Onder de oppositiepartijen lijkt zich zo zoetjes aan een breuk zichtbaar te worden naarmate 2020 nadert. Recent is nog dat duidelijk geworden bij een besluit dat in de Staatsraad moest worden genomen over de wijziging van de kieswetgeving. Een deel van de oppositiepartijen vond dat de wijzigingen in DNA behandeld kunnen worden. Een ander deel is de mening toegedaan dat deze wijzigingen ongewenst zijn. Deze laatste groep van oppositiepartijen is in de minderheid en nam dus een minderheidsstandpunt in. Opvallend is de verwijdering die er aan het ontstaan is tussen de lange partners de VHP en de NPS. De samenwerking van deze partijen was een effect van de verbroederingspolitiek van wijlen voorzitter Lachmon van de VHP. De verbroederingspolitiek was de oplossing, bedacht door de VHP’ers die niet wilden verhuizen naar Nederland. Er werd gekozen om samen te werken met de vijand, die geen vijand bleek te zijn. De vrees was onterecht en ontstaan door gebrek aan kennis over de gehele Surinaamse samenleving. Dat gebrek aan kennis had als oorzaak gebrekkige participatie aan en toelating tot nationale activiteiten.
De samenwerking tussen de NPS en de VHP heeft vooral in de meer recente periode geleid tot veel ontevredenheid bij de achterban van de VHP. Er zijn namelijk veel concessies gedaan door deze partij, waarvan andere partijen in de samenwerking voordeel hadden. Ook de toegevende en nederige houding was een doorn in het oog van de achterban. Bovendien is zelfs door externe partijen in Suriname geconstateerd dat vanuit de NPS maatregelen zijn getroffen om de groei van de VHP en haar achterban aan banden te leggen. Dit ontging zelfs buitenlandse missies hier te landen niet. Daarover werd aan het thuisfront gerapporteerd. Vanuit de VHP-leiding is altijd tegemoet gekomen aan de wensen van de NPS, in het begin ‘per decreet’ van de partijleiding, later na instemming ‘onder protest’ van de structuren. De staat van de landbouw en de kleinhandel in Suriname en de bar slechte rangschikking van ons land bij de ‘ease of doing business’ hebben met deze concessies van de VHP te maken. De ondersteuning van de VHP ligt echter diep in de samenleving en is moeilijk aan te tasten. De partij heeft in NF of V7 verband de laatste verkiezingen verloren, maar is individueel niet achteruit gegaan, integendeel. De NPS is wel gedecimeerd. De roep van de VHP-achterban om alleen de verkiezingen in te gaan is er al lang. Er is een lange wens binnen de achterban om eindelijk te testen wat de daadwerkelijke kracht is van de partij.
Dus hoeveel zetels men alleen kan binnenhalen. We hebben eerder al gesteld dat de VHP er profijt van zal hebben als de NDP op de gebruikelijke wijze campagne voert en communiceert op de staatsmedia. Er wordt krampachtig en kunstmatig maar zeer oppervlakkig en vluchtig geprobeerd om de traditionele achterban van de VHP te lokken naar de NDP. De partijen die nog groot zijn, zien heil in de nieuwe kiesregels. Ook de partijen die klein zijn maar dat accepteren. De scheiding lijkt dus te zijn ingezet in de oppositie. De NPS heeft bij de kranslegging op 25 november al gesproken over verraad door partners en vrienden om macht te verwerven. De wegen tussen de NPS en de VHP lijken nu dus eindelijk definitief te gaan scheiden. De samenwerking tussen de NPS en de VHP gaat lang terug naar de periode van Lachmon en Pengel. In verschillende regeringen hebben deze twee partijen samen gezeten. Meestal was het de NPS die de president aanleverde en toonde dat ze de baas was in de samenwerking. Een keer leverde de VHP een president en die werd aan een kant gezet door de telefooncoup. In de periode waar de NDP aan de macht is (vanaf 2010) zijn exponenten van de NPS enkele keren benaderd om hoge posities te bekleden. Dat overlopen van de NPS’ers aan de overkant heeft nooit ertoe geleid dat de VHP in het openbaar kritiek heeft geuit op de NPS. Deze partij liet namelijk na om zijn overgelopen partijleden terecht te wijzen en aan te spreken. De NPS stelde zich coulant op naar deze leden. Na enige tijd volgde een VHP’er dezelfde weg, dat is de huidige minister van LVV. De VHP heeft de laatste keer toen ze in de oppositie belandde voorkeur gegeven aan de relatie met de NPS en de loyaliteit aan deze partner en het meeregeren met de NDP afgewezen. De VHP is zowel in 2010 als in 2015 een ideale partner voor de NDP geweest om mee samen te werken. De VHP heeft zeker in 2010 loyaliteit getoond en koos voor de oppositiebanken. In 2015 betaalde de VHP de prijs voor een agressieve campagne en het leiderschap dat de partij had genomen in de samenwerking met de NPS en anderen (V7). Nu lijkt de VHP voor zichzelf te gaan kiezen, dat is ook wat de achterban wil. De achterban wil emancipatie van de VHP en bevrijding van de juk die de samenwerking met NPS zich meebrengt. De bewegingen op het politieke front zullen interessant worden in aanloop naar 2020.
