Het WK Voetbal 2018 heeft toch een winnaar opgeleverd en dat is het landenteam van Frankrijk geworden. De Franse president heeft kennelijk mogen genieten van een kleurrijk team dat de eerlijkheid moet vertegenwoordigen dat zeker aanwezig is in deze sector in het Europese land. Het Franse team beschikt over enorm voetbaltalent en is terecht wereldkampion geworden. De discriminatie tegen de niet-autochtone bevolking is in dit land op een ander niveau dan in bijvoorbeeld Nederland, het land waar veel van onze voormalige buurtgenoten en vrienden familie wonen. Er wordt daar op de nationale televisie bijvoorbeeld open en bloot verkondigt door voetbalcommentatoren dat teams een quotum moeten hanteren op Marokkaanse voetballer; 4-5 spelers in een witte team zouden goed zijn, maar tegelijk 9 weer niet. De culturele gewoontes van deze jongens zouden anders zijn, witte ouders zouden bij aanwezigheid van Marrokkanen (lees: kleurlingen) hun kinderen weghalen uit de club. Er wordt door deze commentatoren gepredikt dat de identiteit van veel clubs met een historie is vergaan door de instroom van andere culturen. Deze opmerkingen worden opgenomen door politici van main stream politieke partijen in Nederland zoals de VVD. De aversie tegen spelers met Marokkaanse en Surinaamse roots is te merken wanneer geselecteerd wordt voor het Nederlandse elftal, binnen de SVB is er zeer waarschijnlijk ook een afgesproken quotum van deze gekleurde spelers. Daarom is Nederland niet aanwezig op het WK. De vraag rijst nu wat deze jongens moeten doen als ze willen sporten maar ze worden geweerd uit de Nederlandse clubs, omdat ze bijvoorbeeld onder de douche met andere jongens erbij hun onderbroek aanhouden. Er wordt algemeen door alle partijen in Nederland onderkend dat bijvoorbeeld Marokkanen oververtegenwoordigd zijn in de criminaliteit en een paar andere sociale uitwassen. Sport wordt over het algemeen wel aangemerkt als een middel om te integreren en te normaliseren en om dichter bij de normale samenleving te gaan staan, dus om uit de isolatie te geraken. Wanneer geklaagd wordt over oververtegenwoordiging in de criminaliteit, maar tegelijkertijd ook een toestroom naar sportclubs, dan wordt het heel moeilijk voor deze jongens. Eigenlijk zegt de witte man in het land dan dat deze burgers het land moeten worden uitgezet, want er is dan geen ruimte voor hun in de enige sector in het land. Er wordt zelfs verdedigd dat het te begrijpen moet zijn als clubs geen moslims opnemen in hun team en hun deuren dichthouden voor deze spelers. Want, deze spelers zijn eeuwig interlandwedstrijden voor Afrikaanse landen aan het spelen, verder zijn ze voor een maand bijna niet inzetbaar omdat ze meedoen aan de Ramadan. Er wordt op de Nederlandse televisie in tv-programma’s met hoge kijkcijfers openlijk discriminatie van Marokkaanse en moslimvoetballers gepredikt. Het is daarom geen wonder dat veel spelers met Marokkaans bloed nu ook openlijk aangeven dat het Marokkaanse team hun eerste keus is. De discriminatie tiert welig in de Nederlandse sportwereld en dat op eis van de samenleving die er geen moeite mee heeft dat het Nederlandse team op het internationale front wanprestaties levert. Deze tendens is ook in Suriname te merken geweest in bepaalde clubs die hun deuren gesloten houden en de opgekomen pluraliteit van buurten niet accepteren. Deze clubs spelen desnoods in de laagste divisies in de voetbalbonden aangesloten bij de SVB. De Franse voetbalbond moet in elk geval worden gecomplimenteerd voor de eerlijkheid die hij eropna houdt wanneer het gaat om de Franse selectie. De samenleving geeft aan zichzelf daar een eerlijke kans op WK’s. Het Franse team dat het WK won in 1998 was gemengd met de beste spelers van het land. Een moslim met Algerijnse roots was de ster en het sieraad van het team: Zinedine Zidane. De gekleurde Thierry Henry, David Trezeguet, Patrick Vieira, Marcel Desailly, Liliam Thuram, Christan Karembeu en tweede keeper Bernard Lama waren onderdeel van dat team. Nu heeft een zwarte tiener, net als in 1958 toen de wereld de levende legende Pele ontdekte, zich aan de wereld gepresenteerd: Kylian Mbappe. De grote Paul Pogba, Samuel Umtiti, hadji Ngolo Kante, Blaise Matuidi, Steven Nzonzi, Corentin Tolisso, Ousmane Dembele en Nabil Fekir waren naast enkele jongens die vaker op de bank zaten, vast waarden door Didier Deschamps. Deschamps had al eerder een WK gouden medaille als speler in 1998. Nu heeft hij er een als trainer die een eerlijke kans gaf aan het voetbaltalent dat voor Frankrijk mag voetballen. Deschamps is maten te groot voor de nationale trainers van Nederland, men mag een voorbeeld aan hem nemen. De gekleurde voetballers in Nederland hebben het zwaar te verduren, ze moeten zich zwaar in toom houden en inbinden. Daardoor bereiken ze in de clubs ook niet de hoogtes waarop ze thuis horen. De voetballers gaan mee om zodoende conflicten in de witte voetbalwereld te voorkomen. Het is wederom aan de SVB om samen met de Vereniging Surinaams Bederijfsleven en de Associatie van Surinaamse Fabrikanten, Justitie en Politie en Sport en Jeugdzaken, een samenwerking te tekenen voor de komende WK’s. De persoonlijke ruzie die een aantal politici heeft met politiek Nederland moet de zaak niet gaan frustreren. Verder moet door de SVB het pad verlaten worden om een brede discussie over dubbele nationaliteit te gaan voeren. De focus moet sec liggen op sportrepresentatie, waardoor de discussie niet complex wordt.
