Volgens Henk Ramnandanlal, ondervoorzitter van de Palu, heeft de bacoven-industrie van Suriname geen gebrek aan technische kennis en deskundigheid, maar een gebrek aan organisatie. Door het niet nakomen van afspraken vanuit overheidszijde komen bedrijven in de problemen, zegt Ramnandanlal. Dat geldt ook voor de overige agrarische bedrijven, die ook stil zijn komen te liggen. “Al tientallen jaren weten we dat de Europese Unie (EU) de regels voor de import van vers fruit en groenten zou verscherpen. Al lang heeft de EU daarom aangekondigd dat we maatregelen moeten nemen middels onder meer het nationaal certificeringslaboratorium. Daar praten we tientallen jaren over, maar die is er nog steeds niet.” Het laboratorium stelt ons land in staat om onze landbouwproducten te certificeren.” Hierdoor kunnen we voldoen aan de strenge Europese eisen. De bananensector is hiervan een voorbeeld als we kijken naar het gebruik van pesticiden om deze binnen de perken te houden voor de gezondheid van de mens. “Door te voldoen aan de gestelde normen raak je je producten beter kwijt aan de Europese markt. Ook het beheersbaar maken van het moco-virus is te weinig onderzocht.” Dit zijn managementmaatregelen, die genomen moeten worden, maar waarin er volgens Ramnandanlal te weinig in wordt geïnvesteerd. “En wanneer het verkeerd gaat, hebben we de neiging om dit van ons af te schuiven, terwijl we de maatregelen allang hadden moeten nemen.”
Gebrek
aan organisatie
Ramnandanlal stelt dat er gewerkt moet worden aan een langjarige
ontwikkelingsvisie, die breed maatschappelijk
gedragen wordt. “Zonder een dergelijke visie zullen we de situatie blijven
meemaken dat de ene regering wil werken aan een certificeringslaboratorium en
de andere het weer afbreekt, omdat we elkaar de ‘grani’ niet gunnen, een
duidelijk voorbeeld van gebrek aan organisatie”. En dat is niet de manier waarop
we met de landbouwsector moeten omgaan, verduidelijkt Ramnandanlal. “De Belgen
hebben de regering in 2014 om ondersteuning gevraagd, en de toezeggingen zijn
vervolgens niet nagekomen, met als resultaat dat ze nu met de handen in het
haar zijn vertrokken.” Ramnandanlal zegt dat dit ook te zien is bij de eigen
agrarische landbouwers, die om hulp vragen maar dat de overheid te weinig doet
voor deze doelgroep. De sector wordt organisatorisch gebroken. “Kijk maar naar
de rijstsector. De mensen zijn gegaan van 85 naar 15 duizend hectare.” Volgens
de ondervoorzitter van de Palu zou de overheid met 5 miljoen inkomen voor
behoud van de bacovesector. Dit pleit de Belgen niet vrij. Ramnandanlal vindt
het te grof voor woorden dat de Belgen het land op deze wijze hebben verlaten.
“Ik denk dat de Surinaamse overheid deze kans zou moeten benutten om het hele
bedrijf in handen van Surinaamse ondernemers te brengen en dat kan met de
nodige ondersteuning.” Ramnandanlal weet zeker dat we de kennis en
deskundigheid in huis hebben, maar we moeten de uitdagingen niet onderschatten.
De belangrijkste uitdaging is het vinden van afzet voor onze producten. De
markt wordt beheerst door multinationals, waar we tegen op zullen botsen. Voor
Ramnandanlal is concurrerend produceren de sleutel tot de oplossing. In de
regio heb je lage export- en importtarieven, waardoor je je product kwijt kan
raken. Suriname zou daarvan gebruik moeten maken. Ook moeten we onze agrarische
producten verwerken. Om deze agrarische industrie op gang te brengen, ligt er
nog braakliggend terrein.
Verwerken
levert ons meer op
Voor onze agrarische ondernemers is het ook nog een enorme uitdaging om de
producten te verwerken. Hierin zouden we moeten investeren. Het verwerken van
agrarische producten zorgt voor een langere houdbaarheid. Als voorbeelden
kunnen we denken aan diepvriesgroenten en sappen. Het andere voordeel is dat
ons land een hogere prijs krijgt voor het exportproduct, omdat de exportwaarde
toeneemt. Ook onze rijst kan totrijstolie
en rijstwafels verwerkt worden, waarmee veel meer kan worden verdiend. Als de
sector goed wordt georganiseerd, kan de rijstboer voor zijn padie een hogere
prijs verdienen. “We moeten met elkaar aan tafel zitten en elkaar de welvaart
en welzijn gunnen. Op dit moment zien we dat partijpolitiek ons niet ver brengt”,
benadrukt Ramnandanlal. “De sectororganisaties binnen de productiesectoren
zullen alleen maar versterkt worden via een wettelijke basis en daarvoor heb je
het parlement nodig. Ook de overheid zal bereid moeten zijn om bepaalde zaken,
zoals marketing en onderzoek, af te stoten naar de sectororganisaties. Momenteel
worden deze zaken gezien als middelen om de boeren aan zich te binden”,
verduidelijkt de politicus. Ramnandanlal zegt dat juist hierdoor de sector
wordt verzwakt. Elke versterking binnen de sector begint met organisatie.
Gespreid bedje
“Al die buitenlandse bedrijven waarmee de regering wil werken, hebben hun bedje al gespreid, maar waarom spreiden we het bedje niet voor de Surinaamse ondernemer?”, vraagt Ramnandanlal retorisch. We praten over landen ver van ons bed, maar heel dichtbij is Brazilië, die over heel veel technologieën beschikt in de agrarische sector en ze zijn bereid gratis bepaalde technologieën met ons te delen, aldus Ramnandanlal.
RB
