De PWO, de oudste bestaande vakcentrale in Suriname, heeft volgens de democratische beginselen verkiezingen gehouden waaraan de leden hebben deelgenomen en een bestuur hebben gekozen. Dat de principes van de democratie binnen deze vakcentrale in acht worden genomen, is een zaak die zeker op prijs gesteld moet worden. In de grondwet staat immer dat de vakverenigingen zullen worden beheerst door de beginselen van democratische organisatie en bestuur, gebaseerd op regelmatige verkiezingen van hun besturen middels geheime stemming. Niet bij alle vakcentrales komen deze verkiezingen van het bestuur regelmatig voor of wordt de geheime stemming niet altijd gevolgd. De PWO heeft Armand Zunder weer gekozen als de voorzitter. Zunder was in het nieuws toen hij tijdens de vorige regeerperiode zich bereid had verklaard om governor van de centrale bank te worden. Binnen de vereniging van de vakcentrales (Raad van Vakcentrales: Ravaksur) was er onenigheid over het meedoen van Zunder in zo een aanbod van de regering. Delen van Ravaksur hebben namelijk moeite gehad tegen het beleid van de vorige regering (met name C-47) en hebben ook daartegen geprotesteerd. Vanuit dat opzicht bekeken vond men het niet kunnen dat dan vakcentrale-voorzitters aan de ene kant protesteerden tegen het overheidsbeleid, maar zich dan wel leenden voor hoge ambten in de uitvoerende macht. Dat was de zoveelste twist overigens in een diep verdeelde Ravaksur. De tweespalt in Ravaksur is door de politisering van het leiderschap groter geworden en lijkt nu de eenheid niet aan elkaar te lijmen met een goedkoop lijm. Een hardnekkig chemisch cement moet aangerukt worden om de eenheid binnen de Ravaksur te herstellen. De CLO was de organisatie bij uitstek die steeds ertoe heeft bijgedragen dat er in de afgelopen jaren steeds onenigheid was binnen de Ravaksur. Beweerd wordt dat de CLO en haar leiders persoonlijke belangen hadden bij een verdeelde Ravaksur dat met elkaar overhooplag, dus met een verdeeld werkersfront. Want… hoe meer verdeeld en gefragmenteerd de werkersverenigingen erbij liggen, hoe minder ze een bedreiging zullen kunnen vormen voor de zittende regeringen. De CLO heeft tijdens de vorige regering met haar bestuur vooraan, duidelijk partij gekozen en heeft als zodanig ook in de regering geparticipeerd. De CLO en haar leiders hadden, zo wordt door volgers van de zaak beweerd, (persoonlijk) voordeel aan een verdeeld werkersfront en dus een verdeeld Ravaksur. Door de verdeling van het werkersfront te orkestreren, is dan niet verraad gepleegd tegen dezelfde werkers waarover men beweert dat men voor hun rechten opkomt?
In elk geval worden er hier en daar wel verkiezingen gehouden zoals bij de PWO en dat is een goede zaak. De PWO heeft sinds de komst van Zunder een zekere opleving doorgemaakt en is ze zich ook gaan mengen in de problemen die er echt bestaan op het arbeidsveld in Suriname. De organisatie heeft een duidelijke stem met een wetenschappelijk benadering van zaken. Een in het oog springende zaak is dat de PWO zich in de afgelopen periode heeft ingezet om de werkers die nooit verenigd zijn geweest, nu wel te verenigingen. De PWO is naar ons weten de enige vakcentrale in Suriname die op sectorniveau werknemers in een algemene werknemersbond heeft verenigd. Wereldwijd is bekend dat verenigde werknemers sterkere rechten en arbeidsvoorwaarden kennen dan de niet georganiseerde. Ongetwijfeld zal het resultaat van het bundelen niet zijn uitgebleven. We hopen dat de fragmentatie die binnen de Ravaksur is opgetreden, spoedig wordt hersteld, want daardoor wordt het gemakkelijker voor de regering om zaken te doen met deze vertegenwoordigers van de werkende klasse in Suriname.
Deze gelegenheid nemen wij te baat om even terug te blikken over de PWO en zeker twee namen te noemen. De Progressieve Werknemers Organisatie (PWO) werd op 16 februari 1948 opgericht door de Nederlandse pater Jozef Weidmann, die ook jarenlang als voorzitter optrad. De vakbond was in de beginjaren sterk gelieerd aan de Progressieve Surinaamse Volkspartij (PSV), die eveneens door Weidmann was opgericht. Helaas is de PSV verdampt in een soort fusie die met nieuwe politici is ontstaan en dat kan zeker vanwege de rijke geschiedenis van de partij als een stukje cultuurbarbarisme worden aangemerkt. Leonardus Josephus (Jozef) Weidmann (Kerkrade, 3 oktober 1899 – Paramaribo, 15 september 1962) was een Nederlandse pater die in dienst van de Rooms-Katholieke Kerk werkzaam was in Suriname. Hij stond daar bekend als pater Weidmann. Hij was een der voorvechters, volgens sommigen ‘de’ voorvechter die pleitte voor algemeen kiesrecht in Suriname. Hij was op 25 augustus 1946 medeoprichter van de politieke partij PSV, die later deelnam in de Staten van Suriname (Surinaams parlement) en zelfs de voorzitter in de persoon van Emile Wijntuin. Op 16 februari 1948 richtte Weidmann de vakbond PWO op. Een andere naam die zeker et memoreren waard is, is die van vakbondsleider en lid van de Staatsraad, André Koornaar die in 2013 op 78-jarige leeftijd overleed. Koornaar was voorzitter van de Progressieve Werknemers Organisatie (PWO). Hij was van 1986 tot 1988 minister van Arbeid en was een pleiter van het verder ontwikkelen van het sociaal zekerheidstelsel in Suriname en invoering van het minimumloon. Toen het minimumloon in Suriname in 2014 werd ingevoerd had hij het voorstuk wel meegemaakt, maar het hoogtepunt in DNA in 2014 niet. Maar zijn levendig houden van dit thema moet door de werkende klasse niet worden vergeten.
