Algemeen aanvaard is dat de democratie het beste (of het minst slechtste) systeem is voor de ordening van de maatschappij. Echter niet elk systeem die van zichzelf zegt dat het democratisch is, is in de praktijk ook een democratie. De democratie met gekozen volksvertegenwoordigers, de parlementaire democratie oftewel representatieve democratie, is ongetwijfeld de beste vorm van democratie. Echter binnen de parlementaire democratie heb je nog verschillen. De Westminster democratie, de Edinburgh democratie is er een. De consensusdemocratie is een andere, de presidentiële democratie is er ook een.
Als we kijken naar de wereld sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog dan bemerken wij dat landen die relatief een voorsprong hadden op andere landen, dat die achtergebleven zijn dan wel ingehaald zijn door armere landen. De praktijk van meer dan 70 jaar sociaaleconomische ontwikkeling en dekolonisatie in de derde wereld heeft geen bijster goede resultaten opgeleverd en we kunnen een aantal harde conclusies trekken. Tenzij we erin geloven dat succesvolle sociaaleconomische ontwikkeling niet iets is welke toebehoort aan mensen met een donkere huidskleur. Wat wel vaststaat is dat de wetten van de evolutie, de thermodynamica en het historisch materialisme van toepassing zijn op de sociaaleconomische ontwikkeling van landen. Dit betekent dat de kans zeer groot is dat landen aan de onderkant van het Human Development Report dat die nooit ooit zullen stijgen naar een behoorlijk niveau van ontwikkeling. Ze zullen eeuwig paria naties blijven. Wij zullen een permanente indeling van de wereld hebben in rijke landen, opkomende landen dan wel ontwikkelingslanden, en landen in permanente staat van onderontwikkeling. Van deze laatste hebben wij er een aantal in onze regio, Haïti is er één van en Venezuela en Suriname moeten oppassen om niet in die groep terecht te komen. Wij kunnen voorts concluderen dat het creools nationalisme waarlijk een ideologie en cultuur van vernietiging is, dat bemerken wij elke dag in Suriname. Verder staat vast dat er teveel mensen op aarde zijn, het draagvermogen van de aarde is gesteld op circa 5 miljard mensen, er zijn dus circa 3 miljard mensen teveel. Zij dragen ook bij aan milieuvervuiling et cetera en zijn praktisch gesproken een last voor de wereldgemeenschap. Dus op termijn gaan de machtige mensen op aarde zich harder opstellen, want al dat geld besteed aan Suriname, aan Afrika, en aan allerlei ‘shit holes’, is toch weggegooid geld. En u moet niet denken dat u een beroep kunt doen op de universele verklaring van mensenrechten. Volgens Condileeza Rice, de minister van Buitenlandse zaken onder president George Bush, was de universele mensenrechtenverklaring oorspronkelijk niet bedoeld voor mensen met een donkere huid. U moet uw geschiedenis kennen anders gaat die zich weer herhalen.
In de eerdere stukken die ik geschreven heb over de natiestaat, het functioneren van de democratie, het falen van de natiestaat, et cetera blijkt duidelijk dat de democratie bij ons niet functioneert. Bij de bespreking van het kiesstelsel zal ik dieper daarop ingaan. Maar democratie is meer dan alleen maar het kiesstelsel. De zeven pijlers van de democratie omvatten regelmatige verkiezingen berustend op een eerlijk kiesstelsel, een parlement dat goed functioneert, een regering die goed functioneert, een oppositie welke goed functioneert, toepassing van scheiding der machten, een goed functionerende rechtstaat en een goed functionerende persvrijheid en recht van vergadering.
Ik ben van mening dat een regering structuur, gezien de verscheidenheid in ons land aan etnische-, culturele- en geloofsgroepen, zo democratisch mogelijk moet zijn waardoor het regeringsbeleid gedragen wordt door alle in de regering participerende partijen en het niet meer zo is dat de President en zijn partij in de regering overheersen, terwijl zij een minderheid zijn in het parlement en een minderheid van het volk vertegenwoordigen.
Ik ben van mening dat ontwikkeling meer dan ooit beleid gestuurd is en dat een regeringsvorm waar discussie, overleg en argumentatie overheersen de beste is voor Suriname. Arme landen die zich aangepast hebben aan de waarden en normen van beschaving zijn ook vooruit gekomen. Botswana met name is een goed voorbeeld. Het huidig fundament van de natiestaat Suriname, grondwet, kiesstelsel, en het bestuurssysteem, garanderen onderontwikkeling omdat zij leiders voort brengen die prachtig passen in het rijtje van plunderaars en vernietigers als Burnham, Mobutu, Bokassa, Papadoc Duvalier, Idi Amin, Somoza, Marcos, et cetera
Het basisprobleem van Suriname zit hem in de evolutionaire historie van de diverse etnische groepen en dat maakt dat van rationeel overleg en discussie op basis van rationele argumenten geen sprake kan zijn omdat de mensen die door het kiesstelsel bevoordeeld worden, met een evolutionaire achterstand zitten en zij nog steeds in grote mate instinctmatig gestuurd zijn en nog steeds dus natuur mensen zijn.
Zo is de voorkeur voor een presidentieel systeem in Afrika en in Suriname grotendeels instinctmatig bepaald, het appelleert immers aan het vertrouwde stamhoofdsymbool. Een ander probleem is de gebrekkige kennis bij velen ook en vooral bij de zogenaamde deskundigen, omtrent de diverse vraagstukken die spelen. Veel problemen hebben een oorzaak in de sociaaleconomische structuur. Waarom gaan we van crisis naar crisis, waarom gaat de wisselkoers nooit stabiel zijn, waarom is Suriname al langer dan een eeuw een bodemloze put, waarom gaat de inflatie altijd stijgen, waarom gaat de koopkracht altijd achteruitgaan, waarom is monetaire financiering niet het hoofdprobleem, maar eerder een uiting van onevenwichtigheden in de economie die structureel vastliggen, etc. De deskundigen dansen er omheen, ze dansen en dokken. U krijgt van mij wel het antwoord.
Richard B. Kalloe
