De jaarlijkse zaalvoetbalplay-offs zijn gaande en een deel van het voetbalprobleem op nationaal niveau is boven water komen drijven. De waarheid is verborgen gehouden door de SVB en zijn bondscoach, maar de aap is uit de mouw gekomen. Er zijn weer spelers die de nationale voetbalselectie links hebben laten liggen en zaalvoetbal gaan spelen. Zijn er nog andere landen waar voetballers dit soort keuzes maken? Dus waar zaalvoetbal het qua populariteit wint van veldvoetbal? Dat kan alleen in een land waar het volk en zijn leiders de oriëntatie en de rode draad volledig kwijt zijn, dat kan alleen bij een gedesillusioneerd volk dat het spoor bijster is. Het is gebruikelijk dat de hoofdcoach van de nationale selectie voordat hij begint aan een langdurig toernooi, een persconferentie belegt om de min- en pluspunten van het team te bespreken en om de pers de ruimte te geven om vragen te stellen en de samenleving te informeren. Door de vragen die de journalisten stellen worden ook de beperkingen van het team blootgelegd. Deze kunnen zijn een slechte voorbereiding door omstandigheden die buiten de schuld om zijn van de betrokken partijen, blessures of spelers die niet beschikbaar zijn vanwege een of andere omstandigheid. Door verantwoording af te leggen en clean te spelen, dekken bondscoaches zich in en worden de verwachtingen teruggebracht naar realistische proporties. Het is in het verleden voorgekomen dat bondscoaches de stand van zaken van de nationale voetbalselectie keurig tijdens een persconferentie hebben behandeld. Toen kwam al enkele keren naar voren dat tijdens de zaalvoetbalplay-offs spelers kiezen voor hun clubs in plaats van de nationale voetbalselectie. Men komt dan niet op de training, men wordt afgevoerd door veelvuldig verzuim of men meldt uiteindelijk af. De buitenlandse trainer is keurig op de hoogte hoe serieuze teams omgaan met de status van hun selecties. De vraag rijst nu waarom onze huidige bondscoach zaken verborgen wil houden. Gelooft hij dat dingen geheim houden gewoon of niet erg is in Suriname? Neemt de bondscoach zijn werk wel serieus of is hij terloops ermee bezig? Dacht de bondscoach in staat te zijn om de zaak van de zaalvoetballers geheim te houden? De vraag rijst waarom voetballers voorkeur geven aan zaalvoetbal. Het antwoord heeft te maken met armoede. De Surinaamse spelers hebben altijd gebrek aan geld en kiezen voor de wedstrijden die geld opleveren. Dat zijn dus de zaalwedstrijden en de wedstrijden op kleine veldjes waar er metershoge trofeeën worden gewonnen. Dat Surinaamse spelers geen geld hebben, heeft te maken met armoede en een bepaald levenspatroon. Suriname is klein en dat is heel vaak te zien. Bovendien nemen Surinaamse voetballers zich nu niet serieus en vinden ze het niet erg als ze worden vernederd. Aan veldvoetbal ontlenen deze sporters geen trots meer, wel aan zaalvoetbal. Zo ben je niet bijzonder meer als je voor de nationale selectie uitkomt. Er is dus een strijd gaande geweest tussen de SVB en de zaalvoetbalbond om de beschikking te krijgen over de betere voetballers; de zaalvoetbalbond heeft die strijd gewonnen. Dat heeft te maken met de media-aandacht die aan zaalvoetbal wordt gegeven en aan veldvoetbal niet. Alle wedstrijden zijn bij de SVB hetzelfde, met uitzondering van de Presidents Cup. De SVB is ouderwets en weet het publiek niet te bekoren. De marketing van de SVB is bar slecht. De clubs bij zaalvoetbal betalen veel geld aan de spelers, in elk geval meer dan de veldvoetbalteams. De zaalvoetbalbond heeft ook een betere binding kunnen maken met de Surinaamse jeugd en wel via de scholen. De zaalvoetbalbond heeft de strijd met de voetbalbond gewonnen. Dat komt door het feit dat er een veel sterker bestuur al geruime tijd aanzit bij de zaalvoetbalbond. De connecties met het bedrijfsleven zijn ook sterker bij de zaalvoetbalbond. Bovendien schijnt het publiek dat naar zaalvoetbal kijkt, eerder bereid om te betalen voor stadionbezoek dan bij veldvoetbal. Dat heeft te maken met het type publiek dat naar zaalvoetbal kijkt. De zaalvoetbalbond heeft geen gewetenswroeging dat het een strijd heeft gewonnen van wat geacht wordt sport nummer 1 te zijn in Suriname. De zaalvoetbalbond heeft geen gewetenswroeging dat Suriname via de nationale voetbalselectie een slechte beurt maakt, omdat spelers afmelden. De zaalvoetbalbond heeft geen schuldgevoel en kennelijk heeft hij ook geen last van ethische overwegingen. De zaalvoetbalbond draait op een eiland en houdt zich niet bezig met de sociale effecten die het heeft. De zaalvoetbalbond heeft de nationale voetbalselectie van Suriname gesloopt, door de beste spelers eruit te zuigen. Surinamers in het algemeen ontlenen nog trots aan de nationale voetbalselectie, voetballers niet. Zijn burgers van Suriname verplicht om voorkeur te geven aan het senioren voetbalteam van Suriname? Zijn burgers verplicht om van Suriname te houden en loyaal te zijn aan Suriname? Het is voor voetballers kennelijk geen eer meer om voor Natio uit te komen, maar mag men ongestraft weigeren om voor de nationale selectie uit te komen? Internationaal heeft voor Suriname zaalvoetbal de erkenning niet die veldvoetbal, het echte voetbal heeft. Het overstijgt de sport en heeft ook te maken met politiek. Daarom moet er een regel worden ingevoerd die voorkomt dat spelers ongestraft weigeren om voor de nationale selectie uit te komen. Het echte voetbal is nog steeds veldvoetbal, maar een deel van het Surinaams publiek is niet sportief opgevoed en heeft ontdekt dat voetbal op kleine veldjes en in de zaal dat ding is. Daarom zeggen we dat het Surinaams volk behoorlijk de kluts kwijt is. Dat belooft niet veel moois voor 2020.
