Het Covid-19 virus deed medio maart zijn intrede in Suriname. Dagelijks wordt de samenleving met het virus op de één of andere wijze geconfronteerd. Iedereen volgt dagelijks de cijfers. Iedereen kan vertellen hoeveel mensen gisteren zijn besmet, of er patiënten zijn overleden en hoeveel genezen zijn verklaard. Iedereen kent zo langzamerhand de maatregelen. Maar, niemand heeft enig idee wie achter de schermen die patiënten verplegen: verpleegsters en verplegers die dagelijks lange dagen maken en uren moeten werken in PPE, Personal Protective Equipment, om de Covid-patiënten te verplegen. Het is tijd om hun verhaal eens te horen, hoe zij hun werk ervaren en welke impact het heeft op hun persoonlijk leven.
Broeder Guds, werkzaam in het Regionaal Ziekenhuis Wanica (RZW), doet zijn verhaal tegenover Dagblad Suriname.
De 37-jarige verpleegkundige Guds werkt zo’n drie maanden in het Regionaal Ziekenhuis Wanica en is uitgeleend door ‘s Lands Hospitaal. ‘Normaal gesproken wordt gewerkt in drie shiften. “Maar, door de Corona-crisis wordt gewerkt in twaalfurige diensten van acht uur ‘s morgens tot acht uur ‘s avonds en van acht uur ‘s avonds tot acht uur ‘s morgens. Dat is best wel zwaar, lang. Maar, de patiënten hebben nu eenmaal extra aandacht nodig en je moet constant alert zijn. We lopen zo’n drie uren, hooguit vier, in PPE. Ook dat is zwaar, maar het moet. Daarenboven is er nog steeds een tekort aan verpleegkundigen.”
Op de vraag wat het werk voor impact heeft op zijn privéleven, antwoordt Guds: ‘In het begin toen ik werd gevraagd om in het RZW te gaan werken, heb ik wel even nagedacht hoor. Soms heb je geen tijd om andere zaken thuis te doen… Je hebt amper nog een privéleven. Je komt thuis, gaat baden, andere kleren aantrekken, eten en naar bed. Gelukkig kunnen nog vrije dagen ingeroosterd worden. Maar, verpleegkundigen die met Covid-patiënten werken, mijn petje af hoor. Ik ben blij dat ik die stap heb genomen. In de eerste week in Regionaal Ziekenhuis Wanica was het nog wennen. Het is ook nieuw in Suriname, Covid-19.”
Doe mijn werk met liefde
Guds vervolgt: ‘Het heeft ook wat met mijn leven gedaan. Mijn lichaam moest wennen aan werktijden, werkdruk, wennen ook aan PPE. Ik ben me gaan aanpassen, maar met een empathisch gevoel. Als ik op zaal ben, is dat niet alleen om het gewone werk te doen, ik doe mijn werk met liefde, maar ik praat ook met patiënten, stel ze gerust. Je moet immers ook rekening houden met psychische factoren. Maar, nogmaals ik werk met alle plezier, ondanks dat het niet altijd even gemakkelijk is.’
Met regelmaat duiken er berichten in internationale media op, dat zorgmedewerkers die met Covid-patiënten werken door hun omgeving worden gemeden, uit vrees zelf besmet te worden met het virus. Guds: ‘Je kunt mensen dat niet kwalijk nemen wanneer ze je mijden, dat wordt vooral gedaan uit onwetendheid. Maar soms moet ik er wel om lachen door. Men is inderdaad bang, het heeft gewoon te maken met voorzichtigheid.’
Op de vraag of het wellicht niet tijd wordt dat zorgverleners, die dag in dag uit Covid-patiënten onder moeilijke omstandigheden verplegen, een financieel extraatje krijgen, bijvoorbeeld vanuit de regering, zoals in andere landen het geval is, antwoordt Guds: ‘Officieel hebben wij geen enkel bericht ontvangen hoor over een extra bonus voor ons, de frontliners. Ik ben zorgverlener en heb een eed afgelegd om mijn werk te kunnen uitoefenen. We zijn hier om de zieke mens te verplegen. Iets extra’s vanuit de regering zou wel op z’n plaats zijn, maar die houding heb ik niet’.
‘Ik wil wel tot slot wederom mijn collega’s een schouderklopje geven. Je maakt veel mee met de Covid-patiënten en iedere patiënt heeft zo zijn of haar eigen karakter. Wij verplegen ze, wij zorgen voor ze, wij praten met ze. Het is ons werk en wij doen dat uit en met liefde.’
