Met de foute opmerkingen van minister van Buitenlandse Zaken van Nederland is er hier veel losgemaakt. Wat is een ‘failed state’? Is Suriname een ‘failed state’? Zo ja, zijn we als Suriname nog te redden? Enkele vragen die zich bij ons als jongeren opdringen. De oude mannen van het dorp zullen zich er niet zo druk om maken, ze houden zich niet bezig met de toekomst. En daarin ligt de oorzaak van het proces van het falen van een staat, een staat waarin alle regel- en wetgeving onderuitgehaald is en die zich niet kan handhaven in een globale wereld.
Door een deel van de opmerkingen van Stef Blok hoeven we ons niet aangesproken te voelen. Namelijk dat Suriname een failed state zou zijn, vanwege de etnische opdeling. We mogen concluderen dat onze geschiedenislessen beter zijn dan die in Nederland? Heeft Blok nooit van de evolutietheorie gehoord, waarin ons wordt voorgehouden dat we allemaal uit Afrika komen, dat de sporen van de eerste mensen zijn gevonden in de Rift Valley en dat ze vandaaruit uitgewaaierd zijn over de hele wereld? Dat leren wij in Suriname al in de vijfde klas van de lagere school. De mens is in zijn genenbank maar 2 procent anders van opmaak dan de chimpansees. Moeten we ons druk maken over 2 procent? Als wij in ons wezen zo weinig van elkaar verschillen? Daarom zegt Strei! dan ook: we zijn allemaal mensen, en de etnische of culturele verschillen mogen nooit een sta in de weg zijn om goed met elkaar samen te leven en een gezonde staat te vormen.
En dan nog een citaat van Blok: ‘Waarschijnlijk zit ergens diep in onze genen dat we een overzichtelijke groep willen hebben om mee te jagen of om een dorpje te onderhouden.’ Mooi en waar, maar daarbij weten de Inheemsen en Marrons in Suriname wel dat ze regelmatig nieuw bloed moeten toelaten tot de leefgroep, en legden ze van ouds af contacten met andere stammen om inteelt te voorkomen. Zou Blok ook moeten weten. Al die vermenging heeft in het Caribisch al veel goeds voortgebracht.
Suriname staat er economisch beroerd voor. Maar een ‘failed state’ is toch wel iets anders. Daar zijn geen regels meer, en doet men wat men hebben wil. In Suriname is er geen interne strijd (meer) die de infrastructuur en de voedselproductie kapotslaat. Of grote natuurrampen die het bestuur dusdanig bezighouden dat het managen van het land onmogelijk is. Om te voorkomen dat het die kant op gaat, moet het democratisch gehalte van de staat beslist omhoog. We willen dat een meerderheid van de DNA beslist over zaken, maar dan wel na voeling gehouden te hebben met het volk. Per slot van rekening is DNA de vertegenwoordiging van dat volk. Zaken waar overgrote delen van de burgers zich zorgen over maakt, moeten opgelost worden met beslissingen die staan in dienst van die bevolking. De regende partij dient aan de burgers haar lange termijn doelen bekend te maken, en de wegen die begaan zullen worden om die doelen te bereiken. Die transparantie is nu vaak ver te zoeken.
Na de onafhankelijkheid was Suriname niet naar behoren toegerust om het bestuur over te nemen. Het ontbrak ons -zoals zo veel dekoloniserende nieuwe staten- aan voldoende hoge ambtenaren die optimaal in alle bestuurlijke facetten opgeleid waren om de koloniale overheid op geleidelijke wijze over te nemen. Vervolgens zijn er veel mensen met kennis weggetrokken, in diverse vlagen. Rond 1975, na 1982, en nu weer. Nu vanwege economische redenen. Ondanks die leegloop dient zich een grote groep goed opgeleide jongeren aan, die een kans moeten krijgen om het land te besturen met de kennis die ze hebben. Daarom is het ook toe te juichen dat de universiteit in haar researchprogramma’s onderwerpen opneemt, die relevant zijn voor de ontwikkeling van Suriname en een duidelijke ontwikkelingsvisie aan het uitbouwen is. Om te voorkomen dat je een failed state wordt, laat je patronage achterwege en neem je als regering capabele mensen op in de uitvoering van je beleid, zodat zij daarin frisse ideeën en nieuwe technologieën kunnen inpassen.
#Strei!
