Diana is om de 6 maanden in suriname en ze komt hier met name om haar geld te verzamelen in de gebouwen met donkere ramen. De namen van haar kinderen zijn getatoeerd op haar armen, de tijger op haar rug ziet de mannen die achter haar staan niet graag terug, ze lust ze niet, maar ze gaat met hen naar bed, omdat dat de manier is hoe ze haar brood verdient.
Met een hart van goud, fluistert ze: “I love you” tegen degene van wie ze houdt, haar vader sloeg haar bont en blauw, haar moeder beet aan de touw die haar eens met haar dochter verbonden heeft. Sommige wonden gronden zo diep dat je ze van de buitenkant niet kan zien, maar de innerlijke lont van een ieder brandt eens op.
Dus ze pakte haar koffer en ging de prostitutie in, nu zingt ze op een podium waar niemand haar kan storen, niemand die hoeft te horen hoe de straten de enige waren die haar ontvingen met open armen.
Gevangen in tranen, toch probeert ze haar weg te banen door dit leven, met allerlei controversiele keuzes heeft ze leren leven, maar aan wanhoop zal zij zich niet overgeven, daarom is ze bereid alles te doen voor die poen.
Ze kijkt haar kinderen in de ogen en geeft ze een tedere zoen, nee je moet niet huilen, mama moet gaan werken om jullie te eten te geven, jullie zijn me zegen, voor jullie zal ik me ziel opgeven.
Ze trekt de deur achter zich dicht, de kids kijken nog even naar haar gezicht, nu nog wat make up en lipstick, de straat ligt op haar te wachten….diana je bent o zo prachtig, daar komt haar vaste klant….dus stapt zij af van de straat rand , ze is altijd voorzichtig, maar bij hem schuift ze alle twijfel aan de kant.
Maar vandaag heeft hij haat in zijn hart en een mes in zijn hand, ze gilt terwijl hij lacht, maar haar luide kreet wordt snel zacht…van hem had ze dit nooit verwacht.
De straat lichten dansen nog even voor haar ogen, ondanks ze niet in suriname is geboren, noch getogen, verloochen de lichten haar niet, ze voelen haar verdriet, vooral voor de kinderen die ze niet meer zal zien.
R.i.p Diana
( dichter: Henry Tapoto)
