Telkens als er een nieuwe regering is geïnstalleerd is er plotseling veel activiteit in de ambtenarij. Opvallend daarbij is dat het geen acties zijn die veel inspanning vereisen maar wel dat het grote publiek duidelijk ziet dat men “bezig” is. De politie houdt veel verkeerscontroles maar het zou minder gezien maar meer gewaardeerd worden als ze met even veel ijver achter inbrekers aanzaten. Nutsbedrijven schakelen gebieden uit vanwege “noodzakelijke werkzaamheden”, enz. enz. Het Covid team houdt tot tweemaal toe een algehele weekend lockdown, zonder te vertellen hoe het werkt. Openbaar vervoer werd stopgezet. Gelukkig hebben ze onder druk toestemming gegeven de bussen half gevuld te laten rijden. En als men doorheeft dat er in een goed geventileerde bus in ons klimaat geen besmetting plaatsvindt, zal men toestaan dat de bussen weer vol rijden waardoor de veel geplaagde buseigenaren hun prijzen niet weer hoeven te verhogen.
Maar het toppunt van goedkope ambtenarenactie beheerste het nieuws enige dagen geleden toen de krabbenverkopers aan de Highway hun bouwsels moesten vervangen door partytenten.
Ik word altijd wantrouwig als ik ambtenaren plotseling vanachter hun bureau, nog geeuwend hun krant zie neerleggen, hun broodtrommel sluiten om vervolgens tot actie komen. Iedereen die de ambtenarij nodig heeft gehad weet dat het jaren kan duren om iets van de overheid gedaan te krijgen. Vaak is er een tekort aan transportmiddelen en voor zover die wel aanwezig zijn, gebrek aan brandstof.
Razend benieuwd wat de ambtenaren in beweging bracht, ben ik gaan kijken en de krabbenverkopers vertelden mij dat hun tenten volgens hun vergunning “niet aard of nagelvast” mochten zijn. Dit schijnt nodig te zijn in verband met het onderhoud van de bermen. Een beetje vreemde zaak want de overheid heeft niet eens geld om de spookambtenaren die niets uitspoken te betalen, laat staan de in jaren onaangeroerde bermen van Livorno te laten opkalefateren.
De krabbenverkoper vertelde mij dat hij nota bene voor deze regering heeft gestemd omdat de propagandisten hadden beloofd dat ze het particulier initiatief zouden aanwakkeren. Ik zal, misschien een beetje uit schaamte, niet vertellen welke partij dat was.
Hij vertelde mij dat de krabben die hier worden verkocht, het publiek in staat stelt het hele jaar door te genieten van deze lekkernij. Eerder kon dat niet omdat de krabben bijna het gehele jaar in holen in de modder leven. Maar jaarlijks komen ze in een korte periode massaal tevoorschijn; ze worden dan gek (krabu law). Het lijkt op een jaarlijkse verkiezingsstrijd; maar dan zonder helikopters.
Deze krabbenverkopers krijgen hun verse krabben van een groep krabbenvangers die onvermoeibaar bezig zijn de krabben uit hun holen te halen. Zeer intensief en soms zeer pijnlijk. Men moet tussen de mangrovewortels en zwermen muskieten zoeken naar de holen van de krabben, de hand in het krabbenhol steken, de hand over de krab plaatsen en met de duim de opgevouwen scharen tegen het krabbenlijf houden. De duim van de vanger mag niet verslappen anders komt de krabbenduim in actie. In dat geval moet de krabbenvanger stoppen met gillen, heel stil blijven, en doen alsof er niets aan de hand is. Als dat lukt zal de krab na een paar minuten zijn greep verslappen en men kan zich met een snelle beweging bevrijden. Als je geluiden maakt of beweegt, verstevigt de krab zijn greep en de schaar (duim) kan dan door uw huid gaan. Ik weet niet of uw vrouw u ooit ook heeft geknepen maar ik verzeker u, bij een krab is dat tienmaal pijnlijker. Dit heb ik niet uit de duim gezogen. Ik ben helaas een man met ervaring.
U ziet het, lezer, de regering heeft beloofd het ondernemerschap te stimuleren, een prachtig voornemen; maar daar lijkt het helaas bij te blijven. Als je je ambtenaren niet opvoedt komt er niets van je mooie beloften terecht. Mensen, ook krabbenvangers en krabbenverkopers, die niet bij Lanti “werken” en toch hun geld verdienen zijn juwelen van de maatschappij. Zo heeft men de hosselende marronvrouwen, uit het stadsbeeld gehaald. Ze zijn een aanwinst voor de stad. Laat ze een plekje uitzoeken waar ze niemand tot last zijn. Ze kunnen dan hun producten uit het bos promoten en hun aanbod vergroten. Er zijn veel meer vruchten uit het bos die wij hier niet kennen. Ik denk aan botrisiri, amana, patawa, kimboto, en vele andere lekkere bosvruchten waar ik de naam niet van ken. Het eten van krabben is een culinaire traktatie, maar het tentoonstellen van een krabbenmentaliteit waarbij de één de ander naar beneden trekt in plaats van naar boven te helpen, moet als zeer verwerpelijk worden beschouwd.
Rudi Jadnanansing
