Van de hand van de journalist Ken Bensinger verscheen recent een heel belangwekkend boek met betrekking tot de corruptie die bijna de norm schijnt te zijn in de internationale voetbalwereld. In ‘Red Card; FIFA and the Fall of the Most Powerfull Men in Sports’ beschrijft de journalist die ooit verbonden was aan Wall Street Journal en de Los Angeles Times, hoe de miljoenen van de Fifa door wilde mannen worden verdeeld en in hun zakken worden gestopt. In enkele hoofdstukken beschrijft de schrijver de val van de Trinidadiaanse sportbestuurder en latere politicus en minister Jack Warner. De Fifa is lange tijd bestuurd geworden door dictators, Jack Warner was zelf ook een kleine dictator die de twee dozijn Caribische voetbalbonden van de CFU als zijn eigendom beschouwde en manipuleerde en ze in het gareel wist te houden. In het boek beschrijft de schrijver detaillistisch het verhaal van de bruine enveloppen met 40.000 USD die door een Qatarese voetbalbestuurder (Bin Hammam) in een speciale meeting aan bestuurders van de Caribische voetbalbonden was gegeven als een cadeau op weg naar zijn kandidatuuur tegen Sepp Blatter voor het voorzitterschap van de wereldvoetbalbond de Fifa. De verdeling van de tyuku ging binnen enkele dagen viraal vanwege het lekken door voetbalbestuurders van de Bahamas die last kregen van hun geweten. Uiteindelijk kwam een onderzoek en zag Bin Hammam af van zijn kandidatuur voor Fifa-voorzitter. Tegen Jack Warner werden ook maatregelen getroffen. Jack Warner is lange tijd in Suriname getypeerd als de voormalige tasjesdrager van de Surinaamse voetbalbestuurder Andre Kamperveen. Jack Warner wordt in het boek beschreven als een aasgier die op alles aasde wat winst voor hem en zijn kring opbracht. Daarbij had hij geen last van waarden en normen en ethiek. Zijn zoon en dochter hebben zich ook bemoeit met Fifa-werk en het omzetten van Fifa-middelen. Vooral de betrokkenheid van zijn zoon bij kaartenverkopen en andere Fifa-opdrachten brachten Warner wel eens in de problemen. Zo schroomde Warner er niet voor om bij topwedstrijden op Trinidad extra kaarten te drukken en te verkopen, waardoor duizenden kaarthouders voor gesloten deuren van overvolle stadions kwamen te staan. In het boek staat duidelijk beschreven dat opstaan van Jack Warner te maken heeft met de neergang van de enige echte Caribische topvoetbalbestuurder en dat is Andre Kamperveen. De Surinamer Andre Kamperveen was de onbetwiste leider onder de Caribische voetbalbestuurders, hij was de Mister CFU. Zijn dood rond 8 december 1982 door het toenmalige militaire regime wordt ook beschreven in het boek. De moord op Andre Kamperveen is de oorzaak van de huidige stand van zaken in het Surinaamse voetbal, dat is wel duidelijk. Opmerkelijk in het boek is ook de beschrijving van het strooien met geld door Fifa-bestuurders om de loyaliteit te kopen van de nationale voetbalbonden. Het boek doet blijken dat niet duidelijk is waar het geld allemaal beland. In elk geval is beschreven dat er veel wordt overgefactureerd en dat daardoor gelden op de bankrekeningen van voetbalbestuurders belanden. In ons geval moet het dan gaan om de bankrekeningen van de bestuursleden van de SVB. Het boek noemt als voorbeeld het Financial Assistance Program dat in 1999 door de pas gekozen Fifa-voorzitter Sepp Blatter was gecreerd om de nationale voetbalbonden te motiveren en te versterken op lange termijn. Onder dit programma werd vanuit Zurich elk jaar voor alle voetbalbonden, ook voor de SVB, elk jaar USD 250.000 overgemaakt. Lidbonden konden ook opteren voor grants (gratis geld) voor het maken van stadions en trainingsfaciliteiten onder het Goals Program. Onder zeker het eerste programma moet de SVB honderdenduizend en wellicht miljoenen jaarlijks hebben ontvangen. Echte progressie in de faciliteiten van de SVB hebben wij niet gezien, grote investeringen zijn uitgebleven. Intussen is door de SVB de indruk altijd gewekt dat het geen geld heeft. Competities en toernooien zijn steeds wel door het bedrijfsleven gesponsord zoals bijvoorbeeld het Lidbondentoernooi (voormalige Randdistrictentoernooi). Het boek geeft aan dat met name in de kleine voetballanden met een zwakke monitoringsmechanisme het onduidelijk is wat met al de miljoenen is gebeurd en dat de stortingen gevoeld zijn in waarschijnlijk de zakken van de toevallige bestuurders die het geluk hebben verkozen te zijn tot bestuursleden van de respectieve voetbalbonden. Er wordt door insiders regelmatig beweerd dat er veel corruptie is binnen de SVB, dat de bestuuursleden voor een deel er zijn voor de middelen. De SVB heeft veel geld in USD ontvangen uit het Financial Assistance Program en uit het Goals Program. Wat zijn er met deze middelen gebeurd? Is het inderdaad zo dat deze middelen op de bankrekeningen in bestuurders zijn beland? Zijn er bestuurders met omvangrijke valutabedragen? De SVB moet openheid van zaken geven omtrent deze zaak.
