Grote mannen en vrouwen afwezig in moeilijke buurten
De politie komt niet in uniform en met een streng gezicht op de beeldbuis fu spreek a bevolking sang en du ogri aan. A skowtu e kong tumsi slap over, a no e sori serieus. De partiële lockdown na wang avondklok. En een avondklok wordt uiteindelijk afgedwongen met toepassing van dwangmaatregelen, zolang de politie de bullenpees niet trekt zal een deel van de bevolking niet luisteren. We hebben vlak na de afkondiging aangegeven dat de avondklok voor een aantal figuren als muziek in de oren heeft geklonken. Het is voor hun feest omdat ze dan lekker de politie kunnen provoceren. Er is door de politie een loze oproep gedaan aan ouders en verzorgers en tieners eerst in het Nederlands met lange zinnen en daarna in het Sranantongo. We zouden de regering willen adviseren om geen partiële lockdown meer te gebruiken, de ernst daarvan zal niet doordringen tot de mensen. Ook moeten wij de buurten die standaard in de fout gaan bij naam noemen en de mensen in de buurt stevig aan te manen. De politie zegt steeds dat in het zuiden van Paramaribo de burgerlijke ongehoorzaamheid zich plaatsvindt. We merken dat de leden van de pers niet gefocust zijn op de toestanden in de verschillende buurten waar er bijna altijd herrie is en men niet gewend is om zich aan de wet te houden. De woordvoerder van de politie zal voor 8 uur in de avond de buurten zijn en met megafoons de mensen waarschuwen, vooral de ouders en verzorgers. Maar het is een loze oproep omdat een deel van de oorzaak van het probleem is dat de mensen in die buurten doorgaans opgroeien in eenoudergezinnen. Vaders zijn er niet aanwezig. De oproep is concreet dus aan oma’s, tantes en moeders, die misschien niet eens thuis zijn omdat ze op de hossel zijn, soms meerdere banen, om de lange rij aan kinderen van verschillende vaders die afwezig zijn, een stuk brood in de mond te stoppen. Het is geen vooroordeel, maar in deze buurten zijn er bijna geen vaders aanwezig samen met hun kinderen. Er zijn mannen die vader zijn van kinderen, maar deze kinderen zijn dan in andere volksbuurten. Met kinderen bedoelen we personen tot 18 jaar. De kinderen in deze buurten hebben hun vaders in andere getto’s. Dus zo staan de zaken. Vaders verwekken kinderen bij verschillende moeders, moeders maken kinderen met verschillende vaders. Moeders en vaders blijven niet bij elkaar maar zijn toevallige voorbijgangers. De vaders gaan langs en planten hun zaad. Het resultaat is dan meestal een misbaksel dat misvormd door het leven gaat door verwaarlozing, misbruik, honger, discriminatie door vervelend en asociaal gedrag, gebrekkige scholing en het missen van aan vader. Een deel van de mannen in Suriname maken kinderen overal, maar kijken niet om naar hun kinderen. De mannen en vrouwen trouwen ook heel weinig met elkaar en hebben steeds kritiek op de groepen die wel trouwen en wel bij elkaar blijven en aanwezig zijn in het leven van hun gezinnen. Dus de oproep van de politie aan ouders is gericht aan oren die er niet zijn. Het rennen voor de politie en provoceren van de politie komt omdat de ouders afwezig zijn of het zijn ouders en moeders die geen respect hebben voor de politie. Het bovenstaande heeft niets te maken met vooroordelen, maar met patronen die allang bekend zijn bij de samenleving. De regeringen achter elkaar en de politiek hebben het kind nooit bij naam willen noemen. De regering en ngo’s spenderen zoveel geld in deze volksbuurten en verwaarlozen de andere buurten zoals Wanica (Leidingen, Koewararasan, Kwatta, Lelydorp etc.). Ondanks alle geld en vakantieschoolprojecten in deze buurten gaat, zien we dat het geen effect sorteert. Het is een bodemloze put. Er wordt dus geld gespendeerd in deze buurten, maar toch is er een haat tegen het systeem.
Wat in deze buurten ook plaatsvindt, is dat er urbanisatie plaatsvindt vanuit het binnenland. Deze jongeren zijn gewend om wegen te barricaderen, mee te doen aan ‘suku t’oobi’s en het zich verzetten tegen de politie en het leger. Wel eens komt in het binnenland voor dat mensen in goudzoekplaatsen worden doodgeschoten. Er is veel illegaliteit in het binnenland. Als er bepaalde ministers tegen deze illegaliteit hebben opgetreden, dan worden ze neergezet als te zijn verkeerd. Ook de politici van NDP doen hieraan mee. Indirect zijn deze politici dus debet aan het gedrag.
Een vraag die wel opkomt is of in de buurten waar deze problemen zich plaatsvinden, er geen grote mannen en vrouwen zijn die de jongeren uit de buurt kunnen aanspreken. Waar zijn de grote mannen en vrouwen van deze buurten? Of zijn de jongeren ook toevallige voorbijgangers in de buurt?
