Het is in deze dagen die beheerst worden door het Coronavirus duidelijk geworden hoe de samenleving en diensten van de overheid op cruciale momenten misbruik maken van de heersende situatie. Een geval betreft de opdrijving van de prijzen van de goederen, die meer zijn gevraagd in het kader van het virus. De prijzen van consumptiegoederen die veel gevraagd zijn, waaronder knoflook en hygiënemiddelen, zijn opeens duurder geworden. Op facebook is ergens in Wanica de prijs gepost van een pond knoflook voor SRD 50. Een kilo knoflook is dus in deze winkel SRD 100. Consumenten moeten weigeren om afgeperst te worden door de winkeliers. De stijging van de prijzen is enkele weken terug begonnen. Consumenten hebben geen kritiek op de winkeliers, ze hebben geen kritiek op de mensen bij de cambio’s die de koersen kunstmatig verhogen, geen kritiek op de mensen die valse berichten op social media rouleren, maar wel op de regering. De regering heeft wel een verantwoordelijkheid om de prijzen in de winkels te controleren, maar de vraag is of de ECD in staat zal zijn om alle winkels te controleren. Het wordt al moeilijk als de consumenten de prijzen allemaal accepteren. Het wordt ook moeilijk als de consumenten accepteren dat winkeliers het recht hebben om ongestraft de prijzen aan te passen. Het is opvallend dat de Consumentenbond en Consumentenkring niets zeggen. Opvallend is ook dat de Vereniging van Economisten in Suriname niets zegt over de berekeningen van prijzen door winkeliers. Het is enigszins onduidelijk wat er aan de hand is aan het koersenfront. Van regeringszijde moet duidelijkheid worden geboden over de berekening van de prijzen. De regering moet bekend maken of winkels hoge koersen steeds moeten verwerken in de prijzen. Wij gaan ervan uit dat dit niet mag. Ook het steeds omrekenen van prijzen in SRD moet verboden worden. De regering heeft regels indertijd ingevoerd, maar verzuimt om deze te herhalen en boetes op te leggen.
Een andere opvallende zaak is de staking, die gaande is of dreigende is bij de ECD. Er zou opeens grote ontevredenheid onder de ambtenaren van het ministerie van Handel, Industrie en Toerisme (HI&T) heersen. Het betreft opvallend genoeg medewerkers van de Economische Controledienst (ECD). De vakbond heeft verklaard dat deze ambtenaren onder erbarmelijke omstandigheden de werkzaamheden moeten uitvoeren en dat de minister onterechte beschuldigingen heeft geuit naar hen toe. De vakbond wilde niet noemen welke dingen de minister van HI&T fout heeft gedaan. We kunnen ons het volgende scenario voorstellen. De minister wil dat de winkels nu wel worden gecontroleerd op de prijzen. Daarvoor moeten de controleurs op pad om te werken en dan begint het probleem. De controleurs moeten nu gaan werken en dat is net wat ze niet willen doen. Op een vergadering gaan ze dan dralen en weigeren en allerlei problemen aankaarten die ter zake niet doende zijn. Ze gaan problemen van de afgelopen 10 jaren opsommen en allerlei personeelsperikelen zullen dan op die vergadering naar voren worden gebracht. De minister zal dan zeggen dat men alvast begint te werken en dat daarna de problemen zullen worden opgelost. Daarna zullen de controleurs weer zaken te berde brengen, alleen om de minister uit te lokken dat hij hun niet meer vraagt, maar opdrachten geeft zodat het werk wordt gedaan. Misschien dat de minister hen ook nog zegt dat ze al die tijd hun werk niet hebben gedaan en daarvoor drogredenen hebben gebruikt. Er ontstaat een rumoerige vergadering, waar de controleurs de minister en zijn beleidsadviseurs in een hoek zullen drukken, alleen om de zaak te laten escaleren en zodat men niet hoeft te gaan werken. De bond komt dan naderhand in en dreigt dan het werk neer te leggen. Als aan de bond wordt gevraagd wat de minister heeft misdaan, is de bond niet in staat om concreet iets aan te halen. En dat is de situatie bij de ambtenaren die verenigd zijn in een bond. Het is bij deze ambtenaren onmogelijk dat ze stevig worden toegesproken door hun meerderen. Als ze echt goed worden aangesproken en als de boodschap is dat de tijd van luieren voorbij is, komt er een staking en komen er ook allerlei eisen eraan te pas. Het is dus gebleken dat de bonden bij de overheid niet echt bijdragen aan het draaien van een efficiënte overheid. Integendeel zorgen ze voor een luie dienst. De bonden moeten door de regering uitgenodigd worden, zodat ze kunnen bijdragen aan een goed functionerende overheidsdienst. Tot nu toe bevorderen de bonden eerder luiheid.
