Sedert 18 juni 2019 is de medische sector in Suriname verrijkt met 50 Cubaanse artsen. Bij de Vereniging van Medici in Suriname (VMS) en Vereniging RGD-artsen (VRA) is dit niet in goede aarde gevallen. Deze 2 organisaties zijn van mening dat er een mysterie is rond de Cubaanse artsen, en dat er met een maandelijks salaris van USD 800 per maand (inclusief gratis tickets, gratis huisvesting en vervoerskosten), de lokale artsen stiefmoederlijk worden bejegend. Ook het feit dat er een schaarste is aan USD wordt door de Surinaamse overheid weggecijferd. Van de 50 Cubaanse artsen worden 24 geplaatst op de Medische Zending (MZ), terwijl 26 ingezet worden op de Regionale Gezondheidsdienst (RGD), van Marowijne tot Nickerie. Thans is deze groep bezig met een inburgeringscursus van 4 maanden.
Imago Cuba
Meer dan 30.000 Cubaanse artsen worden wereldwijd ingezet in de medische sector. Dit is niet zozeer het resultaat van hun expertise, vrijwilligheid en solidariteit, maar van een politieke ideologie van de Cubaanse autoriteiten. Volgens BBC News levert het uitzenden van Cubaanse artsen een fortuin op voor de overheid van Cuba. Zo moeten de artsen genoegen nemen met 10% tot 25% van de vergoeding die het gastland uitkeert, terwijl de rest naar de Cubaanse overheid gaat. De Braziliaanse autoriteiten typeren dit als moderne slavernij. Ook zijn ze sceptisch over de kwalificaties van de Cubaanse artsen. Uit verklaringen van 46 Cubaanse artsen, die in het buitenland hebben gewerkt en 64 andere medische dienstverleners, is gebleken dat: 89% van de artsen vooraf niet in kennis werd gesteld over het land waar ze moesten werken; 41% heeft kenbaar gemaakt dat ze hun paspoort bij aankomst in het gastland moesten afstaan aan Cubaanse overheidsmedewerkers; 91% heeft toegegeven dat ze in de gaten werden gehouden door Cubaanse overheidsmedewerkers; en 39% heeft aangegeven dat ze dwangmatig naar het buitenland moesten vertrekken om medische diensten te leveren.
“Geen tekort aan artsen in Suriname”
De medicus tevens volksvertegenwoordiger, Dew Sharman (VHP), heeft ook zijn bedenkingen over het aantrekken van Cubaanse artsen. In gesprek met Dagblad Suriname accentueert hij dat de band tussen een arts en een patiënt op vertrouwen gebaseerd is. En dat vertrouwen komt moeilijk op gang, indien er een taalbarrière is. Naar zeggen van Sharman zal een inburgeringscursus van 4 maanden niet tot het gewenste resultaat leiden. “Daarom is het belangrijk dat er op dit vlak regelgeving gecreëerd wordt; het is niet de bedoeling dat een arts van waar dan ook in Suriname mag komen werken. Cuba leidt artsen op als exportproduct om geld te verdienen voor het land. Onze studenten worden opgeleid volgens het curriculum van Nederland en België. Het curriculum van Cuba kennen we niet.” Dat er overigens een tekort is aan artsen in Suriname verwijst Sharman naar het rijk der fabelen. Hij onderkent wel dat er niet voldoende artsen aanwezig zijn in het binnenland. Echter is dit te wijten aan de geringe faciliteiten aldaar. Dit is hetzelfde probleem waarmee de leraren te kampen hebben. Indien de huisvesting en salariëring veel te wensen overlaten, zal men niet popelen om diensten te leveren in het binnenland. “Dit kan je verhelpen door randvoorwaarden te creëren, zodat het aantrekkelijk wordt om in het binnenland te werken.” Sharman beklemtoont dat er op de Faculteit der Medische Wetenschappen reeds 100 studenten klaargestoomd zijn voor coassistentschap. “Deze groep loopt al stage en kan binnen 2 jaren afstuderen. Dus in principe komt de overheid aan de toekomst van deze studenten door buitenlanders te faciliteren”, aldus Sharman.
KSR
