Een dezer dagen is in de krant een artikel verschenen over ‘toestanden’ rond poliklinieken die ergernis opwekken. Op deze toestanden gaan we later in, maar een zaak die zeker de aandacht behoeft, is de privacy van patiënten nu de business bij de poliklinieken is aangepast. Vele artsen hebben zich behoorlijk afgeschermd van de patiënten. Veel artsen doen zaken via de telefoon en laten dan ook recepten achter bij de arts-assistenten. Ze vragen dan deze assistenten om deze uit te reiken aan de patiënten en de gegevens verder op het recept in te vullen. Dan zijn er gevallen waar de artsen de patiënten wel ontvangen, maar er vindt eerst een intake plaats buiten met de nodige sociale afstand. Als het gaat om verlenging van recepten, bepaalde controles of het afhalen van garantiebrieven, dan hoeft men niet helemaal bij de arts te belanden. Ziektegevallen komen wel bij de arts, maar dan is er een intake die nu in het openbaar gebeurt. Vanuit 3 – 4 meter moeten patiënten nu schrijven wat hun precies scheelt en dat wordt dan opgetekend door de assistenten van de arts. Vanwege de afstand is het dan voor veel mensen te volgen wat iedereen scheelt. Patiënten zijn bang om hun artsen boos te maken, maar veel meer angst heerst er voor de assistenten die zich soms groter wanen dan de arts zelf. Rancune en pesterijen zijn aan de orde van de dag. De assistenten en de artsen nemen de moeite niet om de poliklinieken zodanig in te richten dat patiënten nu ziekten en kwalen niet aan de hele halve wereld hoeven te vertellen. En het zijn de assistenten in wit uniform die totaal geen rekening houden met de patiënten. ‘Wat scheelt u en waar, aan welk lichaamsdeel”, vraagt men luid vanuit een afstand. En dan volgt een openbaring voor de nieuwsgierige doktersbezoekers en een moment van schaamte voor de patiënt. Velen stribbelen niet tegen omdat met bang is dat men weggestuurd zal worden, of dat de arts en vooral de assistenten wraak zullen nemen. De patiënten willen geen risico nemen om vanwege een verstoorde relatie te moeten verhuizen naar een andere arts en om dan weer een vertrouwensrelatie met die op te bouwen. Het kan er bij ons niet in dat de assistenten, die in hun opleiding zeker de privacy van de patent en de bescherming van persoonsgegevens hebben gehad, zover kunnen gaan om luidruchtig te zijn over ziekten en kwalen van patiënten. Het kan er bij ons ook niet in dat de artsen daar geen aandacht meer voor hebben. Als gekeken wordt naar de poliklinieken die door de RGD worden gedraaid, dan is er genoeg ruimte om de zaak verantwoord in te richten met inachtneming van de covid-maatregelen waardoor iedereen die er werkt en bezoekt is beschermd en dat de privacy wordt gerespecteerd. Een oproep bij deze aan de artsen dat ze aandacht besteden aan hun poli en de belangen van de patiënten. Een oproep bij deze ook aan de minister van VGZ dat hij ook hierover een oproep doet aan de artsen.
En dan komen we bij het bericht in de krant van enkele dagen terug. Omwonenden van poliklinieken hebben geklaagd over ‘de toestanden die zich voordoen voor de stoepen van huisartsen’. Medici zorgen conform de covid-19 maatregelen ervoor, dat de toegang tot en dienstverlening in poliklinieken binnenshuis, zo goed als mogelijk voldoet aan de veiligheid- en gezondheidsprotocollen. De bezoekers zijn letterlijk op straat gezet, waar zij hun beurt in weer en wind moeten afwachten. Een arts gaf aan dat hij en zijn collega’s “niet bij machte zijn om orde op zaken te stellen”. Deze klagen dat de patiënten en hun begeleiders vaak onhandelbaar zijn. Die onhandelbaarheid heeft betrekking op de covid-maatregelen. De arst zegt dat als patiënten worde aangesproken om deze na te leven, er negerend en/of agressief wordt gereageerd. Verwensingen en scheldwoorden komen vaak voor. De arts zegt dus wat we eerder hier hebben opgemerkt, namelijk dat bij de poliklinieken mensen te dicht op elkaar staan en hun mondkap ook niet opzetten. Bij de dokter zien kennissen, buurtgenoten en familie elkaar. Deze hebben de neiging dan in groepjes te staan en tori te praten, dicht op elkaar, zonder mondkap. De klacht in de krant is dat artsen zich van hun verantwoordelijkheid willen onttrekken. Ze willen de boel niet op het terrein van de polikliniek of op de stoep organiseren. Nu weten wij dat wanneer de arts arriveert of in zijn poli zit, hij een hele rij patiënten 1 voor 1 begint af te handelen. De rijen zijn bij de RGD-poli’s soms lang, waardoor de arts helemaal gefixeerd is op de consultatie en geen aandacht meer heeft op de orde buiten. Hij moet echter wel de nodige duidelijke instructies aan zijn assistenten geven, die wel de ruimte en de tijd hebben de zaak in goede banen te leiden. Men moet niet bij elkaar zitten om gezellige tori’s te praten, maar men moet tijdens de dienst op het terrein en op de stoep blijven lopen en de mensen op een verantwoorde manier aan te spreken, zonder mensen te beledigen of te schreeuwen. Wij vinden wel dat de arts op den duur als hoofdverantwoordelijke consequenties kan verbinden aan mensen die niet bereid zijn zich aan de regels van de poli (lees: de covid-regels van Volksgezondheid) te houden.
