Het komt niet vaak voor binnen het Surinaams bestuur dat regeringen binnen 3 maanden na hun aantreden al een uitgebreide evaluatie doen van hun regeertermijn, daarover publiekelijk verslag uitbrengen en waar nodig zelfs het boetekleed aantrekken. Vooral als nu gekeken wordt naar de enorme ravage die door de vorige regering is achtergelaten in termen van onbetaalde rekeningen en enorme schulden, dan zou het onredelijk zijn van het kiezersvolk en de bevolking in het algemeen om de zittende regering nu al een cijfer te geven. Het volk is ongeduldig en zij maken dat de regering overhaast te werk gaat, omdat er een innige wens is om rekening te houden met de wensen en de grieven van het Surinaamse volk. En wanneer we overhaast te werk gaan, dan slaan we schakels over om voor het doel te komen. En als we voor het doel zijn en we gaan overhaast te werk, dan kunnen we ‘opo goal’ hoog over het doel schieten. De bevolking moet een ding goed beseffen en dat is dat wij als collectief de vorige regering de ruimte hebben gegeven om hun destructief beleid uit te voeren. Activisten hebben bijna in de hele periode 2015-2020 ons opgeroepen om de straat op te gaan, maar wij bleven thuis zitten. Wat overgenomen is in 2020 is een ravage en dat is keer op keer benadrukt. Wij hebben de regering eerder opgeroepen om het steeds terugkijken naar de vorige regeertermijn achterwege te laten. Maar we roepen ook iedereen op om te beseffen dat het onmogelijk en onredelijk is om een regering, vooral onder deze zeer moeilijke erfenis die haar ten deel is gevallen, na amper 3 maanden te beoordelen. De politieke constellatie die aan de macht is, heeft voor zichzelf zeer strenge deadlines gezet op het pad van herstel. Deze strenge deadlines zijn alleen mogelijk als men van plan is om het werk serieus en oprecht aan te pakken. Maar in hun enthousiasme kunnen deadlines al te optimistisch worden gesteld. De burger moet daarmee rekening houden en begrijpen dat die optimistische deadlines voortvloeien uit geloof en hoop en ook uit oprechtheid. We merken vooral op social media dat er met een heel strenge maat wordt gemeten wat betreft de huidige regering. Het volk schijnt extra intolerant en lichtgevoelig te zijn geworden. Plotseling zien we politici allerlei onderwerpen te berde brengen die men in de periode 2010-2020 gewoon met rust heeft laten liggen. Deze regering is bezig om de sociale en de economische orde te herstellen, en er zijn politieke partijen die al de tijd stil waren die nu eisen dat Tigri moet worden opgelost voordat een brug komt. Onze opvatting is dat Tigri en de brug over de Corantijn twee heel aparte zaken zijn. Over de jurisdictie van de Corantijn namelijk is er geen twist. De brug die moet komen is nagenoeg bij de monding van de Corantijn waarover er geen dispuut is met Guyana. Het dispuut is over een stuk land in het zuiden en het moet wat ons betreft ook opgelost worden. Maar de brug moeten wij niet laten afhangen van de uitkomst van het grensgeschil in het zuiden. Overigens is het van politieke partijen hypocriet om Tigri principieel nu aan te kaarten, maar onvermeld te laten welke consequenties wij moeten verbinden indien Guyana bijvoorbeeld niet meewerkt of het gebied niet demilitariseert zoals eens afgesproken. Over deze grenskwestie en de kracht van het decennialang accepteren van het effectief bestuur van een ander land komen we een ander keer terug.
Terugkomend op de evaluatie van 3 maanden moet gezegd worden dat de vp in cijfers een beeld heeft geschetst in welk tempo de regering in de rvm bezig is om besluiten te nemen. De regering heeft een zwaar geëscaleerd en vrijgelaten Covid-situatie succesvol naar rustig vaarwater gebracht. We benadrukken dat er onder de wenselijkheden er een heleboel zaken zijn die geen geld hoeven te kosten, maar waarvoor de inzet van ambtenaren wel noodzakelijk is. Binnen 3 maanden zijn er enkele tastbare projecten voorgenomen en in een begin van uitvoering gebracht. Dat lijkt op de regering Bouterse: dingen willen bouwen terwijl er geen geld is. We denken dan aan 2 bruggen in het oosten en westen waarvan wij een voorstander zijn. We noemen de verfraaiing van Zanderij, het opzetten van een stad te Atjoni, de twin tower waarover er al een hele tijd wordt gesproken, de rehabilitatie van de veerverbinding, een school-internaat te Para en een middelbare school te Marowijne. De huidige regering zit met een behoorlijk financieel probleem, omdat er ook geen ruimte is overgelaten om te lenen. De schulden kunnen niet afbetaald worden. De optie was eens diasporageld welke we altijd hebben betwijfeld. De staat was op gegeven moment op zoek naar 2 miljard USD, dan weer 400 miljoen USD. Nu is voor de herschikking van de schulden het bedrijf Lazard in de arm genomen en zal samengewerkt worden met het IMF. Het heeft er veel weg van dat het financiële pad van deze regering, dus de stations, niet veel verschilt van de vorige regering. Wat nog moet komen zijn een snelweg en fly-overs.
Bottom line is dat de gang van zaken de bevolking niet boeit. Die is ondergedompeld in de armoede door de vorige regering. De verbetering van de situatie kan door deze regering niet tot staan worden gebracht. De neergang gaat nog een tijd door. Zo blijkt dat de unificatie van de wisselkoers niet ervoor heeft gezorgd dat er rust is op het koersenfront. De straatkoers holt verder door. Er zijn commissies geïnstalleerd en die hebben nog geen resultaat opgeleverd, er zijn niet eens tussentijdse verslagen waarnaar de regering kan verwijzen. De kwestie van “friends and family” is duidelijk zichtbaar, het woord nepotisme valt herhaaldelijk en is zelden onterecht. Gewraakte NDP’ers die bij hebben gedragen aan de vernietiging zitten nog op cruciale posten onder de noemer dat ‘iedereen wordt ingezet’. Het wordt een zwaar jaar voor de regering maar de pogingen om ons volk uit de armoede te halen moeten voortgezet worden.
