De vorige week hebben we het gehad over langdurige stress en wat het met ons doet. We hebben het ook gehad over het vecht-vluchtmechanisme dat optreedt, wanneer een mens razendsnel in actie moet komen. Bijvoorbeeld wanneer iemands huis plotseling in lichterlaaie staat en deze persoon niet alleen een veilig heenkomen moet zoeken, maar ook dierbaren moet zien te redden. De adrenaline die dan door zijn of haar lichaam giert, activeert. De hevige, maar kortdurende stress die het lichaam op dat moment ervaart, is van levensbelang. Maar na enkele uren is alles weer bij het oude. Anders is het bij langdurige stress. Dat vreet energie en is schadelijk voor ons lichaam, in de ruimste zin des woords.
Er zijn mensen die stress ervaren door wat ze in hun verleden hebben mee gemaakt. Bijvoorbeeld als ze in het verleden door een ander zijn gekwetst. Diep gekwetst. En laat ons eerlijk zijn; geen één van ons vind het prettig om gekwetst te worden. Maar hoe vaak zien we niet dat mensen daarin blijven hangen? En die pijn, de last, jarenlang met zich mee dragen. En als het even kan, ook nog hun heel leven. Ze zijn zo verbitterd en worden als het ware een gevangene van hun eigen bitterheid. Ze hebben geen flauw idee hoe schadelijk dit voor hun lichaam en geest is. Hoeveel toxische stoffen zich daardoor in hun lijf ophopen. Hetzelfde kan ook gebeuren na een tragisch verlies van een dierbare. De vraag is: geeft u mee of verzet u zich ertegen? Sommige mensen worden bitter of heel boos; anderen worden meedogend, wijs en liefdevol.
Het onvermogen of beter gezegd, de onwil van het menselijk verstand om het verleden van zich af te zetten, wordt schitterend geïllustreerd in het verhaal over twee monniken. Tanzan en Ekido, die langs een landweg liepen, die door zware regenval erg modderig was geworden. Vlakbij een dorp ontmoetten ze een jonge vrouw, die probeerde de weg over te steken, maar de modder was zo diep dat haar zijden kimono daardoor bedorven zou worden. Tanzan nam haar direct in zijn armen en droeg haar naar de overkant van de weg.
De monniken liepen zwijgend verder. Vijf uur later, toen ze dicht bij de tempel waren gekomen, waar ze de nacht zouden doorbrengen, kon Ekido zich niet langer inhouden. ‘Waarom heb je dat meisje over de weg gedragen?’ vroeg hij. ‘Wij monniken horen zulke dingen niet te doen. ‘Ik heb dat meisje, uren geleden neergezet’, antwoordde Tanzan. ‘Draag jij haar nog steeds?’
Hiermee bedoelde Tanzan dus of Ekido dat meisje in gedachte nog steeds met zich mee droeg. Want hij Tanzan, had haar allang neergezet en Ekido kon blijkbaar de gedachte dat Tanzan het meisje gedragen had, maar niet los laten. Zelfs na enkele uren niet. Moraal van het verhaal: hoe vaak gebeurt het niet dat we lasten met ons mee dragen, die we maar niet kunnen of willen los laten?
Wij van Locomotorius vonden het nuttig om het net als vorige week te hebben over de geest. Meestal hebben we het over het lichaam, maar zoals we allen weten, beïnvloedt het lichaam de geest en de geest het lichaam. De wisselwerking is een feit.
Langdurige stress is slecht voor ons als mens. Loop niet te lang door met negatieve balast. Suriname is een zonovergoten land, maar als u de luiken gesloten houdt, zal ook de ‘Surinaamse zonneschijn’ niet bij u naar binnen komen.
LOCOMOTORIUS, sportmedisch trainingscentrum
Wekelijkse rubriek m.b.t. vitaal ouder worden
Adres: Mr. H.J. Heylidystraat nr. 4 te Zorg en Hoop
Tel.: 8502091 / 400452
Website: www.fysiotherapiefitnesssuriname.com
E-mail: [email protected]
