Een lang gekoesterde wens is in vervulling gegaan. En wel door fantastisch werk van het laboratorium van de Japanse electronica-gigant Sony. Het had vanzelfsprekend de nodige voeten in de aarde gekost en het zou niet gerealiseerd zijn zonder interventie van een bevriende Nederlandse importeur van Sony-electronica die met regelmaat Sony headquarters in Sony City, Minato, niet ver van Tokio bezoekt. Die energieke ondernemer heeft in Japan een uitgebreid netwerk opgebouwd waarvoor hij zich zelfs het Japans eigen maakte. Naar verluidt heeft het gerenommeerde Nederlandse ASML – bouwer van machines voor de chip-industrie – een delicaat onderdeeltje van het apparaat geleverd.
Het door Sony ontwikkelde apparaat in kwestie is geprogrammeerd om de klank te herkennen (golf-frequenties, amplitudes en nog tal van geavanceerde audio-technieken) van een bepaald woord dat door de gebruiker moet worden ingevoerd. Dat doet de gebruiker door het duidelijk articulerend in te spreken in een minuscuul microfoontje. Dat vraagt nog even om een bevestiging en daarna is het opgeslagen. Zodra de zeer gevoelige spraakherkennings-sensor het desbetreffende woord weer ‘hoort’ activeert hij een element dat verbonden is met het inwendige bedieningspaneel van het televisietoestel dat dan in minder dan een tiende van een seconde ‘zapt’ naar een andere zender. Die andere zender kan ook worden ingeprogrammeerd. Bij mij is dat National Geographic Nature. Belangrijke bijdragen aan de ontwikkeling zijn overigens geleverd door het bedrijf ‘Speech Plus’ in het Amerikaanse Illinois, dat is gespecialiseerd in apparatuur voor spraakherkenning en het ontwikkelen van de artificiële menselijke stem.
Wanneer men dus zijn televisietoestel aan heeft staan en de afstandsbediening niet direct bij de hand heeft, bijvoorbeeld omdat men met andere huiselijke activiteiten bezig is, springt het toestel direct naar de ingevoerde andere zender zodra het apparaatje het gewraakte woord ‘hoort’.
Het apparaatje, niet groter dan een luciferdoosje, sluit men dus aan op zijn televisietoestel, maar het kan met wat aanpassingen evengoed worden aangesloten op elke andere electronica, geschikt voor het ontvangen van bijvoorbeeld nieuwsberichten. Maar voor het gemak beperken we ons hier even tot ‘televisietoestel’.
Vrijwel niemand zal nog de op het televisietoestel gemonteerde knoppen – meestal verborgen achter een schuifje of dekseltje – gebruiken voor het zoeken van de kanalen en voor het geluidvolume. Daarvoor heeft men sedert jaar en dag een afstandsbediening, gevoed door minuscule batterijtjes. Maar als je je afstandsbediening plotseling nodig hebt ligt het zwarte ding meestal op een plek waar je het gedachtenloos hebt neergelegd en dan is het zoeken geblazen. Bij ongeduldige types kan dat soms tot razernij leiden als ze snel willen switchen naar iets spectaculairs op de buis of omdat zich een onderwerp aandient dat ze niet wil zien of horen.
Men kan op het apparaatje zo’n twintig trefwoorden opslaan; woorden betreffende onderwerpen die voor de kijker of luisteraar ‘not done’ zijn: onderwerpen dus waarvan men onder geen beding iets wil zien of horen of er anderszins iets mee te maken wil hebben. Ikzelf heb in het apparaatje niet meer dan twee woorden opgeslagen: ‘sport’ en ‘Trump’.
Anton van den Broek
