Zuster Madjerin Petrusie, sociaalpsychiatrisch medewerker bij het Psychiatrisch Centrum Suriname (PCS), bekommert zich al enige poos over het lot van de dak- en thuislozen. “Deze zorg is weer een ander werk. Je moet er passie voor hebben en je hart moet op de juiste plaats zijn. Bij deze zorg moet je je kunnen verenigen met de probleemsituatie van deze mensen. Als je dat niet kan doen, dan kan je het liever laten. Alleen God kan je hart daarnaar toe bewegen”, zegt zij aan Dagblad Suriname. Als medewerkster van het PCS komt zij tijdens veldbezoeken vaak in contact met de mensen die hun problemen aan haar voorhouden. Petrusie geeft aan dat als ze nu kijkt naar de situatie in het land, het haar gelijk opvalt dat de meeste mensen nu aan zichzelf denken om iets te bereiken en minder geven om de toestand waarin anderen verkeren. “De zwakken worden zwakker en de sterken worden sterker. Ik ervaar dat de Here mijn hart beweegt naar deze mensen toe om naar de noden van ze te kijken. We zijn al 2 jaren bezig. Ik zie veranderingen. Ze erkennen me als een zus of een moeder. Wanneer ik bij ze ben, worden ze blij. Nanga mi ati, a natie nanga a regering, mi wan poti mi ati baka ini a wroko disi dati den sma disi k’mopo uit a situatie san den de”, aldus Petrusie. De groep dak- en thuislozen wordt geleerd om zichzelf of de anderen te onderhouden, terwijl ze daarnaast ook voorzien worden van voeding en schone kleding. “Wat een mens nodig heeft om mens te zijn, hebben ze ook nodig. Het zijn ook mensen”, aldus zuster Petrusie. Haar wens is dat de groep dak- en thuislozen een onderdak kunnen krijgen en de nodige hulp krijgen om hun levens te verbeteren.
TM
