Op 25 mei 2020 zullen de 17de algemene-, geheime- en vrije verkiezingen sinds 1949 worden gehouden. Ter herinnering: In 1949 werd de eerste algemene verkiezing gehouden, vervolgens in 1951, 1955, 1958, 1963, 1967, 1973, 1977, 1987, 1991, 1996, 2000, 2005, 2010, 2015. De vervroegde verkiezing van 27 maart 1980 ging niet door vanwege de militaire machtsovername op 25 februari 1980.
De a.s. stembusgang wordt mijns inziens betiteld als één van de cruciale en meest unieke in de geschiedenis van politiek Suriname.
Het vertrouwen van het kiezersvolk in politieke organisaties neemt door de jaren heen ook af, men wordt steeds kritischer. Trouwens een heel goede ontwikkeling, aangezien men anno 2020 geen knollen voor citroenen kan verkopen. Het gebrek aan voorbeeldig en kwalitatief leiderschap; als ook maatschappelijke, sociaal-economische vraagstukken die een belangrijke rol spelen, kunnen als mogelijke oorzaken worden aangemerkt. Het recente optreden van de president op Flora is niet het juiste voorbeeld geweest; vooral de jeugd kan zich identificeren aan zulke gedragingen. (citaat: de Volkskrant 15/4/2020, Het Parool en de Surinaamse pers).
Wat ook opgemerkt kan worden, is dat de achterban van een deel van de traditionele, etnische partijen aan het verminderen is ten opzichte van de nieuwe politieke organisaties.
Veel politieke partijen zijn veelal een afsplitsing van de oude partijen en concurreren ook om de kiezers van hun “moederpartijen “.
Enkele voorbeelden ter illustratie :
De spitsing van de NPS in PNP ( Just Rens, Frank Essed, Jules Sedney e.c.); de KTPI in PPRS (Ramin Amat, later René Kaiman), en in D-21 (Soewarto Moestadja) en KTPI Nieuwe Stijl (Oesman Wangsabesarie); de VHP is ook niet bespaard gebleven, de splitsing in Naya Kadam (Marijke Djwalapersad), de BVD (Dilip Sardjoe / Tjan Gobardhan), de PPP (Atta Mungra); de PVF in PV-2020 Soedeschand Jairam), de HPP in HPP-Plus Jules Ramlakhan). Voorts de Pendawa Lima in Pertjaja Luhur Salam Somohardjo) en in HVB (Raymond Sapoen / Mike Noersalim), de ABOP in VVD ( Alice Amafo).
Aangetekend moge zijn, dat enkele bestaande partijen niet hetzelfde lot ten deel zal vallen als een aantal eens bloeiende partijen.
Hoe verder na mei 2020?
De crisis waarin Suriname thans verkeert, is alzijdig en manifesteert zich op het politiek-bestuurlijke, financieel-economische en maatschappelijke vlak. Het is daarom van belang dat de partij(en), c.q. de combinatie, die de regering gaat of gaan formeren onmiddellijk moet(en) ingrijpen. Er moet weer gewerkt worden aan de wederopbouw van hetgeen is misgegaan.
Het goed doen functioneren van de controlerende en vertegenwoordigende lichamen / instanties (CLAD, de Rekenkamer, de Interne controle diensten, het inschakelen van externe accountants diensten ). Tevens dient de aankomende regering systematisch, structureel en constructief te werken aan het herstel en bevordering van de productie en export, waardoor de werkgelegenheid kan toenemen en een stabiele munt kan worden gerealiseerd. Dit kan worden bereikt door o.a. de export-productie te vergroten en door een duurzame benutting van de natuurlijke hulpbronnen. Men moet ook denken aan het ontwikkelen van een modern onderwijssysteem en een gedegen gezondheidszorg.
Dit zijn slechts enkele handvatten, die de toekomstige machthebbers ter harte dienen te nemen!
De kiezers moeten zich niet blindelings scharen achter politici en partijen, die populistisch bezig zijn en programma’s zullen presenteren, die slechts op papier zullen bestaan en vooral niet realiseerbaar en mogelijk zullen zijn.
De kritische kiezer moet bij zichzelf te rade gaan en beoordelen welke politici het algemeen belang nastreven en voor een rechtvaardige ontwikkeling van het land gaan in de ruimste zin des woord!
Roy Harpal.
