De ID-kaartenwet waarmee de regering een ongewone haast vertoont, werpt in de samenleving een aantal vraagtekens op. Daarbij wordt zeker gerefereerd aan de manier waarop het aan toe is gegaan bij de telling van de stemming in NIS en de vele onzuivere zaken die zich daarbij hebben voorgedaan. De voorzitter van het hoofdstembureau stond onder druk. Hem zagen wij na de regeringsformatie terug in het kabinet in 2015 als minister. In die hoedanigheid veroorloofde hij zich een grote mate van vrijheid, aangrenzend tegen het ongeoorloofde. Er waren geruchten van enkele oneigenlijke zaken waarin de minister een hand in zou hebben gehad, zoals bij aanbestedingen. Op den duur moest hij worden gereshuffeld. We hebben nu ten minste 1 dc die als voorzitter zou kunnen optreden van het Centraal Hoofdstembureau en de potentie bezit om harder af te glijden dan de vorige. Deze dc maakt geen serieuze indruk en laat zich alleen leiden door partijpolitieke overwegingen. Hij heeft op papier een behoorlijke scholing achter de rug, maar dat blijkt niet uit de man zijn functioneren en zijn beredenering. Hij is een kuddedier dat blindelings volgt. Hij past helemaal in het plaatje welke geschetst wordt in verband met de ID-kaartenwet. Waarom is er opeens zo een haast om een ID-kaartenwet in te voeren? Er is een behoorlijke ruis met betrekking tot de ID-kaartenwet, die de regering heeft gedeponeerd in DNA. Het gerucht is dat er een masterplan in uitvoering is, met parlementaire dekking, om grootscheeps de gegevens van de verkiezingen te collecteren en af te handelen. De ID-kaartenwet is zo op het eerste oog een vrij onschuldige zaak, een onschuldige wet. Er is een verleidelijk verkoopverhaal dat de kaart straks gebruikt kan worden voor diensten die deze regering ons jaren belooft: voor AOV, ziektekosten, pensioenen en terloops dus ook straks bij de verkiezingen in 2020. Het probleem ligt hem bij de bescherming tegen identiteitsfraude en straks tegen verkiezingsfraude. Het hoge tempo om de wet te behandelen, werpt vraagtekens op. Ook de wijze van het maken van die kaarten is een groot vraagteken. Wat ook vraagtekens opwerpt, is de manier waarop de wet in de Staatsraad is behandeld: zonder één schriftelijk stuk. Dat is ongebruikelijk bij een wetsontwerp dat per definitie een schriftelijk stuk is. Er was een mondelinge uitleg en daarna volgde de goedkeuring. Internationaal wordt er zwaar getild aan de bescherming van persoonsgegevens. Nationaal maakt men er nog grappen mee, want de Staatsraad kan de wet niet goedkeuren zonder de wet op papier te zien.
Een tweede punt dat zieker niet uit het oog moet worden verloren, is de aanschaf van apparatuur om de nieuwe ID-kaarten te maken. Die blijkt gekocht te zijn in Servië. Het wordt geleverd door het bedrijf Vlatacom. Een eenvoudig zoeken via Google leert ons dat Vlatacom o.a. heeft gewerkt voor de regering van Botswana. Die deal – van omgerekend bijna 50 miljoen USD – met de regering van Botswana heeft veel vragen opgeroepen en riekt naar corruptie. In de Botswana Gazette van 26 februari 2015 zijn kritische opmerkingen gemaakt met betrekking tot dataveiligheid en over datadiefstal en fraude. Ditzelfde bedrijf is nu door de Surinaamse regering in de arm genomen. Het bedrijf zal omgaan met onze persoonsgegevens, de persoonsgegevens van de gehele Surinaamse bevolking. Dezelfde bezwaren zijn nu in Suriname. Opmerkelijk is dat de minister van Binnenlandse Zaken in de afgelopen periode – voor zover we weten – bezoeken heeft bracht aan Belgrado, Servië. Was het officieel om financiering/leningen te zoeken om het begrotingstekort te helpen dekken? Is er nog meer besproken dan leningen? En waar komt deze deal met Vlatacom vandaan? Welk bedrag is gemoeid met deze deal met Vlatacom? Is er een officiële aanbesteding geweest. En hoeveel van de persoonsgegevens van onze burgers zijn gedeeld met Vlatacom? In meerdere Afrikaanse landen zijn er vraagtekens geplaatst bij het dure en verspillende en dubieuze proces om moderne ID-kaarten te maken.
Internationaal wordt Servië gezien als een satellietstaat van Rusland c.q. Putin. Dit is hetzelfde land waar nu in de VS onderzoek gedaan wordt hoe het de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2016 heeft gemanipuleerd. Een dergelijke situatie moeten we voorkomen voor Suriname. Wij willen geen gemanipuleerde verkiezingen, geen dubieuze activiteiten met onze persoonsgegevens en ID-kaarten, of ze nou high-tech zijn of van karton. Dit is niet acceptabel. Het blijft dus een vraag waarom de regering nu haast heeft met de nieuwe wet op ID-kaarten. Opmerkelijk is dat ook de Kieswet zal worden veranderd en dat 2 partijen, waarvan gezegd wordt dat ze al een deal hebben beklonken voor 2020, een wijziging willen laten doorvoeren. Hoe is de deal met Servië tot stand gekomen? Wat is allemaal gebeurd met de burgerlijkestand-gegevens van onze bevolking? Verder rijst de vraag of er openbare aanbestedingen zijn gehouden en hoe de keuzes zijn gemaakt. Er zijn internationaal veel leveranciers van deze dienst ook uit Aziatische landen die lager in de prijs liggen met dezelfde kwaliteit. Het vertrouwen in deze zaak is op de tocht, de regering heeft veel uit te leggen. Dit is nog uitgebleven.
