een partij is te begrijpen wanneer mensen of hun naaste familieleden of intieme vrienden bijvoorbeeld een partij hebben opgericht. De partij wordt dan gezien als een nalatenschap en een verbinding nog met personen die er mogelijk niet meer zijn. Een liefdesverhouding met een politieke partij is echter voor de normale burger niet rationeel, omdat de burger meer gebaat is bij de behartiging van zijn belangen. Welke partij die belangen behartigt maakt dan weinig uit.
In elk geval is duidelijk wat betreft het erf aan de bekende straat in Paramaribo gebleken dat met een vlag zwaaien geen zoden aan de dijk legt. We kunnen het voor eventjes doen voor een andere politieke wind, maar daarna behoort er door iedereen weer keihard te worden gewerkt. Een oproep bij deze aan de organisatie om het geachte lid te voorzien van een hoeveelheid opvulzand. En laten we vooral beseffen dat met enkel partijloyaliteit een land niet valt op te bouwen, want anders modderen we voort in de gaten en kraters die we vergeten om te dichten op onze weg, omdat de vlag die we met beide handen vasthouden ons verhindert om gereedschappen vast te houden waarmee de noeste arbeid moet worden verricht. Suriname is een vrij land, burgers zijn vrij om hun mening te ventileren. Maar het bovenstaande schrijven wij meer als een voorbeeld om burgers te stimuleren om naast het politieke werk ook het echte werk te doen om het land op te bouwen. Anders hebben we ook elke jaar hetzelfde terugkerend probleem.
