Singapore is het bewijs dat er ook goede dictators zijn. Bij de onafhankelijkheid was het land niet meer dan een zootje lawaaiige modderige dorpjes met weinig kans van slagen. Maar een verlicht despoot bouwde het land in veertig jaar om tot de moderne superstaat van vandaag. Singapore is groot geworden op karakter, niet door geld. Het land heeft geen natuurlijke hulpbronnen. Door goed beleid en een sterke leider – met zachte hand, waar mogelijk, harde hand, waar noodzakelijk -, zijn armoede, ondervoeding, kolonialisme, communisme en etnische spanningen overwonnen. Suriname had pech met een slechte dictator, die het land in zeven jaar kapot maakte. De ex dictator werd president en nu negen jaar later is Suriname weer terug naar af en kan men opnieuw beginnen. Singapore is een van de rijkste landen ter wereld, Suriname is een van de arme landen met de rijkste politici. Tijd om een kijkje te gaan nemen in Singapore.
Toen mijn moeder hoorde waar ik naar toe ging, pakte zij, zoals gebruikelijk, meteen haar oude vertrouwde Grote Bosatlas om te zien waar Singapore ligt. Ze zag een kleine stip op de map, aan de andere kant van de wereld, dicht bij de evenaar.
Vanuit de Airbus van Singapore zie ik de stad beneden schitteren als een diamant. De voordelige ligging van Singapore is direct duidelijk. Er liggen talloze schepen voor anker buiten de haven en in de haven liggen grote reeksen containers opgestapeld. Het is geen luchtkasteel. Zo ziet een van de drukste havens van de wereld eruit. Singapore is de eigenaar van dit bedrijf. De haven staat model voor Singapore. Het hele land wordt bestuurd als een bedrijf dat maximale winst wil maken. Singapore is op godsdienstige wijze ‘pro-business’.
Changi is de prachtige airport van Singapore. Het is het voorproefje van wat je nog te wachten staat. Alles is hightech. De sfeer is relax en aangenaam, prettig als je dertien uur in een vliegtuig hebt gezeten. Je staat er niet bij stil dat deze luchthaven elk jaar ongeveer zestig miljoen passagiers verwerkt, tien keer zoveel als de bevolking van Singapore. Als je bij de bagageband bent, is je bagage er al. Binnen dertig minuten na de landing zit je al in een taxi op weg naar je bestemming. De Singaporezen zijn ambitieus en proberen alles perfect te doen.
Singapore is een fotogenieke stad met schitterende wolkenkrabbers, megamalls en traditionele huisjes in Little China en Little India. Langs de hoofdweg die bezoekers van en naar het vliegveld brengt zijn majestueuze regenbomen en Bougainville struiken geplant. De hoge woonblokken, die je overal ziet, worden omringd door bomen en struiken. Er zijn veel parken, mooi en netjes onderhouden. Paramaribo is in vergelijking een rommelige, stoffige stad met kale plekken. Singapore is een stad ín een tuin, omgeven door weelderig groen. Alles is ordelijk en schoon.
Het verkeer stroomt goed door. Ik heb geen files gezien. Dit komt omdat het bezit van een auto heel duur is. En ook is er een zeer goed systeem van openbaar vervoer waarmee alles met alles is verbonden. Diep onder de grond loopt een uitstekend metronetwerk. De stations en de wagons zijn blinkend schoon en altijd vrij van etens- en drankresten of andere slijmige substanties. De openbare toiletten zijn overal schoon.
Deng Xiaoping van China was in 1978 bij zijn bezoek aan het piepkleine Singapore ook al onder de indruk. Een gesprek met Lee Kuan Yew, de premier van Singapore, kon zo zijn gegaan. Deng: “Wauw, ik ben onder indruk van jullie snelle vooruitgang. Wij leven in bittere armoede, onze mensen gaan dood. Waarom werkt het bij jullie zo goed?” Lee: “Beste Deng, China is mislukt door het communisme en het Russisch model. Jullie revolutie is azijn geworden. Gooi je economie open, nodig westerse investeerders uit om banen te scheppen. Winst maken is voor jullie een vies woord, voor ons een obsessie.” Deng: “OK, ik ga jullie nadoen. Ik verander direct van koers en maak China open voor buitenlandse investeerders.” Lee: “Maar let op, roei corruptie uit, geef iedereen goed onderwijs en laat allen dezelfde kant op marcheren, de rest komt vanzelf wel.” Deng: “What about mensenrechten en democratie, daar krijgen we gelazer mee?” Lee: “F*ck dat! (sorry ik heb het niet tegen u). Is het leven in stank en armoede een mensenrecht? Wij zorgen eerst voor schone kleding, goed eten, goed onderwijs, een dak boven het hoofd en een baan voor iedereen. Eerst dit dan democratie.” Deng: “Als jullie het kunnen, kunnen wij het ook.” En China stapte over op het Singapore model.
Uitgaande van het bbp per hoofd, verdienden de Singaporezen bij hun onafhankelijkheid gemiddeld twee keer minder dan de Surinamers bij hun onafhankelijkheid. De Singaporezen hebben een reuzensprong gemaakt. Ze verdienen nu gemiddeld tien keer meer dan de Surinamers. Door de grotere inflatie zijn de Surinamers er nog minder op vooruitgegaan. De Surinamers moeten hun politieke vertegenwoordigers – u zult ze weer vaak zien op verkiezingspodia – vragen: ‘pe a moni de?’ wat heeft u met mijn koopkracht gedaan, waarom zet u mijn gezondheid en veiligheid zo op het spel, waarom heeft u nu pas ineens belangstelling in mijn toekomst?
Singapore is van een derde naar eerste wereldland gesprongen. Eerlijke leiders met toekomstvisie én slagvaardigheid hebben het land naar de wereldtop getild. Suriname is een derde wereldland gebleven. De Surinaamse staatsmedia worden net als in een bananenrepubliek gebruikt om partijpropaganda te maken en het volk te verwarren en te misleiden, zodat het niet ziet dat het achter blijft in ontwikkeling. De leidende politici in Suriname zijn jokkebrokken met enge verlangens en bijziendheid (zien alleen hun eigen belang). Ze laten het volk in de steek. De feitelijke machthebber heeft negen jaar slecht gepresteerd en nu moet Suriname alle zeilen bijzetten om niet op ‘zwarte lijstjes’ terecht te komen en zich te ontdoen van het imago van schurkenstaat. Het land is overladen met schulden door schrokkende, schransende politici en het volk moet het juk van die schulden dragen. Via dubbele belastingen mag het opdraaien voor de geldverdamping. Het besef van het belang van een publieke functie is in Suriname helemaal teloorgegaan: slechte of onbekwame figuren, met lak aan fatsoen, heeft men laten zorgen voor de staat. Alleen eerlijk bestuur kan Suriname redden. Wie de politiek in gaat vanwege geld of ambitie, is niet te vertrouwen. De enige goede reden om de politiek in te gaan is: iets goed willen doen voor het land en daarop afgerekend willen worden. Singapore is goed bestuurd. Daarom is het nu een financieel centrum van de wereld. (wordt vervolgd)
D. Balraadjsing
