“Het grootste probleem binnen het Wanica Ziekenhuis vormen de Cubaanse artsen en verpleegkundigen die onze taal niet machtig zijn. Als je niet met de arts kan communiceren, ben je als het ware nergens mee geholpen. Deze mensen verstaan geen Engels en maken geen notities als je klachten doorgeeft”, zegt de 30-jarige S.V. Zij is een moeder en is thans met haar kindje opgenomen is het Wanica Ziekenhuis, omdat zij positief getest is op Covid 19. Haar kind is negatief getest, maar omdat zij geen opvang heeft, is het kind bij haar op de kamer. Deze moeder is nu al bijkans 10 dagen opgenomen in het ziekenhuis met pijn aan haar gelaat. Zij heeft een drukpijn in haar gezicht en heeft bij het ademen pijn aan haar neus. In eerste instantie was zij opgenomen in unit 1, alwaar de ernstigere patiënten liggen. Zij was verschrikkelijk ziek, omdat zij plotseling ook pijn kreeg op haar borst.
Ik was in een kamer met 2 mannen en mijn kind
Na enkele dagen werd zij van die unit overgeplaatst naar unit 3/4, alwaar patiënten zijn ondergebracht met minder dan wel geen klachten. “Ik was op die dag van de overplaatsing nog ziek. Ik was zelfs zo erg ziek dat ik mijn eigen spullen niet kon inpakken, maar met de hulp van anderen ben ik toch nog overgeplaatst. Ik was in een kamer geplaatst samen met 2 mannen en met mijn kind. Ik voelde mij helemaal niet comfortabel in die kamer, maar ik kon nergens terecht, omdat al die afdelingen vol waren. Eén van de mannen hoestte verschrikkelijk in de kamer en mijn kind was ook erbij. Daarom heb ik vele keren aan de bel getrokken om ook mijn kind te onderwerpen aan een Covid-19 test, omdat ik mij heel erg onzeker voelde. Momenteel ondervind ik nog drukpijn aan mijn gezicht en af en toe voel ik me koortsig. Er wordt weliswaar gemeten met een apparaat, maar ik vind dat het apparaat niet goed functioneert. Ik vind persoonlijk dan men zulks met een normale thermometer kan opmeten.”
“Als ik dood ga is het niet door Corona, maar door nalatigheid”
In de eerste instantie kreeg ik 2 maal per dag 2 prikjes met daarin een bloedverdunner. Deze dosering werd naderhand afgebouwd en het werd toen 1 maal per dag. Sinds ik weer ben overgeplaatst, krijg ik bijna geen medicijnen meer. Afgelopen dinsdag is een Surinaamse arts langs geweest en die heeft eindelijk naar mij geluisterd. Mijn dank aan deze arts is zeer groot. Deze arts heeft mij antibiotica aanbevolen voor die klachten die ik heb. Ik moest 3 x daags 1 antibioticummiddel innemen. De eerste dag heb ik zonder enig moeite 3 gehad. Het probleem is woensdag begonnen. Op die dag ben ik zelf naar de verpleegster gestapt om te vragen of ik mijn medicijnen kon krijgen. Er werd mij toen gezegd dat de medicatie moest worden opgehaald bij een apotheek. Die dag heb ik pas in avond slechts 1 antibioticummiddel gehad. Donderdag was het wederom een probleem; ik heb maar 1 tablet gehad en afgelopen vrijdag heb ik met veel moeite 3 gehad. Het blijkt dus dat je in dit ziekenhuis, als patiënt, zelf naar het verplegend personeel moet stappen voor je medicijnen, want anders ga je dood. Als ik dood ga is het niet door Corona, maar door nalatigheid”, aldus S.V. Sinds zij de antibiotica inneemt, voelt zij zich veel beter.
Saskia Bandhan
