Het verlies van de NDP bij de laatstgehouden verkiezingen is volgens econoom/jurist Guillermo Samson aan verschillende oorzaken te wijten. “Het begon met een aankondiging van een sociaal contract, maar al gauw volgde een devaluatie”, merkt Samson op. “De koers steeg. Een financiële crisis volgde. Door het beleid werd er meer uitgegeven dan ontvangen. Begrotingen konden niet gesloten worden en vanaf 2013 koos men naar een leenbeleid. Naar schatting is er voor 3 miljard US-dollars geleend.” Samson wijst op de gevolgen van een afname van de exporten en een verslechtering van de betalingsbalans. De economische groei nam af. “De waarde van de munteenheid daalde en we belandden in een bankcrisis door het wegnemen van kasreserves en termijndeposito’s.” Samson noemt het verhaal van de aardappelen en uien “een grote grap” en wijst ook op de downgrading door ratingsbureau Fitch “waardoor het land gezien wordt als een soort paria”. De econoom noemt ook de werkloosheid en de afhankelijkheid van voedselpakketten. “Ondertussen bleef de koers stijgen naar 16 en de mensen voelden dit in hun portemonnee.” Gelijktijdig ontstond de druk door het Coronavirus, maar Samson benadrukt dat niet het virus maar het beleid het volk in de problemen heeft gebracht. De koopkracht halveerde. “Ik zie dat mensen nu echt honger lijden. Je hebt nu verkopers op straat, die smeken om hun producten te kopen. Iedereen voelt het, van productiebedrijf tot buschauffeur.”
Vertrouwenscrisis
Volgens Samson is er echter ook iets anders aan de hand: een vertrouwenscrisis. Deze volgde na de geruchtmakende belofte ‘er komt geen devaluatie’. Direct na de verkiezingen kwam er wel een devaluatie. Samson noemt ook de wereldcrisis, die hij typeert als een onwaarheid. “Hierdoor ontstond wel een vertrouwenscrisis en grote delen van het volk vertrouwden deze regering niet meer.” De econoom noemt het gebeuren met de kasreserves een ‘ordinaire roof en we zijn geen Dubai geworden maar een soort Venezuela’. Samson heeft ook geen kruistocht tegen corruptie gemerkt, hoewel dit herhaaldelijk was beloofd. In dit verband noemt hij juist de naschoolse opvang, Carifesta en het schandaal bij de Surinaamse Postspaarbank in een adem als teken hoe het niet moet. “De Centrale Bank is nagenoeg failliet en dat hebben we nog nooit meegemaakt”, vervolgt de econoom. Een dieptepunt noemt Samson ook de bescherming van de minister van Financiën in het parlement om deze niet in staat van beschuldiging te stellen. Dit heeft ook bijgedragen aan een ommekeer bij het volk. Ook de misstanden in de medische sector en het onderwijs haalt Samson aan. De criticus heeft geen goed woord over voor de arrogantie van de regering en hoopt op een andere houding van de nieuw aan te treden regering, want arrogantie heeft elke regering tot nu toe ten val gebracht. Tot slot noemt Samson de last minute benoemingen en bevorderingen, het bewijs van een gebrek aan waarden en normen.
RB
