“Ik spreek geen Spaans.” Heel belangrijk om dit kenbaar te maken aan de arts, die bij het Bureau voor Openbare Gezondheidszorg (BOG) belast is met de laatste exit-screening. Voor repatrianten is er een verplichte overheidsquarantaine van een week. Hierna moet de repatriant een week in thuisquarantaine om vervolgens naar het BOG te gaan op een door NCCR aangegeven dag voor een finale controle. Alleen wordt je bij BOG geconfronteerd met een Cubaanse, die alleen een voorzichtige “hesten” kan zeggen, hetgeen vermoedelijk hoesten moet betekenen. Verder wordt er met handgebaren en andere bewegingen de repatriant duidelijk gemaakt dat hij/zij geen symptomen heeft vertoond op de 15e dag en verder vrij in beweging is. Er wordt een voorgedrukte verklaring ingevuld door de arts, waarbij de zaken die niet van toepassing zijn, weggestreept moeten worden. Nu de arts geen Nederlands verstaat, wordt niets weggestreept. Dus in dezelfde verklaring, waarin staat dat de patiënt geen symptomen vertoont, staat ook dat de persoon verplicht is tot nadere berichtgeving van het ministerie van Volksgezondheid in een door de overheid aangewezen faciliteit te blijven. Daarnaast staat in de volgende alinea dat het ministerie van Volksgezondheid verklaart dat de heer of mevrouw de quarantaineperiode heeft doorlopen en momenteel geen gevaar vormt voor de volksgezondheid. Hier moest de Cubaanse arts natuurlijk doorstrepen of zij een man of vrouw in behandeling heeft en de naam volledig invullen. “Dat is dus niet gedaan. Het is gewoon opengelaten. Boven zijn slechts mijn voornamen ingevuld. De arts heeft mijn 3 voornamen ingevuld, maar nergens mijn familienaam vermeld. Als BOG of het ministerie van Volksgezondheid enige informatie over mij moet opzoeken, zullen zij dat niet vinden, want alles wordt onder de familienaam opgeslagen in het systeem”, zegt de repatriant.
Geen schaar
Ook het polsbandje waarmee de repatriant 2 weken lang moet lopen, en waarmede hij/zij niet gezien mag worden over straat, moet bij de laatste exit-screening weggeknipt worden. Dat werd niet gedaan door de arts, die knippende bewegingen met de vingers maakte om duidelijk te maken dat zij geen schaar heeft. De repatriant, die zelf een medisch student in afrondende fase is, kan zich zoveel onprofessioneel gedrag niet voorstellen. “Welke poli heeft nou geen schaar”, vraagt zij zich af. “Juist de exit-screening die mij een bevrijdend gevoel moest geven, heeft mij een beklemmend gevoel bezorgd. Niets is doorgehaald op de verklaring en formeel weet ik dus niet wat mijn status is. Gelukkig is mijn tante ook mijn huisarts, dus ik ga mij maar in haar professionele handen leggen. Dit idee van de Cubaanse artsen moet het ministerie maar snel schrappen van haar programma’, zegt de repatriant.
