Op de staatsradio zijn door een aantal sportjournalisten enkele mededelingen gedaan over het Surinaams voetbal die niet helemaal in de haak zijn. Het gaat over Suriname en het WK. Er zijn mededelingen gedaan over de dubbele nationaliteit die met meer nuance hadden moeten worden gebracht. Er is onder de sportjournalisten een deel dat alles van de SVB afkeurt, zowel de goede zaken die de bond onderneemt als de minder goede zaken. Ook wij hebben regelmatig kritiek op nalatigheid en inactiviteit van de SVB, maar wij geloven er wel in dat de bond als instituut in staat moet zijn om eens iets goed te realiseren voor de Surinaamse samenleving. Zo is er verkondigd dat dubbele nationaliteit in alle landen van de wereld kan, maar in Suriname niet. Verder is afwisselend met de voorgaande opvatting ook gesteld dat de weg om WK te bereiken moet zijn het investeren van miljoenen in een aantal kinderen (een generatie) die ons dan over 20 jaar zal brengen naar een WK. Ten eerste hebben wij gesteld dat het verkeerd is om te kiezen tussen of 100% eigen jongens of 100% importspelers met Surinaams bloed. We hebben altijd gesteld dat Suriname de meest efficiënte weg moet bewandelen en dat is een combinatie, waarbij er in het Surinaamse voetbal wordt geïnvesteerd en gekeken wordt naar topspelers die niet aan bod zullen komen in het Nederlandse elftal. Ten eerste is het te betreuren dat men onwaarheden verkondigt over de dubbele nationaliteit. Er is zo op de staatsradio door sportjournalisten beweerd dat de Surinaamse grondwet moet worden veranderd om spelers met duaal burgerschap tot het Surinaamse elftal toe te laten en dat is een grove leugen. Men zegt dat de wetgeving van Suriname aangepast moet worden en dat men daarom dat pad niet moet opgaan. Dat is een zeer dom uitgangspunt, omdat wetten er zijn om op den duur te worden vervangen met betere regels. Wetten moeten steeds aangepast worden aan de eisen der tijd. Het zijn Surinamers die de wetten in DNA maken, dus het is geen ‘lijdensweg’ zoals men het zegt om een wet aan te passen in Surinaams belang. Feit is wel dat er mensen aan het werk moeten worden gezet. De Fifa erkent de dubbele nationaliteit. Wanneer Fifa spelers uit professionele competities registreert, dan registreren ze ook de landen waarvoor deze spelers zouden kunnen uitkomen. Er zijn tientallen spelers die op basis van een dubbele nationaliteit uitkomen voor landen van afkomst, zonder dat de mensen hun nationaliteit van een Europees land verliezen en zonder dat ze hun paspoort moeten inleveren. Het geval bij een dubbele nationaliteit is dat men zodanig in aanmerking komt voor een tweede nationaliteit dat men erkend wordt als een burger van een tweede land waarmee ook meekomen een aantal rechten, waartoe niet hoeft te behoren het recht om te stemmen. Het is een grove leugen om te stellen dat voetballers hun Nederlandse nationaliteit en paspoort zullen moeten inleveren en Surinamer zullen moeten worden om voor Suriname te kunnen voetballen. Een tweede fysieke paspoort hoeft helemaal niet bij te komen kijken. Als de Surinaamse wetten (Wet Nationaliteit en Ingezetenschap) moet worden veranderd, dan moet die worden veranderd. Ook zien wij niet in waarom de dubbele nationaliteit met het beperkte doel om te dienen voor uitsluitend sportactiviteiten, iets te maken heeft met de Toescheidingsovereenkomst. Het is altijd de bedoeling geweest dat de kwestie van duaal burgerschap uitsluitend te maken moet hebben voor buitenlanders als vertegenwoordiger op het gebied van de sport. Het is nooit de bedoeling geweest dat deze sporters ook nog bemoeien met de politiek of in aanmerking komen voor actief of passief kiesrecht. De Fifa bemoeit zich ook niet met deze zaken. De wetgeving moet zodanig zijn dat de regering van Suriname burgerschap kan verlenen aan bepaalde burgers en dat zou al bij presidentieel besluit kunnen volgens de voornoemde wet. Het is niet uitgesloten dat de Surinaamse en Nederlandse regering om de tafel moeten over de dubbele nationaliteit, naast de aanpassing van wet- en regelgeving, en een bilaterale overeenkomst moeten sluiten. Het inzetten van voetballers met Surinaams bloed is ook voor Suriname mogelijk en het is oplichterij als men op de staatsradio beweert dat het overal mogelijk is, behalve voor Suriname. Dat is geen houding die een Surinamer betaamt, een Surinamer moet minimaal aan zijn land een gelijke kans geven en niet steeds erop uit te zijn om zijn land te benadelen. Ook is het misleidend om het voorbeeld van een land aan te halen dat Brazilianen heeft geïmporteerd en genaturaliseerd. Wanneer we het hebben over dubbele nationaliteit in het kader van voetbal, dan hebben we het niet over geïmporteerde en genaturaliseerde jongens die Surinamer worden en hier komen wonen en werken, maar over professionals onder onze eigen bloed, onze familieleden in Nederland voornamelijk. Het is te betreuren dat sportjournalisten binnen een uur zoveel misleidende informatie in de ether gooien over de onmogelijkheid van de zgn. dubbele nationaliteit. Geheel vrijuit gaat de SVB naar onze mening niet. De SVB weigert om met mondige Europeanen die aldaar zijn opgeleid en zware topprestaties hebben geleverd samen te werken om de dubbele nationaliteit tot stand te brengen. De SVB is bang om samen te werken, omdat men in de eigen keuken een heleboel rommel te verbergen heeft en op deze voet verder wil voortmodderen. We bevelen de SVB aan om een tweesporenbeleid te volgen en wel in het belang van de Surinaamse natie. Het duale burgerschap voor sportdoeleinden is mogelijk, laten we tegelijkertijd ook meer investeren in de jeugd. Suriname is een ontwikkelingsland met pieken en dalen en ook migratie. Generaties gaan samen naar school om dan uit elkaar te gaan. Is het mogelijk om net als in IJsland een generatie voor 20 jaar op te brengen en bij elkaar te houden?
